Het verminkte doek
Zijn kleuterjuffrouw vond al dat hij mooie kleurtekeningen maakte, hij was een beetje verliefd op haar geweest, ondanks het immense leeftijdsverschil en de onmogelijkheid ervan, hij voelde zich altijd zo veilig en beschut bij haar, ze deed zo warm en zorgzaam. Op de lagere school was de hoofdmeester altijd vol lof geweest over zijn potloodtekeningen en op de middelbare school nam zijn tekenkunst alsmaar toe, in tegenstelling tot zijn studievakken, die kelderden cijfermatig tot gedenkwaardige dieptepunten. Met pijn en moeite haalde hij zijn diploma, zodat hij toch werd aangenomen op de Rietveld Academie te Amsterdam, waar hij al gauw hoge ogen scoorde met zijn teken- en schilderwerk. In het laatste jaar van zijn opleiding kreeg hij een vaste relatie met Willeke van Haren, die net zo gepassioneerd als hem tekeer ging. Haar lange blonde haren roken naar diverse dure parfums, dat in combinatie met haar lange, slanke benen maakte een fotomodel van haar. Dat Willeke er met ene Daan vandoor ging, heeft hem nog steeds symbolisch de nek omgedraaid. Maar goed, dat is al dertig jaar geleden en Karel Sprong heeft inmiddels naam gemaakt als kunstschilder, zijn ruime atelier aan de Herengracht doet uitstekende zaken in binnen- en buitenland. Als vrijgezel werkt hij bijna aan een stuk door, soms voltooit hij wel drie meesterwerken per dag, valse collega's zijn stinkend jaloers op hem en doen er alles aan om hem tegen te houden, zo is er al eens een brandbom door de voorruit naar binnen gegooid, hij weet bijna zeker dat het Chris Molenaar was, maar hij kan niets bewijzen. Chris kijkt hem altijd heel vals aan, als ze elkaar in een restaurant tegenkomen en hij zei een keer letterlijk: 'De brand in die vluchtige rotzooi van jou!'. Nu leeft Chris dan ook boven zijn stand, want hij heeft tonnen aan schuld bij de banken, maar hij kan zijn faillissement niet verkroppen. De brandbom heeft geen kunstwerken beschadigd, doordat Karel snel gehandeld heeft, maar de emotionele schade was niet zo licht.
In een souvenirwinkel in de Kalverstraat kwam hij een mondaine vrouw tegen. 'Willeke?', zei hij. 'Karel! Gunst, ik herken je meteen, hoe gaat het met jou, dat is lang geleden zeg!' 'Nou, ik mag niet klagen, mijn doeken verkopen als zoete broodjes en ik koop binnenkort een geheel grachtenpand' 'Te gek, man, mag ik dan eens langskomen om bij te praten?' 'Heel graag, maar Daan, ben je nog steeds met hem?' 'Daan is verdronken tijdens een duikexcursie bij Eilat!' 'Jeetje, sorry hoor, wat erg!' 'Ik was erbij, ik heb hem gevonden, helemaal opgeblazen en toch vissenvoer door zuurstofgebrek!' 'Ik bel je!', zei Karel, 'Wat deed ze koel over Daan', dacht hij, 'zou ze... ach nee, fantast!'.
Hij werkte aan mystieke doeken over Willeke, zoals hij haar herinnerde, hij voelde zich weer als een kleuter bij zijn kleuterjuf, zo heerlijk geborgen. Inmiddels werkte hij op de onderverdieping in zijn gekochte grachtenpand, maar hij durfde Willeke nog niet te bellen. Hij ijsbeerde soms wat in de kleurrijke achtertuin, sigaret na sigaret rokend. Een week later had hij de moed gehad om een afspraak te maken. Ze kwam in een rode, nauwsluitende zijden jurk met witte schoenen met hoge hakken, de blonde haren tot op haar wiegende heupen. Na het diner en de nodige glazen wijn ging ze voor hem uit de kleren. 'Net als vroeger', zei ze. Hij schilderde als een bezetene op een extra groot doek. Ze bedreven de liefde en ze vielen voldaan in slaap. Karel werd rond drieën wakker van gestommel op de benedenverdieping. Met een klauwhamer liep hij naar beneden. Voor zijn laatste doek stond een schim met een zaklantaarn te schilderen. Het is Chris. 'Godver, Chris, wat doe jij nou hier?' 'Je kunst verbeteren!', zei hij trefzeker. 'Ik bel meteen 112!' 'Zou ik niet doen, kijk eerst maar eens wat ik hier doe!' Karel zag dat hij het gezicht van Willeke had veranderd in zijn gezicht. 'Waar slaat dat op?' 'Op jou, je bent een vuile, mislukte narcist!' en terwijl hij dat zei klonk er een schot. Willeke stond in de deuropening, haar pistool liet ze uit haar handen vallen. Ze was Chris voor geweest, want die had inderdaad een pistool bij zich, wat hij al vastklemde. 'Ooit van Daan gehad', zei ze trillend.
Karel werd gearresteerd en hij kreeg ondanks de zelfverdediging vijf jaar gevangenisstraf, Willeke runde intussen de zaak en na die vijf jaren moeizame omgang maken ze het dubbel zo geslaagd voor hen beiden, gaan ze iedere dag uit eten in de chicste restaurants, drinken ze steevast de beste champagne en zijn ze om en om elkaars model met topsuccessen wereldwijd. Ze wonen momenteel nog steeds in hun Amsterdamse grachtenpand, al hebben ze wereldwijd nog diverse paleizen in zeer voorname steden. Ze komen tijd tekort.
Geplaatst in de categorie: schilderkunst
Het verminkte doek
73
Geef je reactie op deze inzending: