Maaltijd op een berg

De twee goed verzorgde homoseksuele Hollanders, zitten in een hevig tegensputterend huurautootje, beklimmen met dit voertuig een Griekse berg, terwijl de magen knorren, het huurautootje zijn best doet, de hoogte te bereiken.
Een half, nogal taai stokbrood, met kaas, met een rare smaak, een kop waterige koffie in de rommelende magen. Met het rode huurwagentje de berg op, schakelen, voorzichtig gas geven, sturen, niet te spontaan, geconcentreerd blijven sturen.
"Hou je vast Alfons, we naderen een bocht, daar achter ligt het door God vergeten ravijn." Alfons grijpt snel naar de vasthoudbeugel bij de deur, een beetje angstig kijkt hij om zich heen. Geweldig uitzicht dat wel, maar een wat stevigere auto was handiger geweest. Hij moet Adriaan maar vertrouwen, en met hem de auto.
Een waterijsje en een sigaret bij een zeer oude boom, geen wonder dat de buiken nu wat anders willen.
"Wat waren die oude Grieken nieuwsgierig."
"Ja, Alfons, alle mensen op aarde zijn nieuwsgierig, tegenwoordig."
“Ze dachten weer dat we die Engelse acteurs waren.”
“Laat ze maar denken, Alfons, we zijn Hollandse atleten.”

Na uren bergop rijden beginnen de magen van de twee heren steeds erger te rommelen. De klaagzang van de donkere Alfons Antana begint al drie bochten verder, achter iedere bocht gaat de berg verder de hoogte in.
"Hou je vast Alfons, we gaan vlak langs het ravijn, er is hier geen vangrails"
"Zucht!"
"Zucht!"
Dan eindelijk een minder stijl gedeelte met wat langere bochten, weer wat kromme Olijfbomen langs de slingerende weg. Hier en daar zien ze een oud wit gekalkt huisje onder de gouden Griekse eilandzon die in de heldere blauwe hemel staat te schijnen voor de vakantiegangers, op weg naar een maaltijd, een warme maaltijd overdag.

Alfons Antana denkt nog na over het droeve verhaal dat Adriaan aan hem verteld heeft. Het verhaal over het boek Stempel van de Liefde, van de onbekende Amerikaanse schrijver James Absurdy.
Vooral het gedeelte over de homoseksuele dichter Sylvanus maakte indruk op hem. Het leek wel of er een gelijkenis tussen hem en die Sylvanus was, iets onbestemds autobiografisch, alsof er een vreemde in zijn ziel had gekeken. Alsof iemand hem ongevraagd een spiegel voorhield
"Het wordt tijd voor iets stevigs Alfons, een warme maaltijd in de zon"
"Ik heb trek in warm eten."
Adriaan laat weten zelf eigenlijk ook wel honger te hebben, hij geeft wat extra gas zodat de rode huurwagen tijdens het klimmen meer vaart krijgt. Om vaart te houden moet hij bij schakelen, en niet te dicht langs de rand rijden, de weg is hier smal, gevaarlijk.
Dan plotseling enkele tientallen meters na een flauwe bocht staat er een oude in het zwart geklede Griekse vrouw op de weg. Ze wijst, druk gebarend naar wat houten tafels en stoelen, die op een vlak gedeelte van de berg staan.
"Eten" verzucht Adriaan.
"Hoe bedoel je eten, kan je hier eten?"
vraagt Alfons, maar Adriaan parkeert resoluut de rode huurauto op een door de oude rimpelige vrouw in zwarte kleren, aangewezen plaats.
De twee heren worden enthousiast begroet, door de karakteristieke oude Griekse vrouw, alsof zij beiden juist op het goede moment arriveren. Ze al een tijdje op de heren zat te wachten.
Bijna voor dat ze het zelf in de gaten hebben zitten zij aan één van de tafeltjes en bestellen daar aardappels met heerlijk gekruid lamsvlees, Griekse salade, met vers geplukte tomaten, uien uit de eigen achtertuin. Vanaf de tafeltjes hebben ze een schitterend uitzicht over de berg, ravijnen en boompartijen.
Adriaan Worteldans gedraagt zich de hele tijd alsof hij deze typische oude vrouw al jaren kent, zij gedraagt zich heel natuurlijk hetzelfde jegens de grote blonde Adriaan Worteldans, die nauwelijks Grieks spreekt. De twee oudere mensen liggen elkaar, de wat jongere Alfons ziet het geamuseerd aan.
"Komt er in het boek van James Absurdy ook een oude vrouw voor" vraagt hij terwijl hij zich het verrukkelijke gekruide lamsvlees, mals laat smaken.
"Ja, in het psychiatrische circuit waarin Sylvanus verkeerde, zat een hele gemene oude vrouw die Sylvanus heel erg zat te plagen, en jeuk bezorgde."
"Het was een vrouw die telkens met haar vingertje liep te wijzen, om zo de indruk te wekken dat ze zelf hoger op de maatschappelijke ladder stond, en de jongeren nog moesten leren, wat zij haar hele leven verkeerd had gedaan, niet meer in orde kon brengen, of krijgen."
"Ze wekte de indruk iedereen graag te mogen, maar zodra iemand haar een keer kritiek gaf, was diegene voorgoed haar vijand. Het was een vinnig oud vrouwtje, een poëtische zuurpruim, met een glibberig geweten, en een krankzinnige bodemloze lach, die een beetje gevoelig mens, nachtmerries kon bezorgen."
Alfons Antana begint zelf een beetje te lachen, hij weet op zulke momenten nooit goed of hij zijn vriend Worteldans moet geloven. Die rare Adriaan leest wel eens vaker boeken waar hij, om Alfons te plagen, dan allerlei flauwekulverhalen om heen gaat verzinnen, omdat hij weet dat Alfons toch nooit die boeken na gaat lezen. En Adriaan zo een beetje intellectueel kan gaan doen, zonder dat het hem zelf verder enige moeite zal kosten, of iemand het in de gaten krijgt.
Alfons ziet er de lol wel van in. Gelukkig is de oude vrouw van dit voortreffelijke Griekse eten heel gastvrij en vriendelijk. De heren laten zich het goed smaken. Het is een heerlijke maaltijd op een berg, waarvan zij watertandend genieten.
Ze beginnen zelfs een gesprek over de toekomst, iets wat zij nog niet eerder hadden gedaan. Het voortreffelijke eten zorgt voor een opperbeste stemming.
Heerlijk. Verrukkelijk.

Kreta eten vakantie eten vakantie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 254