Storm aan Woolloomooboo Bay
Catherine Abel, een getalenteerde kunstschilderes, heeft afgesproken met de schrijfster Julia Leigh, omdat ze haar graag wil portretteren. Ze zit in het restaurant in de Royal Botanic Gardens, waar ze zenuwachtig om zich heen kijkt, niet wetend of Julia nog komt opdagen, daar het al een kwartier over de geplande tijd is. Ze bestelt nog een kop koffie en ineens wordt er op haar linkerschouder getikt. 'Hallo, Catherine, sorry, maar ik kwam maar nauwelijks door het verkeer en op Bridge Street leek alles wel stil te staan, nogmaals sorry, maar hier ben ik dan, heb je al wat lekkers uitgezocht?'. 'Het geeft helemaal niets, lieverd, nee, ik wilde eerst op jou wachten, alvorens een gerecht uit te kiezen.'. Julia schuift snel aan en ze voelen beiden dat het klikt, waardoor ze zich op hun gemak voelen bij elkaar.
'Wil je ook een kop koffie?'
'Nou, graag, daar ben ik echt aan toe!'
'juffrouw, mag ik nog een kop koffie van u?'
'Jazeker, mevrouw, het komt er aan!'
'Ken je dit restaurant trouwens?'
'Jazeker, ik heb er met mijn ex-man vaak gegeten'
'Shit! Had ik toch een andere gelegenheid moeten uitzoeken?'
'Nee-nee, joh, ik zit daar allang niet meer mee, al maanden geleden'
'Pfff, gelukkig, want ik zou je niet willen afschrikken'
'Maar nu ter zake, je wilt mij dus graag portretteren!'
'Ja, dolgraag, ten eerste omdat je uitzonderlijk mooi en mysterieus bent en ten tweede omdat je inmiddels een gevierde schrijfster bent en ik vond 'The Hunter' werkelijk uitermate indrukwekkend, toegegeven, dat ik niet het boek, maar de film heb gezien. 'Disquiet' en 'The Tiger Trail' heb ik wel gelezen en ik was er helemaal door overrompeld, die beklemmende stijl en die grote ontluisteringen aan het einde van beide romans. Ik zag natuurlijk ook je film 'Sleeping Beauty', die jij geregisseerd hebt, jeetjemina, wat speelt Emily Browning die hoofrol goed, zeg, en dan met zo'n oude, vleesloze kerel in bed, gruwel-gruwel, maar als filmbeeld ongekend indrukwekkend. Zeg eens, wat doen je ouders?'
'Mijn vader is arts en mijn moeder is lerares wiskunde, beiden zeer gedreven op hun eigen gebied'
'Maar van hen heb je natuurlijk die secure werkwijze, nou snap ik het, zeg, zullen we de verse tonijn nemen of toch maar de kogelbiefstuk met champignonsaus?'
'Wat mij betreft de tonijn, want ik kan wel wat versnelling in mijn lijf gebruiken!'
'Doen we de tonijn en doen we daar ook een fles Chardonnay bij!'
Na het diner rijden de dames achter elkaar aan naar de jachthaven aan Woolloomooboo Bay, waar Catherine een zeilschip heeft liggen, dat tevens dient als varend atelier, net zoals Monet zijn schildersschip in de Seine had liggen. Catherine ging op haar vierendertigste naar Parijs, waar ze haar schilderscarrière is begonnen en later ging ze naar San Francisco. Ze is vooral beïnvloed door de Poolse Tamara de Lempicka, wat duidelijk te zien is in haar schilderijen, maar ook door Andre Lhote, Picasso, Braque en Dali. Ze schildert nog steeds in een Art Deco stijl, wat zeer opmerkelijk is voor een moderne schilderes. Na drie jaar buitenland keerde ze terug naar Sydney, waar ze van over de hele wereld verzoeken krijgt om te portretteren, maar Julia heeft ze zelf uitgekozen om te schilderen en dat verhoogt de artistieke spanning.
Eenmaal op het zeiljacht begint Catherine al snel aan de opzet en de contouren, terwijl ze Julia koffie geeft om daarna weer over te gaan op wijn. De boot begint aardig te schommelen, wat het werken niet vergemakkelijkt, maar het is te doen. 'Er is storm voorspeld', zegt Julia. 'Ja, ik weet het', zegt Catherine, 'maar ik laat me er niet door weerhouden!'. Ineens stormt er een verwilderde man naar binnen met in zijn rechterhand een vlijmscherpe stiletto. 'Ophouden met die lariekoek!', schreeuwt hij, 'beiden op de grond gaan liggen, anders steek ik jullie lek!'. 'Doe wat hij zegt, Julia, dan kan ons niets gebeuren!'. Ze liggen naast elkaar op de houten vloer en ze knijpen in elkanders handen. 'Heb je nog geld of diamanten in deze sloep, bitch, of is dat geklieder met verf soms ook veel geld waard?'. 'Neem één van de schilderijen tegen de achterwand!', zegt Catherine, 'die zijn stuk voor stuk in de duizenden waard!'. 'Verneuk me niet hé, want anders krijgen jullie alsnog met mij te maken!'. Hij bekijkt de serie schilderijen en hij neemt er drie onder zijn linkerarm. 'Nou nog flink wat cash, suikerhoertje!', bromt hij. 'Het ligt in die Chinese vaas naast de televisie!', zegt Catherine. Terwijl hij zijn arm erin steekt, schiet Catherine omhoog en haalt ze vliegensvlug vanuit een laadje een klein vuurwapen, waarmee ze drie keer een schot aflost. De inbreker zakt schoksgewijs in elkaar en ademt niet meer.
Na een gevaarlijke zeilreis en een lijk lichter, heen en weer geslingerd door een fikse storm, zijn ze blij dat ze weer in de haven liggen en na een goede nachtrust is het de volgende dag rimpelloos stil, terwijl beiden vol overgave werken aan het portret, wat met bloed, zweet en tranen tot stand komt en wat maanden later een miljoenenwaarde krijgt. Wat ze opnieuw gevierd hebben in het restaurant midden in de Royal Botanic Gardens. Wederom met een flink stuk tonijn, maar nu met een dure fles champagne, macaber toastend op de brutale indringer, die het wordingsproces met extra adrenaline kleurde.
Geplaatst in de categorie: emoties
Storm aan Woolloomoo
165
Geef je reactie op deze inzending: