Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verhaal van een journalistes

deeltje 4

Hij pakte een blikken doosje met daarop een afbeelding van een matroos en begon hieruit een sjekkie te draaien.
“Ja, zware shag, juffrouw, ik heb het nooit kunnen afleren, en wil het ook niet afleren”, liet hij er op volgen.
Na een paar flinke halen en de kruimels shag van zijn schoot te hebben geveegd, ging hij verder.
“Het zal ongeveer vier uur in de ochtend zijn geweest, toen ik wakker werd met een enorme dorst. Terwijl ik opstond, zag ik dat mijn vrouw niet meer naast mij lag. Ik begreep onmiddellijk dat zij naar de kleine was, die waarschijnlijk wakker was geworden. Ik ging naar de keuken en schonk mijzelf een groot glas water in.
Toen ik terug ging naar bed, keek ik even in de kinderkamer. Ik verwachtte daar mijn vrouw met de kleine aan te treffen, maar ze was er niet. Dit verbaasde me, en ik keek even op het balkon of zij daar misschien was. Maar daar was ze echter ook niet.

Er bekroop me een eng gevoel. Waarom? Ik weet het niet. Iets vertelde mij dat er meer aan de hand was. Zachtjes liep ik naar de slaapkamer van mijn zoon en zijn vrouw. Twijfelde even, om dan toch de deur zeer voorzichtig te openen.”

Weer stopte hij even, drukte met kracht zijn sjekkie uit, nam een slokje, en schonk gelijk weer in. Wederom keek haar doordringend aan, alsof hij haar wilde waarschuwen voor wat er nu ging komen.
“Ik zal u de details besparen, juffrouw, maar wat zich hier afgespeeld had, loog er niet om.
Er lagen seksspeeltjes en dozen met seksfilms op de grond. Ook stond er een filmprojector met daarvoor een scherm. Mijn zoon lag naakt op zijn rug te slapen. Links van hem mijn vrouw half over hem heen. Haar hand rustte op zijn lid, terwijl zijn hand zich tussen de benen van zijn eigen vrouw bevond. Ik rook een warme penetrante geur die mij genoeg vertelde.
Een enorme razernij maakte zich van mij meester, en mijn eerste gedachte ging uit naar een bijl. Echter, hoe vreemd het ook mag klinken, kwam er een vreemd gevoel van gelatenheid over mij en ik sloot de deur zo zachtjes mogelijk.

Zo zat het dus in elkaar, zo was ik bedrogen door hen die ik lief had. Ik begreep nu ook de zwangerschap, het was niet mijn kind dat daar lag te slapen. Ik ging terug naar bed maar kon ‘zoals u begrijpt’, de slaap niet meer vatten. Er kwam een plan in mij op hoe ik het zou aanpakken. Dat dit geen prettige ervaring voor hen zou worden, gaf mij rust. Ik besloot om die ochtend om het spelletje mee te spelen.

Jennifer had ondertussen het gevoel in een horrorfilm beland te zijn, vanwege dit ongelooflijke verhaal. Een rilling kroop over haar rug, terwijl de oude man vervolgde.

Toen ik in de keuken kwam, had mijn vrouw al koffie gezet, en met een ‘goedemorgen lieverd’ schonk ze mij een kopje in.
Even later kwam ook het stel de keuken in, waarna wij gezamenlijk gingen ontbijten. Ik vroeg terloops of zij goed geslapen hadden, en geen kater hadden. “Perfect, zei mijn zoon, nergens last van”. Hij keek daarbij veelbetekenend naar zijn en mijn vrouw, en vroeg; “Jullie ook?”

“Ik heb geslapen als een blok”, antwoordde ik hem. “Niet lieverd?” Mijn vrouw beaamde dat. Ze keek glimlachend naar mij en gaf een kus op mijn wang, die ik met afschuw onderging. Wij spraken af dat in de laatste paar dagen dat ik nog thuis was, we niet meer zoveel zouden drinken. Mijn zoon vond dat een prima idee, ook omdat zijn verlof na het komend weekend er op zat en hij terug moest naar de kazerne.

Ik had nog wel een verrassing voor hen. De volgende avond trakteren op een Indische rijsttafel. Dit als afscheidsdiner. Na het ontbijt zei ik tegen mijn vrouw dat ik even naar het schip zou gaan, dat in het dok lag voor een onderhoudsbeurt. Mijn zoon ‘de vuilak’ vroeg of hij mee zou gaan, maar ik wimpelde dat af. “Denk niet dat het toegestaan is”, loog ik. Het kwam niet in mijn strategie van pas, om hem dicht in de buurt te hebben.
Nu moet u weten, ik voer destijds als bootsman en droeg de verantwoordelijkheid voor alles wat aan dek gebeurde. Zo ook voor het bestrijden van ongedierte zoals ratten, die zich graag nestelden in het kabelgat onder het voordek, waar de manilla trossen opgeslagen waren.

Nu had ik op mijn laatste reis in Calcutta bij de shipchandler vergif besteld. Hij had mij verzekerd dat het uitstekend werkte. Het verlamde het ongedierte, waarna de dood intrad. ‘Helaas wat pijnlijk’, vertelde hij lachend. Wel moest ik oppassen dat het niet in verkeerde handen zou vallen, daar het goedje kleur- en smakeloos was. Het liet zich echter heel gemakkelijk oplossen in bijvoorbeeld water. ‘Hoe aardig’ van hem om mij daar op te wijzen.
Ik haalde een onsje van het spulletje, mij zelf overtuigend dat dit genoeg zou moeten zijn.

De volgende avond was het zover. Ik had mijn vrouw gevraagd om de tafel extra mooi te dekken. Ze had haar best gedaan. In het midden stonden twee zilverkleurige kandelaars.
Mooie ovale schalen waren opgesierd met groen van verse sla. Hierop had zij de afgeleverde Indische gerechten uitgestald. Het was een kleurrijk geheel; hete eieren, saté met saus, nasi goreng en mihoen, te veel om op te noemen.
Ik verheugde me als ik aan het resultaat van mijn ultieme wraak dacht.
Het was mijn moment, een moment dat ik onderging zonder gevoelens. Of eigenlijk, niet helemaal, maar met een genoegen. Mijn zoon wreef zich in zijn handen en zei: “dat ziet er lekker uit, pa”. Ik zei hem toe te tasten en vroeg hem “wil je witte of rode wijn?”
Het maakte het addergebroedsel niet uit. Nu, mij ook niet!

... wordt vervolgd ...

Schrijver: Ivan Grud
Inzender: Jan Borst, 29 september 2014


Geplaatst in de categorie: misdaad

2.9 met 8 stemmen 86



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
nita
Datum:
29 september 2014
U bent (prettig) gestoord mijnheer Borst.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)