Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verhaal van een journaliste

slot

Ik schonk voor hen ieder een glas in. Het knulletje dat op de schoot van mijn vrouw zat, kreeg zijn dagelijkse voeding uit het door mij gevulde flesje. Voor mezelf had ik een pilsje ingeschonken, omdat ik dat gewend was aan boord, bij het Indisch eten. Ze aten overdadig en in tegenstelling van wat ik verwacht had, ging de wijn er goed in.

Jennifer zat ademloos te luisteren. Ze hoorde een klik en zag dat ze het bandje in de recorder moest omdraaien. Maar om de één of andere reden kon ze er niet toe komen. Ook de oude man had het gehoord, maar hij schudde zijn hoofd alsof hij hiermee wilde zeggen; “laat maar”.

Gespannen wachtte ik af, zo ging hij verder. Ik zag bij mijn vrouw de eerste symptomen, ze liet regelmatig haar bestek vallen.
Bij mijn zoon duurde het niet veel langer, maar ging het geheel anders. Hij kon op een gegeven moment niet meer praten en toen hij mij dat duidelijk wilde maken, kreeg hij ook zijn handen niet meer van de tafel. Ik genoot echt. Ik hielp hem met het drinken van zijn wijn. “Lekker hé?” vroeg ik hem. Hij kon alleen antwoord geven door te staren. Ik pakte van onder mijn stoel een kunstpenis, en plantte die rechtop in de voor hem liggende nasi-goreng schotel. “Is dat nu niet leuk, een kaars, die ken je wel?
Hij is van jou. Leuk speeltje toch, vind je niet?”

Zijn vrouw ging eigenlijk nog het mooiste. Zij kwakte eensklaps voorover, met haar smoelwerk in de mihoen. Het was een komisch gezicht, het kon zo uit een slapstickfilm geknipt zijn. Mijn vrouw zat nog steeds rechtop, hoewel zij zich niet meer kon bewegen. Het kindje zat met gesloten oogjes als versteend op haar schoot. Ik kuste haar op de wang en zei: “geeft niks hoor, lieverd, ik kan ook patat bakken”.

Ik nam weer plaats aan tafel en deed alsof ik niets merkte en at genoeglijk door. ‘Heerlijk, heerlijk’, liet ik mij enkele malen ontvallen.
Ik wist dat hoewel zij zich niet meer konden bewegen, ze mij wel konden horen. Dit had ik ervaren met de stervende ratten op het schip, die steevast wegkropen als ze mij hoorden naderen.
Oh, oh, ik stond op en zette mijn schoondochter rechtop, en veegde de mihoen van haar gezicht. Het was gebeurd. Niet lang daarna lieten zij allen de geest.

Hij glimlachte; “eerlijk gezegd was het mij toch enigszins te snel gegaan. Ik had ze liever nog even zien creperen. Maar ja, hoeveel gif er bij mensen nodig was, ik had geen flauw benul. Kort erna ben ik gaan slapen, wat ik de laatste drie nachten niet meer had kunnen doen.”

Hij schonk nog maar eens in en vroeg; “gaat het nog?”
De jonge journaliste had met stijgende verbazing naar hem geluisterd. Wat ging er nu een ijzige kalmte van hem uit. Ze herkende de vriendelijke oude man niet meer, en het benauwde haar. Ze wilde hem hierop aanspreken, maar tot haar ontsteltenis kon ze dit niet. Zijn stem zwakte voor haar af tot bijna onhoorbaar.
Als verlamd zat ze daar. Een afschuwelijke angst welde in haar op. Zou hij…
Haar ogen gleden naar het glas voor haar. Ze hoorde hem zeggen; “wees maar niet bang meisje, er gebeurt je niets.”
Hij fluisterde: “mag ik misschien even je mobieltje gebruiken?”
Ze hoorde hem vragen of het gebelde nummer het alarmnummer was. “Kunt u per direct een ambulance sturen naar dit adres? Er is hier een jonge vrouw met vergiftigingsverschijnselen.”

Hij bracht zijn gezicht vlak voor het hare en zei: “heel erg bedankt. Kom je me opzoeken?”

Schrijver: Ivan Grud
Inzender: Jan Borst, 2 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: misdaad

3.1 met 7 stemmen 999



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)