Het begin - Liselore gaat naar school (1)

Op vierjarige leeftijd mocht Liselore naar de kleine heksjesschool. Ze was daar een stil kind dat veel droomde. De heksenjuf probeerde haar bij alle spelletjes te betrekken, en ze deed haar best om mee te doen. Maar echt leuk vond ze het niet. Ook op het schoolpleintje keek ze vanaf de zijkant toe hoe andere heksjes en tovenaartjes speelden. Haar rug het liefst tegen de muur van het houten schoolgebouw, dan voelde ze zich het veiligst. Ze werd moe van alle drukte om haar heen, en was blij als ze weer naar huis mocht. Ook al was het daar niet altijd fijn, met haar zus, maar het was toch rustiger. En thuis was ook haar Beer Bobbie. Want die mocht niet mee naar school. Beren mochten niet naar de kleine heksjesschool.

Ze moest wachten tot haar vijfde verjaardag en dan mocht ze een dolfijn uitzoeken. En een dolfijn zocht ook haar uit. Het was een kwestie van elkaar kiezen. Dat ging vanzelf altijd goed, maar toch was het spannend. Een week voor haar vijfde verjaardag ging ze met Nana en Herald naar de dolfijnenzee. Daar was een grote houten steiger die tot ver in het water reikte. Ze liep met haar ouders de steiger helemaal af, tot aan het einde. Er zwommen een aantal dolfijnen naar haar toe. Er was er één die speciaal de aandacht trok van Liselore. Ze zwaaide naar hem en als antwoord sprong hij hoog uit het water. Toen was hij haar dolfijn. Ze noemde hem Spetter, want hij spetterde graag met water. Spetter kon zichzelf heel klein maken, en om haar heen zwemmen, in de onzichtbare zee die zich in en om de aura van Liselore bevond. Zo bleef hij dicht bij haar. Als ze langs een plas of meer liepen, sprong hij er even in, kreeg zijn normale grootte, en sprong daarna weer in kleinere vorm naar Liselore terug. Met Spetter bij haar, voelde Liselore zich meer op haar gemak op de heksjesschool, en had ze er meer plezier in om mee te doen.

Toen Liselore zes jaar was, ging ze naar de grote heksenschool. Ze kreeg een schooltas, een schrift om in te schrijven, een veren potlood, een gum van boomblad en een schelpen slijper. Ze voelde zich een hele heks. Het was op de grote heksenschool een drukte vanjewelste. Op het schoolplein schreeuwden alle kinderen door elkaar. Zelfs in de klas werd er vaak geschreeuwd. Liselore werd er zo druk van, dat ze van de weeromstuit mee ging doen. Het leek de enige manier waarop ze zichzelf nog wat staande kon houden. Bovendien kon ze daarin ook haar boosheid kwijt over het feit dat haar lieve grootvadertovenaar Gerald gestorven was.

Vadertovenaar Herald had in de gaten dat er iets niet klopte, vanwege de verhalen waar Liselore mee thuis kwam. Ze vertelde dat de heksenjuf schreeuwde en dat de kinderen terug schreeuwden. Herald nam een paar uur vrij van zijn knopenwerk, en ging onverwacht op de school kijken wat daar gebeurde. Hij keek door het raam en zag dat het inderdaad een grote chaos was in de klas. "De kinderen sprongen als apen op de tafels, de juf kon de klas duidelijk niet aan", zo vertelde hij die avond tegen Nana. Ze praatten er nog wat over met Liselore, en besloten toen dat het voor hun dochterheksje het beste was om naar een andere school te gaan, waar het voor haar rustiger zou zijn.

En zo gebeurde het dat Liselore naar een school ging die aan de andere kant van het bos lag. Nana bracht haar 's ochtends naar school en Herald haalde haar 's middags weer op. Ze zou pas alleen naar school gaan als ze tien jaar was. Want dan mocht zij haar eenhoorn uitzoeken. Die zou haar dan naar school rijden, net als alle andere heksjes en tovenaars van die leeftijd. De eenhoorn bleef, net als de dolfijn, haar hele leven bij haar. Ze zag ernaar uit om haar eigen eenhoorn te hebben, want Liselore hield heel veel van eenhoorns. Die leefden in het bos, maar als je de leeftijd nog niet had om er een te kiezen, dan zag je ze niet.

Op een ochtend had Nana geen tijd om Liselore naar school te brengen. Ze vroeg of Herald wat later naar zijn werk kon gaan, maar Liselore zei dat ze wel alleen kon gaan. Ze was toch al negen jaar nu. Over een paar maandjes mocht ze al een eenhoorn kiezen. Nana en Herald keken elkaar wat bedenkelijk aan. Liselore wilde heel graag een keer alleen het bos in, dus zei ze dat er toch ook andere kinderen in het bos waren die naar die andere school gingen, en allemaal dieren die haar beschermden. En Spetter had ze ook bij zich. Ze keek haar ouders heel lief aan, en die zeiden toen dat het goed was. Maar ze mocht niet van het pad af, en moest recht naar school lopen. Dat beloofde ze. Met haar schooltas op de rug, Spetter om haar heen, en een appel in haar hand voor onderweg, liep het heksje fier het bos in. Ze voelde zich heel groot nu ze alleen naar school mocht gaan. Ze zag al haar vriendjes tevoorschijn komen. Vogels, vlinders, haasjes, en zelfs het egeltje dat ze normaal alleen zag als het schemer was, kwam vanonder een struik dichterbij gekropen nu Liselore alleen was.

Opeens zag ze in de verte iets wits, achter een boom. In een flits herkende ze het edele dier met zijn hoorn. Ze slaakte een kreet van verrukking. Daar stond haar eenhoorn! Ze wist zeker dat het háár eenhoorn was, want waarom zou ze hem anders zien? Ooohhh, ze wilde zó graag naar hem toe! Ze voelde zich als een magneet tot het magische dier aangetrokken, en deed toen wat ze haar ouders beloofd had niet te doen. Ze liep van het pad af, en liep tussen de bomen door naar de eenhoorn.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...

Biografie van deze schrijver

heksen tovenaars sch school

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 4 stemmen 333