Feuilleton 11 In de Gulle Gastronoom
Uit het Moeizame leven van Otto Berendsen
( een feuilleton dat alle kanten op gaat)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan Scholengemeenschap de Vallei (waar men via een audit de kwaliteitszorg ging herijken) sneed een randje van zijn hertenbiefstuk, die op een bedje van gekonfijte spinazieblaadjes voor hem lag en keek de kring rond. Hij had geen trek.
Overal om hem heen rumoerden de gesprekken en tinkelden de wijnglazen. Daar zat iedereen weer voor het jaarlijkse team etentje, dat zoals altijd plaatsvond in Auberge de Gulle Gastronoom, een voor Elck Wat Wils bistro in de oude binnenstad. Vlees noch vis dus en culinaire hoogstandjes hoefde je er niet te verwachten. Voorstellen om eens van etablissement te wisselen waren gestuit op het veto van Selma de Weerdt die het eindejaars samenzijn organiseerde en de kas bijhield. Maandelijks werd er via automatische afschrijving door iedere collega 5 euro naar de rekening van Selma overgemaakt. De pot werd aangevuld met een bijdrage vanuit de opleiding, door Heiko zojuist met veel bombarie aangekondigd en met obligaat enthousiasme door het team begroet.
Selma verdedigde haar keuze door op te sommen dat het er altijd zo gezellig en lekker was, dat ook de mensen van buiten het makkelijk konden vinden en dat je nu eenmaal wel wist wat je had, maar niet wat je kreeg.
Boze tongen beweerden dat ze amoureuze betrekkingen onderhield met de uitbater van de zaak, een gladde charmeur met een brede horecasnor. En omdat niemand verder tegenover haar de snob wilde uithangen door kritiek op de menukaart te leveren zaten ze weer aan de tong Picasso, het Provinciaalse stoofpotje of maakten een keuze uit twee soorten te droog tam wild. Het enige voordeel van de constructie was dat de drankjes vrij waren. De flessen stonden op tafel en Otto schonk zich voor de 4e keer een huiswijntje in.
Hij merkte op dat de Franse landbouwwerktuigen, rieten manden en wagenwielen die van oudsher de wanden hadden gesierd vervangen waren voor een wisselende tentoonstelling van abstracte aquarellen.
‘Mooi?’ , de stem van Eva die naast hem aan tafel zat schudde hem uit zijn overpeinzingen. Ze was op chic, haar korenblauwe wijde satijnen bloes contrasteerde perfect met het strakke zwarte kapsel en haar lichtbruine ogen. Een vleugje maskara, op haar leeftijd kon ze nog zeer zuinig zijn met de makeup. Ze deed hem vaak denken aan de meisjes op zwart wit foto’s van Ed van der Elsken uit het Amsterdam van de 50’er jaren.
‘Ach, zei Otto ik ben meer van het impressionisme.
‘Zoals van Gogh?’, ze nam een mooi slokje van haar witte wijn.
‘Nee, dat was een expressionist hoewel, ook weer niet helemaal.’
‘Oh’, ze keek hem aan met een blik vol oprechte belangstelling, Otto kreeg het gevoel dat hij in haar ogen met 1 opmerking tot kenner was gepromoveerd.
Omdat zijn kennis van de kunstgeschiedenis echter beperkt was, sloot hij het onderwerp af met de opmerking dat het erom ging dat kunst wat met je deed.
Eva knikte bevestigend.
‘Ik heb thuis een hele mooie poster van twee inlandse vrouwen op een strand.’
‘Gauguin’, antwoordde Otto bij wie dezelfde Ikea poster in de slaapkamer tegen hun okergele wand hing.
‘Dat heeft hij geschilderd in Polynesië.’
Hoe was het mogelijk dacht Otto, maar hier hield het echt op.
‘Goh’, zei Eva, ‘dat je dat allemaal weet.’
Otto schonk nog eens in.
De leerlingen waren gek op zijn stagiaire die de tussenuren vaak met hen in de kantine doorbracht. Hoewel ze toch een stuk ouder was, Otto schatte Eva een of twee en twintig, wist ze door haar open houding veel van de leerlingen gedaan te krijgen. Voor Eva deden ze extra hun best op de werkstukken die ze voor haar opleiding moest ontwerpen en analyseren. De tussenbeoordeling die hij haar vorige week had gegeven was dan ook dik in orde en hun verstandhouding in de loop van het schooljaar was zo goed als gelijkwaardig geworden.
‘Vind je het wel leuk met al die oude mensen aan tafel?’
‘Ach’, Eva keek met een wereldwijze blik om zich heen.
‘Bij sommigen heb ik het gevoel dat ik veel ouder ben.’
Ze draaide zich naar hem toe.
‘Maar heb jij het ook naar je zin, je was zo stil de hele tijd en je eet niet.’
Otto haalde zijn schouders op, plotseling kreeg hij een dikke keel en
bestudeerde de inhoud van zijn wijnglas zonder iets te zien.
‘Mijn vrouw heeft een affaire’, zei hij zacht.
Eva boog zich naar hem toe.
‘Wat erg voor je.’
God, wat rook ze lekker.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
Feuilleton
989
Geef je reactie op deze inzending: