Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Als ik niks meer...

Wanneer ik niets meer te zeggen zou hebben, zou mijn mond gesloten zijn, als ik niks meer te schrijven zou hebben, zouden mijn vingers niet meer het toetsenbord raken, zou ik evenmin een pen ter hand nemen! Maar er blijven altijd onderwerpen die me bezig houden, er blijven altijd dingen gebeuren die mijn hoofd raken, mijn hart, mijn ziel.

Niet letterlijk vanzelf want dan zou dit stukje uit de hemel komen en we weten dat er daar niet alleen geen brievenbus is, er is daar ook geen telefoon, geen internet en wat er wel is, daar kom ik pas achter als ik eraan kom.
Dan zie je oude bekenden terug, dan zie je mensen terug die je hier nu niet meer op de koffie vragen kan, die je nu geen mailtje meer sturen kan, die, die, die dus NU onbereikbaar geworden zijn. Jammer wel?

Maar wanneer ik niets meer te zeggen zou hebben, tja dan valt er ook niks meer te lezen natuurlijk. Het een is het gevolg van het ander!
Toch kriebelt het af en toe, bijvoorbeeld als ik zie dat een verhaaltje van mijn toetsenbord, vanuit mijn hoofd, op de eerste plaats terecht is gekomen, want tja DAT betekent dan toch wel, dat anderen de brouwsels die vanuit mijn hoofd, via het toetsenbord en de pc weten te waarderen, en dat is een opsteker, daar is niks tegenin te brengen!

En al schrijf ik eigenlijk voor mezelf, toch is het top, dat ondanks dat ik egoïstisch bezig ben, door voor mezelf te schrijven, dat vervolgens plaats, erachter kom dat anderen meemaken, of meegemaakt hebben wat ik schrijf, anderen zich in mijn brouwsels kunnen vinden, daar word ik blij van!

Dus schrijf ik, ransel mijn vingers af, middels het toetsenbord, verstuur via internet en bereik Nederlands.nl, maar ik vraag me WEL af, waar ik in vredesnaam terecht zou moeten, als ik mijn brouwsels niet op deze manier kon ventileren, waar moest ik dan heen, met mijn hart, ziel, vingers, toetsenbord.

Net als vijftien jaar geleden waarschijnlijk toen ik alles nog met de pen deed en van iedereen blocnotes kreeg om vol te pennen!
Maar; als ik niks meer te melden heb, als ik niks meer meemaak, dan stop ik (denk ik).

Schrijver: An Terlouw, 4 februari 2015


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.2 met 4 stemmen 113



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
T. Petter.
Datum:
8 februari 2015
Gelezen ergens.

Compulsieve veelschrijverij is niet meer dan compensatiegedrag voor de leegte.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
6 februari 2015
Email:
moi636yahoo.com
Op dat punt zat ik de laatste weken, hoe nu verder? De inspiratie, dat is het probleem niet. Angst om de lezer (hier) te vervelen, hoe belangrijk het onderwerp ook is. Dan wil je dat verschil maken, met woorden, maar weten dat dat een brug te ver is, gewoon realistisch blijven. En dan wil ik nog gedichten schrijven, een hartenkreet voor jou An, zoals beloofd en die tijd heb ik bijna niet.
We gaan dus gewoon door en zien het wel. Graag gelezen!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
5 februari 2015
Van de communicatietechnieken in de Andere Wereld kan Apple voorlopig alleen nog maar dromen. Bovendien worden de paranormale gaven van de mensheid, zoals telepathie en helderziendheid, door al die communicatiemiddelen en overvloed aan informatie ernstig bedreigd. Al die vernuftige apparaten stelen de zielkrachten. Er bestaat in wezen geen scheidslijn tussen het aardse leven en het eeuwige leven. Het contact met fysiek gestorvenen is niet alleen weggelegd voor officiële mediums. Zij zijn niet altijd onbereikbaar, zoals jij stelt. In de spirituele wereld is meer mogelijk, dan in de materiële wereld.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)