Feuilleton 16 Gooische Vrouwen
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feuilleton dat veel aan de fantasie overlaat)
Deel 18
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei (waar assesments binnenkort prioriteit zouden krijgen), zat in de grote zaal van Pathé bioscopen en zag dat het zaallicht langzaam gedimd werd.
Het was het Wilma’s voorstel geweest om eerst gezellig samen naar Gooische Vrouwen 2 te gaan en daarna in de stad eens bij te praten. Volgens haar zou een beetje gezelschap hem goed doen. Een man alleen was immers niks gedaan. Niet dat ze speciaal op hem lette, maar ze had hem, op de fiets op weg naar huis, toevallig regelmatig languit op de bank zien liggen.
Een kamer met maar een enkel ongezellig lichtje en een slapende man viel rond de kerst nu eenmaal op tussen de andere, feeëriek verlichte huizen in de straat.
Wilma had het ook niet makkelijk, had ze Otto aan de telefoon verteld, met haar Wouter die juist rond deze tijd al weken voor zaken in Thailand zat.
Ze had best mee gewild maar Wouter had haar duidelijk gemaakt dat hij het daar zo druk zou hebben dat hij weinig aandacht aan haar zou kunnen besteden.
Het was uit balorigheid geweest dat Otto op haar uitnodiging was ingegaan. Janneke aan de rol, dan hij ook. Natuurlijk had hij de nauwelijks verholen toenaderingspoging van Wilma opgemerkt. Dat hij zich al 32 jaar niet op het vrijerspad had begeven betekende niet dat Otto Berendsen zijn instinct kwijt was geraakt voor wat er onder de oppervlakte speelde tussen man en vrouw.
En bij deze vrouw speelde het een en ander, daar durfde hij vergif op in te nemen.
In zijn fantasie had hij gehoopt dat ze hem in een doorzichtig niemendalletje binnen zou laten. Hij was te vroeg, en ze moest nog even van alles doen in de slaapkamer. Dan zou ze hem roepen en vond hij haar in een verleidelijke pose op de sprei terwijl ze haar weelderige lichaam behaagziek naar hem toedraaide en zacht zijn naam zei.
Maar de opwinding die hij gevoeld had voordat hij in de auto stapte, was bij binnenkomst in Wilma’s kitscherige huiskamer met de glazen kroonluchter, het buffet vol foto’s van levende en overleden familieleden en de kakelbonte kunstboom, als sneeuw voor de zon verdwenen.
Wilma was in volle oorlogsuitrusting, flink in de make-up, een donkere kanten bloes onder een aubergine jasje, zwarte wollen rok en half hoge laarzen.
Hij had pas een heel eind van het theater een parkeerplek kunnen vinden en tijdens de wandeling had ze hem spontaan een arm gegeven en daarna pas gevraagd of hij dat goed vond. Otto had het er benauwd van gekregen, maar weigeren zou deze avond al verpesten voordat hij begonnen was.
‘Natuurlijk’ had hij dus gemompeld maar de hele weg had hij wel een beetje tegendruk gegeven zodat ze niet te dicht tegen hem aan kon kruipen.
Eenmaal binnen had hij zijn jas als een buffer tussen hen in op de leuning van de fauteuil willen leggen, maar Wilma had met een beslist gebaar haar imitatie tijgerbontjas samen met zijn parka op de lege stoel naast zich gevlijd. Anders was het zo ongezellig.
Otto had haar een ongemakkelijke glimlach gegeven. Nu hij hier naast haar zat en bij iedere beweging er een vleugje van haar zware parfum zijn neusholten binnendrong, vroeg hij zich nogmaals af of dit wel een goed idee was.
‘Nou ik ben benieuwd’, fluisterde Wilma terwijl ze haar hoofd naar hem toeboog en hij haar warmte heel even over zijn wangen voelde strijken.
Wat deed hij hier. Waarom was zijn mond weer eens groter geweest dan zijn moed. Hij was hier helemaal nog niet aan toe. Wat kende hij dat mens nou eigenlijk en wat werd er van hem verwacht, waar moest dit eindigen.
‘Ot, wil je een Wechters echte?’
Wilma presenteerde hem het knisperende zakje en leunde heel even met haar schouder tegen hem aan. Otto merkte dat hij al een tijdje stijf rechtop in zijn stoel zat.
‘Ga nou lekker ontspannen zitten joh, het begint‘ zei Wilma en gaf
hem een klein speels duwtje tegen zijn borst.
Op het bioscoopscherm waren de Gooische Vrouwen nu ineens oude dames geworden. Otto liet zich achterover zakken, sloot zijn ogen en zuchtte diep.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Feuilleton
88
Geef je reactie op deze inzending: