Feuilleton 18 Hot Dog
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feuilleton dat uitnodigt tot aandachtig volgen)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan scholengemeenschap de Vallei (waar men bij het vormgeven van nieuwe onderwijsformats Design Thinking als mindset ging toepassen), kwam uit de kleedkamer van Boetiek ‘Hot Dog’ en bekeek zichzelf in de spiegel.
‘U kunt het nog best hebben hoor’.
Het woordje ‘nog’ echode een moment onaangenaam in hem na.
De verkoper, een spichtige jongeman in een veel te nauw colbert, was als een duveltje uit een doosje vanuit de rekken naast hem verschenen.
Zijn kapsel was aan een kant opgeschoren en ging met een diepe strakke scheiding over in quasi nonchalante lokken die hij met een bestudeerde beweging voortdurend uit zijn gezicht moest vegen.
Toen Otto de winkel binnenkwam had hij een nauwelijks hoorbaar ‘goemiddag …’ gemompeld en was doorgegaan met het losschudden en weer opvouwen van kleurige T-shirts die al in keurige stapeltjes op een tafel lagen.
Pas toen Otto met een paar kledingstukken achter het Herman Brood gordijntje van het kleedhokje was verdwenen had hij met een ‘lukt het?’ een eerste blijk van interesse in de klant gegeven.
‘Misschien moeten de pijpen nog een stukje ingekort, maar hij zit lekker strak, precies wat deze serie nodig heeft’.
Otto had in geen jaren een spijkerbroek gedragen en zeker niet het model waar hij zich nu in gewrongen had. Vaalblauw met lichte vlekken, leek het wel tweede handsje en maakte niet de indruk van dezelfde kwaliteit te zijn als de stevige Levis broeken waar hij in zijn studententijd de barricades mee beklom. Hij had in het nauwe hokje zijn voeten maar net door de smalle pijpen gekregen. En dan de prijs. 189 Euro, dat had hij nog nooit voor een broek betaald.
Thuis in de slaapkamer, voor zijn gedeelte van de dubbele kledingkast, had Otto geconstateerd dat hij voor een dancefestival niet over de juiste outfit beschikte. Mismoedig had hij zijn drie corduroy broeken, de colberts met opgestikte elleboogstukken en de verwassen overhemden geïnventariseerd en besloten dat de nieuwe Otto Berendsen ook een andere look verdiende.
Eva moest zich wel met hem kunnen vertonen.
‘Hier zou ik verder weinig aan doen, ook achter zit ie heftig hoor.’
De verkoper toverde een grote handspiegel tevoorschijn en toonde hem zijn achterwerk. Otto zag dat het stevig in de stof verankerd zat.
‘Met uw postuur kun u er het beste iets wijds overheen dragen.’
De jongen zei het netjes, dacht Otto, maar bedoelde natuurlijk dat hij veel te dik was voor deze hippe spullenwinkel.
Hij had in de eerste week van de vakantie nog even overwogen om met fanatieke sportbeoefening en een streng dieet snel enkele kilo’s kwijt te raken. Maar het goede voornemen, dat zich, zoals zo vaak, in de kleine uurtjes had aangediend, bleek bij het aanbreken van de ochtend al snel in laffe excuses uiteen te vallen.
Otto draaide zijn zijkant naar de spiegel en ademde diep in.
‘We hebben hem ook rekbaar in het middel, met het oog op de Kerstdagen.’ Hij kon zich vergissen maar meende even een snel glimlachje over het week-end baardje van de verkoper te zien trekken.
Toch was hij een tevreden mens toen hij zijn pincode had ingetikt en met twee tassen, waarop een blaffende Dobermann stond afgebeeld, de winkel verliet. Hij zou met zijn nieuwe spijkerbroek, een XXL zwart overhemd en een bloemetjes gilet een beste beurt maken.
Nu alleen nog een paar sportschoenen en hij was het heertje, het jonge heertje wel te verstaan.
De Nokia in de binnenzak van zijn parka trilde dwingend. Otto zette zijn tassen neer en nam op.
‘Met Dina spreek je Otto. Heb je mijn email gelezen?’
Een koude hand drong zijn maag binnen. Hij had al een week de computer niet aan gehad.
‘Eh..nee ik ben door omstandigheden een tijdje niet thuis geweest.’
Hij stond altijd versteld van zijn vermogen tot het opdissen van rotsmoesjes als hij in een noodsituatie verzeild raakte.
‘Ja, nou’, klonk ze geërgerd, ‘ik heb nu ook geen zin om het allemaal te gaan herhalen maar ik wil je verzoeken toch een manier te vinden om je mail te lezen. Voor het eind van het jaar wil ik de boel afgerond hebben.’
‘Ja, oké, goed’, zei Otto, ‘ik schiet lekker op hoor.’
‘Daar heb ik nu niks meer aan Otto, ik wil graag dat je me terug mailt.’
Nog voor hij een vage belofte had kunnen doen, hing ze op.
Otto Berendsen kromp een stukje, hij kon zijn feestelijke stemming bijna voor hem zien wegwaaien in de tochtige winkelstraat.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Feuilleton
77
Geef je reactie op deze inzending: