Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

IN HET VERSCHIET (DEEL 1)

Het was in een tijd dat Moeder Aarde al lang niet meer bestond. Het was in een toekomst, niet te vergelijken met het leven zoals dat was in de eenentwintigste eeuw en daarvoor.
Uit verschillende richtingen kwamen de vrouwen met hun kinderen naar het Trefpunt op het grote plein. Er werd gekust, er werd gezwaaid en de kinderen, variërend in leeftijd van vier tot twaalf jaar en gekleed in witte soepele gewaden, liepen in rijen onder leiding van hun docenten richting school.

Deze was opgetrokken uit zalmroze stenen. Alle gebouwen in de stad hadden pastelkleuren, zo ook de huizen en de interieurs. Het was een opmerkelijke stad waarin ze leefden. Hij lag op een eiland en was dik en hoog ommuurd en het zoute water rondom het eiland was kalm, turquoise en zó helder, dat als je een poort opendeed en ging zwemmen je meters diep felgekleurde schepsels met kieuwen en schubben kon zien, een soort rode en witte poliepen en wieren en stervormige creaturen; een Utopiaans zeereservaat kortom.

In de stad hing een constante temperatuur van twintig graden en overal stonden bomen van een onbekende substantie, met fonkelende bladeren met daartussen bloemen in een vreemd kleurenspectrum. Langzaam maar gestaag veranderden ze telkens van kleur.
Alles verspreidde een aroma, te vergelijken met die van wat ooit als exclusieve wierook bekend stond. Wezens met veren floten experimentele melodieën en exotische last- en huisdieren koesterden zich in een warm en gelig licht dat in een pastelblauwe, wolkenloze hemel hing.

Er bevond zich ook een grote, ronde vijver op het centrale plein. In het midden van de
vijver stond een zacht klaterende fontein. Ook stond er op het op plein een standbeeld van
een vrouw. Ze hield een vreemde hoorn tegen haar lippen, sjofar genaamd. Ze stond kaarsrecht en haar lichaam was gespierd. Het leek vredig in de stad stad. Het leefklimaat was
er goed. Dat drong door tot in ieders poriën. Jeugd en volwassenen verplaatsten zich in voertuigen met organische vormen, die op zonne-energie reden. Dat deed ook de jonge vrouw Lysippe, die een afspraak had bij De Bank.

‘Goede morgen.’ klonk het vriendelijk vanachter de balie in de hal.
Lysippe meldde zich en moest nog even plaats nemen in een van de comfortabele zitmeubels die de hal rijk was. Ze moest in een kamer op de bovenste etage zijn kreeg ze te horen. Met een razendsnelle lift zoefde ze even later naar boven.
‘En, vroeg de dame die het intakegesprek deed, toen Lysippe plaats had genomen.
Ben je er al uit, wil je levend baren of…?’
‘Ik kies toch voor levend.’
‘Je weet het, als je twijfelt, neem gerust nog wat bedenktijd.’
Op Lysippe’s wangen verscheen een lichte blos. Nee, ze wist het zeker. De rest van de tijd ging op aan het invullen van de juiste formulieren en het plannen van een datum.

Zodra ze thuis was, zocht ze contact met haar beste vriendin. Ze drukte licht op de plek waar haar hart en implantaat zaten.
Haar vriendin meldde zich vrijwel direct.

‘Maza.’
‘Ha, Lys, hoe is het gegaan, was je erg zenuwachtig?’
‘Nee, het viel reuze mee en er is al een datum geprikt ook.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 29 maart 2015


Geplaatst in de categorie: vrouwen

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 88



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)