Feuilleton 30 ERUIT!
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feuilleton waar je voor thuisblijft)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar in een bepaald feuilleton de laatste tijd heel vervelende dingen over gezegd werden), zat in een vreemde slaapkamer op de rand van een tweepersoonsbed en zag een man van middelbare leeftijd met een bruinverbrand gezicht in de deuropening verschijnen.
Hoewel het hartje winter was, droeg hij een lichte zomerbroek. Een zonnebril sierde zijn peper-en-zout lokken en boven zijn lila overhemd had hij een gele polo losjes om zijn schouders hangen. Een patser van het zuiverste water was Otto’s eerste indruk, waarmee hij een moment het gevoel verdrong dat hij zich in een heel onaangename situatie bevond.
De uitdrukking op het gezicht van de man veranderde in een seconde van vrolijk en vol verwachting naar verbijsterd. Zijn blik gleed beurtelings van Wilma, die naast het bed stond en verwoede pogingen deed de panden van haar ochtendjas bij elkaar te houden, naar Otto die de Noorse sok in zijn hand aan een nauwkeurige analyse leek te onderwerpen.
‘Wat, wat is’…, hakkelde de man.
‘Wat denk je Wouter?’, vulde Wilma aan, die zichzelf weer geheel in de hand scheen te hebben.
‘Vertel jij me dat maar eens’, schreeuwde de man.
‘Nou, het is precies wat je ziet Wouter. Je vrouw die met een andere man Nieuwjaar viert. En op een manier die jou heel bekend voor moet komen.’
‘Wie is dat!?’, wees Wouter op Otto.
Otto maakte een moment aanstalten om op te staan en zich voor te stellen.
‘Blijf zitten!’, riep Wilma over haar schouder naar hem. En tegen Wouter: ‘Dat is Otto.’
‘Otto Berendsen’, zei Otto zachtjes terwijl hij zijn hand met de sok erin groetend omhoog stak. Een gebaar waar hij zelf van pure zenuwen ‘n beetje om moest grinniken.
‘Otto is in de afgelopen vijf weken Wouter, VIJF, terwijl het er hooguit drie zouden zijn, in die tijd is Otto hier een heel dierbare vriend van mij geworden.
En terwijl jij in Bangkok de beest uithing … je dacht toch zeker niet dat het vrouwtje hier keurig op het nestje zou blijven zitten … in die weken hebben wij het heel gezellig gehad samen. Nietwaar, Otto?’
Wilma keek met vlammende ogen zijn kant op en Otto liet onmiddellijk de opwelling varen om haar woorden wat te relativeren.
‘Je hebt zegge en schrijve’, Wilma begon haar man gevaarlijk dicht te naderen, ‘drie keer met mij geskyped en voor de rest was je onbereikbaar …WOUTER!’
‘De verbindingen waren …’
‘Verbindingen mijn reet, ik heb de creditcard-afschriften beneden liggen, vuile hoerenloper!
‘Hoe kom je erbij, ik …’
‘Hou je kop! 300 Euro in de Super Pussy Club, en daar kan je bij de huidige stand van de Thaise Baht flink mee van bil gaan hoor. 215 Bij Eros a go go, 6 keer Nguyens Massage Palace, moet ik doorgaan?!’
‘Willy dat waren zakelijke …’
‘Niks Willy, ik zal je happy enden! Je hebt niet eens de moeite genomen om ze een schuilnaam in te laten vullen of misschien was je daar al te bezopen voor. Zakentrip? Seksvakantie zul je bedoelen!’
Otto was inmiddels opgestaan en probeerde met zijn sokken en schoenen in de hand stilletjes achter Wouters rug om de trap te bereiken. Daartoe moest Wouter, die hem de weg versperde, een stukje opzij. Otto raakte hem even beleefd bij de schouder aan en zei: ‘Pardon’. Wouter mompelde: ‘Sorry’ en maakte plaats. Otto stond al op de eerste treden toen Wilma hem nariep of hij beneden even op haar wilde wachten omdat ze hier zo klaar was.
Otto slalomde in de hal om 3 koffers en een trolley heen en stond daarna wat verloren in de woonkamer. Hij was in één klap nuchter. Eerst maar even iets aan zijn voeten.
Boven ging de scène in volle hevigheid door. Otto hoorde geschreeuw, de klets van een oorvijg, het omvallen van een stoel en kalmerend gebrom van Wouter.
Toen denderde Wilma op blote voeten de trap af met een bundeltje kleren en een toilettas onder haar arm. Ze had haar Chinese ochtendjas inmiddels stevig gesloten en riep terwijl ze haar hakken van de vloer raapte:
‘Je gaat eruit jongen. Morgenavond om 7 uur ben je verdwenen, met al je spullen, ik zoek een advocaat, hoor je. Dit huwelijk is voorbij!’
Ze draaide zich om naar Otto. Haar gezicht was opgezet en er stonden tranen van woede in haar ogen.
‘Otto, het spijt me maar dit moest gewoon. Ik wil geen moment langer onder een dak met dat … dat stuk vreemdganger, kan ik voor een nachtje …?’
Otto knikte zwijgend, haakte haar tijgerbontjas van de kapstok, hing die galant om haar schouders en deed de buitendeur voor Wilma open.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Feuilleton
67
Geef je reactie op deze inzending:
Heerlijk gelachen.