Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vluchtelingen in nood

We moeten omzien naar onze medemens in nood.
Het hart van de wereld is doorboord door het zwaard van het kwaad.
Ja een groot zwaard doorboort het hart van de wereld, velen zowel lieve mensen als kwade mensen willen naar Europa
Met hun verwonde ziel, huis en haard,moeder en tante, broer, vader en zus vaak vermoord, voor kogels gevlucht, of weer anderen door de bekoring van de grote Euro hier naartoe gezogen.

En ze komen over met kano, in rubberbootjes, in wasbakjes, in kleine baren over de grote moederzee, de Middellandse zee.
Europa is moe.
Oververmoeid.
Het kerkje hier is nog maar maar klein.
Laten we een vluchtelingengezin opnemen, voor wie dat kan.
IK PROBEER DE VLUCHTELING TE HELPEN ZOVER IK DAT KAN.


Europa is moe.
Een bejaardentehuis is Europa.
Een groot ziekenhuis is Europa met een rood lichtgevend kruisje erop.

Een miljoen oorlogsvluchtelingen vluchten in de armen van de oude vrouw.
Heeft Europas genoeg liefde, barmhartigheid, intelligentie en goede wil om hen te helpen?
Tussen zoete appels zitten ook zure appels.
Duizenden sterren spoelen aan uit een firmament waar oorlog heerst.
Zoekend zijn deze mensen vol leed naar het koninkrijk van Venus.
Het oude acvondland komt hun liefdevol tegemoet.

Onder de zweep van Mars gekomen zoeken ze werk, spijs, een huis, kandij en koek.
Vooral een droombed waarop men weer troostende droom ontvangt.
Een pop voor het meisje, een bromtol voor de jongen.
En voeten die mogen wandelen in vrijheid en blijheid.

Maar ook de vele beschadigde zielen moeten verbobnden worden met zwachtels van begrip, liefde en geduld.
De maan is van bloed boven Europa.
Ja ziet toch de maan boven Europa die hevig bloedt!

We zijn door de grote apocalyps, zo lijkt het uit onze bedden gevallen uit een diep en zelfgenoegzaam slapen in de rust van rozen,en nu steken we ons aan de dorens van diezelfde rozen.
De wederwaardigheden van het bestaan in deze wereld kunnen wij niet aan.
Kom laten we de vluchtelingen niet vrezen.
Laten we tegelijk ook voorzichtig zijn.

Het getal van de steeds maar meer wordende mensen voor onze poorten wast elke dag.
De tijd tikt.
De tijd tikt van de laatste klokken.
Lieve mensen en lieve kinderen in nood op water en op het land.
Maar ook lieden die we liever niet willen hebben komen op het strand.
Velen verdrinken als libellen in de golven.
De moeder aller zeeen kent geen goed en kwaad.
Arme voeten, handen en gezichten spoelen aan, ontzield.
De buiken volgelopen met water.
Afschuwelijk en hartverscheurend tussen zeesterren en zeewier.
Zie toch de maan bloed schreien boven Europa

Mensen, zovele met eigen diepe gedachten, gevoelens en intenties.
We weten niet hoevelen tussen de vele lieve vluchtelingen werkelijk denken over ons.
En of ze wel ons beminnen en met ons willen leven.
Waarvoor ze echt komen.

En velen gaan voor de gouden grote Euro.
Die grote gouden Euro die in de brand staat.
En waarvan we de dieptes en hoogtes van de koers van morgen niet weten.

Velen hier vrezen dat hun dans om de feestboom ruw verstoord wordt door de vluchteling.
Ze klagen: het worden er zoveel, te veel,en er komen morgen nog veel meer.

Velen hier worden er verveeld van,en ze krijgen een hekel aan de vluchteling.
Ook de schuld van de zure appels tussen de zoete appels.
Zie de maan schreit bloed, de zon wordt koud als een stofzuigerzak.
En het heerlijke licht dooft.
In het mooiste aller continenten,
Europa.
Want velen zijn bang.
Althans velen.

Velen worden nog banger.
Want er komen er nog meer.
Zelfs als ze de middellandse zee over konden zwemmen om hier te geraken deden ze dat,de velen.
Want Mars zijn zweep is verschrikkelijk.
Grotere getallen staan overmorgen aan de poort.
Met kano,rubberboot, in wasbakjes,in kleine baren.

Oh hoeveel voeten, armen, gezichten, blikken van hoop en hopeloosheid?
En velen hier in Europa krijgen er schoon genoeg van.
Ze hebben volgens hen een gedachte tegen ons.
Tegen ons.
We durven hen niet te helpen.
Alleen mensen soms nog van de kerk.
Onze liefde hier is vooral eigenliefde.

Europa is vooral een bejaardentehuis.
Een groot ziekenhuis.
Met een lief rood kruisje daarop wat rood licht uitstraalt.
De mensen zijn veelal in de coma van zelfgenoegzaamheid.
Maar in Europa heb je ook veel lieve mensen.
En toen kwam er een vluchteling met een rood hoofd uit Afganistan naar mij toe
en die zei tegen mij:"Je bent een naar mens."
"Ach" zei ik ,dat valt nog wel mee.
Ook voor u heb ik een bos bloemen en een matras en deken en groene Aalbessenlimonade.
En toen werden we vrienden.
De eindtijdklokken blijven tikken,alsmaar tikken die door.
De bellen van de vele torens slaan hard,het schalmt door de hele wereld.
Vele klepels tegelijk luiden de bellen en de klokken.
Hoort u ze niet?
De hagelstenen die uit de steeds donkerder en dreigender worden luchten vallen hebben gezichten van mensen in nood.
Moeders overal ter wereld verschonen de billen van hun babys.

Schrijver: cornil, 7 september 2015


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.0 met 1 stemmen 86



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)