Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Bedreigend

Zoals bijna iedere dag sta ik na het middaguur op, omdat ik tot diep in de nacht mijn schrijverseieren kwijt wilde. Door de schrijfvermoeienissen heb ik mijn bedgoed al maanden niet verschoond en liggen mijn hippieharen ongewassen op een stinkend kussen. Alles voor de kunst. De luizenkolonie maakt wonden op mijn opperhuid. Zilvervisjes kriebelen aan mijn door teenschimmel getergde tenen. Ik lig te zweten als een otter en rond half vier pak ik mijn fototoestel, omdat de maan dan roodkopergekleurd is en daar wil ik coûte que coûte een foto van maken. Zo van, ik was erbij, mij krijg je niet gek. Daarna duik ik als een dolfijn met een sierlijke boog terug in mijn stinkhol.

Na twee boterhammen met frambozenjam en water om diverse pillen door te slikken, begeef ik mij naar de wijde wereld om allereerst mijn lege wijn- en bierflessen weg te brengen. De glasbakken zitten al weer propvol en er staan vele flessen bovenop. Je zou er glasmuziek mee kunnen maken, maar tot nu toe hou ik me gedeisd. Dat ik soms tijdschriften uit de papiercontainers graai, wordt nog net gedoogd, hoewel, vanuit een bejaardentehuis houden enkele gedrogeerde grijsaards mij met argusogen in de gaten en ik ontwaar I-phones. 112 is ze ingepompt. Ik moet ze geen aanleiding geven om de buldoggen met dwangbuizen op mij af te sturen. Me verdekt opstellen. Ergens heb ik wel wat van die straatgozers, die hun gezicht in capuchons met nepbont verbergen.

Ik zet al jaren geen koffie meer, omdat ik genoeg heb aan twee capucino's bij de Albert Heijn en soms heb ik dan al een AH-energiedrankje van 40 eurocentjes op. Het gaat tegen het avondeten, zo rond kwart voor zeven voor mij en ik fiets behoorlijk vermoeid en gammel naar mijn fietsenhok van het flatgebouw. Ik ben nog moe van het bezoek aan mijn moeder in Assen en ik heb wat hoofdpijn door een onderliggende griep. In mijn ooghoeken zie ik twee jongeren hard over de stoep rennen, maar door mijn vermoeidheid schenk ik er verder geen aandacht aan. Ik open de twee deuren en ik plaats mijn fiets in het juiste hok.

Ineens staan er twee jonge Marokkanen voor me, ik schat van dertien en acht jaar. Ze zijn brutaalweg naar binnen gelopen en de langste zegt: 'Mag ik er even langs, want ik moet naar mijn hok!'. Ik zeg: 'Nou, jongens, jullie hebben hier niets te zoeken!'. Hij zegt: 'Hoezo niet, kun je dat bewijzen?'. Ik zeg: 'Dat weet ik gewoon!'. De andere fietshokken worden namelijk gebruikt door een oude, zeer aardige, Poolse vrouw, die onder mij woont, en door een Hollands stelletje schuin boven mij, die deze zomer in Thailand op de stranden hebben gezond en die ik met wietplanten heb zien lopen. Ik overtuig blijkbaar, want ze verdwijnen vliegensvlug. Even later komt de langste doerak terug en zegt hij: 'Wat bent u hier eigenlijks aan het doen?!'. In een fractie van een seconde gaat het roer in mijn brein om en voel ik een enorme woede opkomen. Mijn oerkracht uit zich en ik schreeuw vol overtuiging 'Oprotten jullie!'. Ze gaan als bange ratten op de vlucht. Die brutale apen draaien de boel om en ze hebben geen enkel respect voor oudere Nederlanders of de wet van mijn en dijn. Ze willen klieren om het klieren en meestal ook om iets te jatten. Fietsen in dit geval. Maar ik heb ze flink afgeschrikt. Daarna lag ik languit op de bank om mijn hart rust te gunnen.

Na mijn avondmaaltijd voel ik me rustiger worden en kan ik die grensoverschrijdende kwajongens relativeren. Toch blijft hun bedreigende, bedriegende, voorspelcriminele gedrag mij een bezorgde indruk over zogenaamde Nederlanders geven. En dan komen er alsmaar meer aan. Het benauwt me soms, ook omdat ze vaak zo irritant arrogant en op nix gebaseerd quasi-trots zijn. In hartje Assen zag ik een asielzoeker hooghartig slingerend op zijn zwarte fiets alsmaar bellend de mensen voor de voeten rijden, zo van, aan de kant, ik kom eraan. Een Oer-Drenth deinsde geschrokken terug en ik ving zijn verontwaardigde blik op. We begrepen elkaar maar al te goed. Zo van, straks bepalen zij het hier, want ze willen alsmaar meer en meer. Bovendien duurt het eeuwen voordat ze onze waarden en normen begrijpen. De integratie is mislukt en die zal dan ook nooit lukken, al die naïeve zalfaards en slachtofferds makende redders ten spijt. Uitzonderlingen daargelaten. Hopelijk groter in aantal, dan pessimisten denken. Maar wees waakzaam, want straks komen ze ons nog uit onze huizen zetten, omdat ze alsmaar meer ruimte voor zichzelf willen. Het is een hectisch gedring op de woningmarkt, maar uit mijn fietsenhok moeten ze wegblijven!...

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 september 2015


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.2 met 6 stemmen 137



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
30 september 2015
Lieve Gabriëla en An, bedankt voor jullie originele en diepzinnige bijval. Ik maak me zorgen over al die vreemde mensen, die in ons land binnendringen. De wereldchaos wordt alsmaar groter. Er zijn heel veel in andere landen geboren Nederlanders, die ik van harte omarm, omdat ze mij met respect en liefde hebben bejegend, maar er zijn ook vele zogenaamd ingeburgerde buitenlanders, die de wetten aan hun laars lappen en gappen wat er te gappen valt en drugs dealen om in dure auto's te scheuren, met gewetenloos dikke blafferds in hun dashboards. Bij Pauw zat onlangs een ex-COA-gevangene, die zei dat 50% van de huidige vluchtelingen moordenaars zijn. Vooral die alleenstaande mannen. Stel dat 20% daar van waar is, dan is dat toch een afschuwelijk idee. Dan walg ik van al die naïeve Nederlanders, die maar voor opvang, tafeltje-dekje en zakgeld zorgen. Ze stinken er met open ogen in. Ze weten niet half wat voor tragische problematiek er in de achterzakken van die zogenaamde slachtoffers zit. Ze doorzien het Arabische toneelspel vol veel bombarie niet. Bovendien komen er niet louter Syrische vluchtelingen, maar veelal op drift geraakte zo-zo-kerels uit Afghanistan, Jemen, Eritrea en wat niet al. Valse asielzoekers sluipen massaal binnen en wij zitten straks met de brokken. Ze slopen nu al opvangcentra alsof ze in hun oude, vertrouwde landen bivakkeren. Op psychotische wijze verbouwen ze hier de boel. Dat heet geen verwerkingstherapie, maar verplaatsing van criminele activiteiten. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden, maar als er nu verkiezingen zijn, dan stem ik met volle overtuiging op de PVV! Cultuurorde is van levensbelang. Dat multiculturele gedoe heeft volop gefaald en dus is dat gehamer op integratie pure nonsens. Het is de hoogste tijd dat de Europeanen voor de Europeanen opkomen en niet meer zoveel aandacht aan al die energieverslindende parasieten besteedt. De ware vluchtelingen daargelaten, de ware goedwillenden daargelaten. Maar toch, kijk toch in hemelsnaam uit!...
Naam:
An Terlouw
Datum:
29 september 2015
Joanan, niet doorhebbende dat de column een draai zou nemen, schoot ik hardop in de lach, het begin is namelijk beeldend en meesterlijk. Het vervolg is juist datgene wat ook mij/ ons zorgen baart. In de diverse AZC's breken vechtpartijen uit. De politie moet constant op komen draven, net als bij de voetbalwedstrijden. Met dit verschil: wedstrijden kunnen zonder publiek worden gespeeld, als een burgemeester daar voor kiest maar in een AZC kun je zoiets niet bepalen. Inderdaad is het in dit land geven en nemen, maar ik voel me tegenwoordig vooral aan de gevende kant. Oplossingen, die zijn er domweg niet zo lijkt het althans. Meesterlijke column en bijzonder graag gelezen. Hou je fiets in ere.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
28 september 2015
Het is een dilemma. De ander willen helpen. Maar niet ten koste van jezelf. Ze zijn welkom. Zolang ze van onze spullen afblijven. Zolang ze van onze cultuur afblijven. Respect moet wel van twee kanten komen. Alleen dan kan de barmhartigheid ruim baan krijgen. Voor hen die het anders echt niet redden. Voor hen die het kwetsbaarst zijn. En dan krijg je er soms een stelletje rotjochies ongevraagd bij.

Daar hebben we van Hollandse bodem ook wel een paar van. Maargoed, die hebben we zelf hier de aarde op geschopt. Van de geïmporteerde leeftijdgenoten verwachten we dankbaarheid in de vorm van aangepast fatsoenlijk gedrag. Dat lukt niet altijd op die leeftijd. En dat is schrikken. Dat is altijd al schrikken, ook als blonde kaaskopjes agressief gedrag vertonen. Maar agressie uit een andere cultuur.. dat is nog enger, want hoe ga je daarmee om. En je weet maar nooit met wat ze aan voorbeelden hebben uit de extreme hoek van hun cultuur.

Je beschrijft heel beeldend welke angst er bij veel mensen ingebakken zit. En hoe menselijk dat is. Een oplossing weet ik niet. Behalve dan toch maar barmhartig blijven. En tegelijk duidelijke grenzen stellen. Vooral op die leeftijd van de jongens in het verhaal. Die zijn van jou misschien nog wel harder geschrokken dan andersom. En dat is in de beschreven situatie heel goed. Die komen niet meer terug!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)