De Leugen
De kleine man was in feite niet zo klein.
Tenminste, zo ervoer hij dat niet, nee, hij vond zichzelf qua lengte normaal. R. zat op een avond met zijn gezin in de woonkamer toen de voordeur bel ging. De kleine man keek even naar zijn vrouw, liep naar de voordeur en deed open. Er stonden drie agenten. “Goedenavond mijnheer!, zei de meest linkse agent; wij zijn bezig met een buurt onderzoek, was u de vorige week op de zondag thuis?” R. keek onbewogen naar de agenten, monsterde het uniform van de meest rechtse agent waarbij hij direct de te grote pet zag en stelde na een algehele blik vast dat géén van de agenten een jas droeg. Natuurlijk, dacht de kleine man; het is erg warm, zelfs voor de tijd van het jaar maar om dáárom direct maar de professionaliteit te laten varen! “Ja hoor, ik was gewoon thuis!, waar gaat dit over dan?” en R. keek nogmaals naar de agent met de te grote pet. “Nergens om want u was niet thuis”, zei deze agent, waarschijnlijk omdat juist hij werd aangekeken. Dit leek de meest linkse agent van zijn stuk te brengen want die deed een stap naar voren, tikte met een wijsvinger tegen zijn pet en zei; “Wij weten voldoende, dank voor de medewerking!” en weg waren de agenten.
De kleine man sloot de voordeur en liep de woonkamer in. “Wat moesten die agenten?” vroeg zijn vrouw die door het raam gespiekt had. “Geen idee!, zei R., en het kan mij niks schelen ook; ze zoeken het maar zelf uit!” Zijn vrouw deed er het zwijgen toe. Voor de zekerheid sliep de kleine man die avond met een pistool onder zijn hoofdkussen en de dag erop zat dit pistool in zijn achterzak. Dezelfde avond ging de deurbel. De kleine man stond paraat, hij slingerde de deur open, overzag de situatie, zag dat het dezelfde agenten waren, greep zijn pistool en schoot de agent met de te grote pet die niet te missen was neer en daarna de agent in het midden, beide dodelijk. De meest linkse agent raakte hij ook naar hij dacht dodelijk maar dit laatste bleek later niet waar. R. zette het op een rennen. De meest linkse agent wist, daar hij niet dodelijk getroffen was, hulp op te roepen en het duurde niet lang of vele agenten waren op zoek naar R., die tenslotte in een doodlopende steeg ingerekend werd. R. werd met geboeide handen een busje in geduwd en met gillende sirene stopte het busje even later voor een bureau. R. kreeg gelijk zijn vonnis te horen; “U krijgt 40 jaren!”, zei de man in de zwarte jurk vanachter zijn bureau en de hamer klonk. R. hoorde het aan, keek wat in het rond, zag de enorme fresco en moest een beetje lachen om de ten toon gestelde rijkdom, Ja, dacht hij, ze nemen het er van! De 40 jaren waren wel een klap in zijn gezicht, dat moest R. wel toegeven; hij bedacht dat hij écht oud zou zijn bij in vrijheidsstelling.
yahoo.comGeplaatst in de categorie: literatuur
spannend
843
Geef je reactie op deze inzending: