Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De strik van de Olle Grieze - deel 3

Hij spuugde over de balustrade en wierp een laatste blik op de stad. De eerste trein richting Zwolle maakte zich uit de stedelijke bebouwing los en kroop traag door de weilanden. Op de Grote Markt was het nu iets drukker geworden. Zouden ze al iets van zijn wraakactie hebben gemerkt? Door een opening in de balustrade spiedde hij naar beneden. Een paar vroege Groningers, die aan de voet van de toren stonden, keken en wezen naar de besmeurde versiering. Het was bijna onmogelijk dat ze hem vandaar konden zien, maar het werd beslist de hoogste tijd om zich uit de voeten te maken.

In ijltempo daalde hij de trappen af. Al met al kostte het hem zeker tien minuten om de uitgang te bereiken. Beneden aangekomen slaagde hij erin ongezien weg te glippen. Na een snelle fietsrit door de nog bijna lege stad kon hij korte tijd later de voordeur van het studentenhuis met een zucht van verlichting achter zich dichttrekken. Zou hij nog even naar de zender van de gemeentepolitie luisteren? Maar hij weerstond die verleiding en liet zich in zijn onopgemaakte bed neerploffen. Na deze vlekkeloos verlopen wraakactie had hij wel een paar uurtjes rust verdiend.

Hij werd wakker omdat iets warms en vochtigs zijn linkeroor kietelde, alsof er met een nat borsteltje overheen gestreken werd. Met tegenzin draaide hij zich op zijn zij en tuurde door zijn oogharen naar de onruststoker, die zich in de plooien van de dekens genesteld had. Het dier mauwde zacht. Natuurlijk: in alle opwinding had hij gisteravond vergeten wat kitekat voor haar klaar te zetten.

Hij stapte uit bed, liep met de veerkrachtige passen van een overwinnaar naar de koelkast en serveerde zijn lapjeskat een extra grote portie visbrokjes. Vervolgens zette hij de radio aan, want alleen met muziek kon hij opstaan. Dat bracht zijn sapstromen weer op gang en zorgde ervoor dat hij helder kon denken.

Voor de spiegel rekte hij zich nog eens lekker uit. Eindelijk had hij zijn gram gehaald op die verrekte Mollebonen! Als een veldheer die zich een beeld probeert te vormen van de gevolgen van zijn overwinning dacht hij aan de schokgolven die zijn solo-actie teweeg moest hebben gebracht. Radio Noord had zijn normale programma's natuurlijk allang onderbroken en was overgeschakeld op droevige koraalmuziek en treurmarsen. Zowel in de sloppenbuurten rondom de oude binnenstad als in de buitenwijken met wat meer liberale allures waren de jammerklachten en verwensingen niet van de lucht. De gemeentepolitie was met man en macht uitgerukt om de boosdoener op te sporen, dat leed geen twijfel. Maar hij had immers geen sporen achtergelaten, wat kon hem gebeuren? Straks kon hij gerust naar de bank gaan om geld op te halen. Het liep al weer tegen het einde van de maand, en dan moest de kamerhuur worden betaald. Gesodemieter met de weduwe die dit herenhuis in kamers verhuurde kon hij zich niet veroorloven. Vlug en behendig kleedde hij zich aan. In een opgeruimde stemming verliet hij enkele minuten later het huis.

Shit! In het bankfiliaal was maar één loket geopend. Een lange rij wachtenden had zich daarvoor verzameld. Ze stonden tot bijna aan de toegangsdeur van het gebouwtje. Met korte intervalletjes schuifelde hij langzaam achter de rug van een jonge vrouw voor hem naar het loket. Verveeld staarde hij naar het interieur. Aan de muur links van hem hing een schilderij van een zigeunerinnetje dat hem schalks boven een slordig decolleté toelachte. Aan de andere muur had men er een groepje woest dravende paarden tegenaan gegooid, bevroren in hun galop over een eindeloze steppe. Voor de rest was alles hier glad en strak, van de zwarte vloertegels tot en met de witte wanden.

Toen hij eindelijk aan de beurt was en het bedrag noemde dat hij op wilde nemen, graaide hij werktuiglijk in de binnenzak van zijn overjas. Tevergeefs. Het bankpasje dat hij meestal bij zich droeg was nergens te vinden. Hij trok zijn jas uit en bevoelde alle zakken, maar zonder resultaat. Er klonken al geprikkelde kuchjes achter hem in de rij. Blozend verontschuldigde hij zich en mompelde dat hij nog wel even naar huis zou fietsen om de ontbrekende bankbescheiden op te halen. Verrek, dit was dezelfde jas die hij vanmorgen tijdens zijn goocheltoeren op de Martinitoren had gedragen! Een angstig vermoeden maakte zich van hem meester. Geheel in beslag genomen door deze sombere overpeinzingen fietste hij naar zijn kamer terug.

- wordt vervolgd -

Schrijver: Hendrik Klaassens, 13 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: woede

3.8 met 13 stemmen 803



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Marianne
Datum:
24 augustus 2016
Leuk verhaal, met veel plezier gelezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)