Klassiek homeopaat

Na alle ellende van verkiezingen en Zwarte Piet-gedoe mag ik wel even iets nuttigen in het café naast mijn huis. Van de cafébaas krijg ik een glaasje rode wijn aangereikt. Hij kijkt belangstellend toe hoe ik mijn eerste slokje neem. Zelf zet hij zijn tanden in een gehaktbal en een klant vraagt hoe hij dat, op dit uur van de dag, door zijn strot kan krijgen.
'Maakt niet uit, 'zegt de cafébaas, 'die gehaktballen zijn op elk uur van de dag niet te vreten, dus waarom zou ik het nu niet nemen?'
Logisch argument. Kun je geen speld tussen krijgen en ik neem mijn eerste slok.
De cafébaas houdt op met kouwen.
Getverdemme!!! Alsof ik urine van een bejaarde wasbeer naar binnen heb gekregen. In paniek spuug ik het uit.

'Wat is dit???' roep ik naar de cafébaas.
'Lekker bietensapje,' antwoordt hij. 'Goed voor je darmfauna.'
'M’n wat??' vraag ik verbijsterd.
'Je darmfauna,' herhaalt hij terwijl hij een halve pot mayonaise op zijn overgebleven stukje gehaktbal legt:
'Darmflora, bedoel je zeker?,’ vraag ik.'
‘Nee hoor,’houdt hij vol. Bij jou kun je niet meer spreken over een darmflora. Met de rotzooi die jij dagelijks naar binnen werkt, kan je beter spreken over een darmfauna. Jouw darmen moeten zo langzamerhand wel vergeven zijn van de maden en ander bacterieel ongedierte.

Eigenlijk ben jij een lopend medisch wonder. Als ze van jouw darmen een foto zouden maken, kunnen ze alle bestaande virussen en bacteriën in kaart brengen.'
Een vrouw aan een tafeltje naast ons, bemoeit zich ermee. Ze zegt: 'Toevallig ben ik een klassiek homeopaat. Die bietensap is juist heel goed voor jou.’
Ik kijk haar eens aan: een klassieke homeopaat? Toe maar. Hoe ziet een moderne homeopaat er dan uit? Dat vraag ik aan haar en ze slaakt een verontwaardigd gilletje. Ik complimenteer haar ermee en zeg dat haar gilletje mij doet denken aan Maria Callas die een aria kreunt uit de opera 'de bedroefde hond'.( staat op mijn cd, “ the utimate klassieke muziek”)
'Ja, inderdaad,’ zegt de cafébaas 'Let op die Maria Callas, dat wordt een heel grote.'
'Ze is al twintig jaar dood, man,' zucht ik.
Maakt niet uit. Elvis ook,' dramt hij door.

Ik bestel nog een klassiek macrochaotisch karnemelkje. Ik bied de klassieke homeopaat ook iets aan. Ze wil kruidenthee. Cafébaas kijkt of hij een dooie rat in zijn biervat ziet drijven. Maar ze hoeft alleen maar een glas warm water. Ze heeft zelf een zakje kruidenthee. Die doet ze in het water en direct walmt er een geur van gepofte konijnenkeutels met een belofte van bedorven rattenlijken door de zaak.

Dan komt mijn collega Fröhlich binnen en de cafébaas biedt hem een stuk gehaktbal aan. Fröhlich weigert. Hij kent die gehaktballen. Maar om de cafébaas niet te beledigen zegt hij dat hij geen vlees meer eet. 'Daar word je ziek,’ van legt hij uit.
Cafébaas lacht en zegt: ’hoe meer zieken, hoe meer vreugd, zoals de begrafenisondernemer al zei.'


‘O, hemel,' kirt de klassieke homeopaat verrukt. ‘En wat eet u daarvoor in de plaats?’
Fröhlich gaat zitten: ’ritueel geslachte vegetariër. Het afhaaltuincentrum komt het zo brengen. Op een stapelbedje van gemarineerde ahornsiroop glazuur.'

De klassieke homeopaat verslikt zich. Voor haar is dit nieuw. Voor ons niet. Zo is Fröhlich gewoon. Wij weten niet beter.

homeopaat gehaktbal gehaktbal door

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 10 stemmen 83