Voskuil: de prooi
Een sluier van nevel hing over het meer in de vroege ochtend. De nieuwe maan maakte het donkerder in het park. Bij een struik stond een persoon aarde van zijn handen af te vegen. Een ander persoon wreef met de hand door het haar en vroeg gehaast: “kom! Ben je al zover?”
Beide rende naar de uitgang. Bij het hek zei één persoon hijgend: “hier moeten we ons verspreiden!”. Door het vochtige gras van de nevel lieten ze op de stoep voetafdrukken achter.
De zon kwam op en rechercheur Voskuil reed in een bordeaux rode Seat leon. Door één knop op het dashboard kan ze het blauwe licht met sirene aanzetten.
Na tien jaar politie ervaring is Voskuil rechercheur geworden. Nu zij meer administratie achter de computer moet verwerken. Houdt zij haar lichaam in conditie door twee maal in de week naar de fitnessschool te gaan.
Voskuil is tweeëndertig en één meter vijfenzeventig lang. Ze draagt graag bruine stretch longsleeve met een spijkerbroek en beige palladium schoenen. Onder haar bruine leder jas heeft ze haar holster met dienstwapen en portofoon bevestigd aan een riem. Tijdens het werk fixeert ze haar lange bruine haar in een knot. Zo is haar non-verbale communicatie effectief zichtbaar. Dit vindt ze belangrijk om haar verhaal duidelijk over te brengen. Zoals tijdens vergaderingen om haar visie te duiden. En onbewust wordt heer Leeuwerik verblijd door haar stralende blauwe ogen als hij haar complimenteert over haar kleding en vitaliteit.
Heer Leeuwerik is forensisch patholoog en werkt vier jaar samen met Voskuil. Hij is een man van vijfendertig en heeft kort blond haar en bruine ogen. Hij geeft Voskuil regelmatig complimentjes over haar uiterlijk. Leeuwerik heeft een speciaal plekje voor haar in zijn hart. Twee jaar geleden heeft zij door haar professionaliteit een etentje van heer Leeuwerik afgewezen.
Het was kwart voor zes en Voskuil wilde heer Leeuwerik een keer verrassen met een gemakkelijke maaltijd bij een afhaalrestaurant Take-away. Ze parkeerde haar auto voor het restaurant en bestelde twee gerechten. Ze plaatste de tas met de gerechten op de passagiersstoel. Plotseling kreeg ze een melding van de centrale. Chantal Luiaard gaf de melding dat er een stoffelijk overschot gevonden was tussen de bosjes bij het meer in het park.
Voskuil arriveerde en zag een aantal agenten langs de waterkant staan. Ze had al veel verminkingen gezien. Met nu draaide zij haar hoofd met afschuw om. Met een diepe zucht moest zij even bijkomen wat zij zag.
Eén agent liep naar Voskuil en stak zijn hand uit: “goedenavond mijn naam is Beersteen. U komt het onderzoek doen?”
“Goedenavond, mijn naam is Voskuil. Kunt u mij al meer vertellen?
“Ik kan u vertellen dat het niet lijkt op een aanranding. Het slachtoffer heeft haar kleding aan. En er zijn geen verdere sporen die wijzen op een aanranding. Het eerste waar ik aan denk is een beroving”.
Hij gaf Voskuil een doorzichtig zakje met daarin de identiteitsbewijs van het slachtoffer. Ze bekeek het aandachtig en las: mevrouw Prooidet, een leeftijd van zesendertig en heeft het Nederlandse nationaliteit.
Het werd donker en met een zaklantaarn ging ze zorgvuldig te werk bij het stoffelijk offerschot. Het leek wel of deze vrouw was aangevallen door een beer. De wonden in het gezicht waren diepe groeven. Ook de diepe wonden op armen en benen waren zichtbaar door de gescheurde kleding.
Ze voelde in haar jas naar het notitieboekje. Toen bedacht ze dat deze nog in haar dashboardkastje lag.
In haar achteruitkijkspiegel zag ze dat twee mannen van de begrafenisondernemer de vrouw op brancard meenemen. Met het notitieboekje in de hand liep ze naar de plek waar het slachtoffer had gelegen. In het gras zag ze een afdruk van een schoen. Beersteen volgde bedachtzaam Voskuil met zijn ogen en zag haar een foto maken met haar mobiel.
Agent Hoorndijk scheen met zijn zaklamp langs de waterkant in het water en zei: “Beersteen! Kom eens hier”. Hij wees in het water naar een glinsterend voorwerp: “Kijk! Daar in het water. Dit is wat ik bedoelde voordat wij werden onderbroken door Voskuil”.
Samen bekeken ze de glinstering wat op de bodem lag. Tegelijktijdig zeiden ze: “een haarspeld!”
Beersteen keek over zijn schouder kritisch naar Voskuil die naar haar auto liep. En zag dat de knot van haar los aan het achterhoofd hing.
Beersteen keek met een valse blik naar Voskuil toen ze de auto instapte.
Ze startte de motor van de auto. Ze pakte haar mobiel en toetste een telefoonnummer in.
“Met Leeuwerik”
“Ja, met Voskuil. Over dertig minuten wordt bij jou een stoffelijk overschot gebracht. Maar ik heb kip met noedels bij Take-away gekocht. Lijkt je dat lekker?”
“Ja! Heerlijk. Wat leuk dat we uiteindelijk samen gaan dineren”. Het enthousiasme in zijn stem kwam duidelijk over door de telefoon.
“Ja- ja! Ik wil gewoon aardig doen. Ik waardeer jouw complimenten die je mij vaak geeft”. Plotseling voelde ze een tinteling door haar lichaam. Ze vervolgde haar zin: “je kent mij! Ik leef voor mijn werk”.
Leeuwerik reageerde: “En dat vind ik zo mooi aan jou”.
“Tot zó! leeuwerik”. Weer kwam die tinteling door haar lichaam, maar nu ook met een kriebelend gevoel in haar onderbuik. Met fronsende wenkbrauwen keek ze verbaasd naar haar telefoon. Ze schudde haar hoofd en dacht: néé! Leeuwerik is een aardige man. Een fatsoenlijke collega. We vullen elkaar goed aan in het werk. Trouwens, je moet werk en privé gescheiden houden! Anders gaat het mis in de relatie.
Beersteen kwam achter een boom vandaan. En liep met een achterdochtige blik richting de Seat leon. Beersteen stond bij het achterruit en zag Voskuil haar telefoongesprek beëindigen. Ze liet de koppeling omhoog komen en gaf zachtjes gas. Beersteen zijn schaduw was tegen de auto zichtbaar door een lantaarnpaal toen ze langzaam wegreed.
Geplaatst in de categorie: misdaad
onderzoek
63
Geef je reactie op deze inzending: