Haren op je tanden
Er is geen mens, die graag ziek is of iets mankeert, er is geen enkel mens die het prettig vindt, bezoekjes aan het ziekenhuis af te leggen, immers betekent het dat je wat hebt, want je komt er niet voor zweetvoeten, nou ja, een enkeling misschien wel, maar over het algemeen kom je er omdat je een afsraak hebt met een specialist en dat zijn er nogal wat, want er huizen vele specialisaties in een ziekenhuis!
En oh ja, ik weet dat we ons moeten gedragen, ik weet dat zij die daarvoor gespecialiseerd zijn, snappen waar ze het over hebben, maar ook ik denk wel eens, ik snap er niks van! Correctie, dat dacht ik, want tegenwoordig zeg ik, wanneer ik iets niet snap meteen: kunt u dat in gewoon Nederlands zeggen, zodat ook ik het begrijp?
Over het algemeen gaat dat prima, maar kan ik me behoorlijk opwinden als ik een verhaal hoor dat nu volgt: een nare breuk, opgelopen tijdens de gladheid, zorgde ervoor dat ze zes weken niets, helemaal niets met die arm mocht doen! De arm hing overdag in een sling, een soort mitella maar dan smaller!
De eerste week moest ze terugkomen, slikte de halve apotheek om als het ware “in leven te blijven” want ze stierf van de pijn, een andere benaming is er niet voor, om wanhopig van te worden! Dagen slepen zich voort, nachten zijn een crime en een aantal zaken is men vergeten door te geven! Niet slim, wat zeg ik: oerstom, alsof je regelmatig een schouder/ bovenarm breekt!
Na die eerste week kreeg ze een afspraak voor zes weken later, stuurde ze me een berichtje waarin stond: ik heb zo’n pijn, waarop ik antwoordde, bel dan het ziekenhuis, bel ze gewoon want ze zeggen toch altijd: je hoeft geen pijn te lijden? In gedachten hoor ik dan dat de operatiezuster me vraagt: geef je pijn een cijfer, zodra dat boven de vijf kwam, kreeg je een heerlijk goedje ingespoten, met als leuke bijwerking, pijn weg!
Ze belde het ziekenhuis, kreeg te horen dat het er ‘echt bij hoorde’ maar ze was geen zeurpiet, ze klaagde nooit en dit klopte niet! Zes weken lang met ups en downs, waarin pas in de vierde week iemand op het idee kwam dat ze recht had op thuiszorg! Jawel, de vierde week! Inmiddels kon ze zich aardig bedruipen, maar het zegt erg veel over de behandeling in dat bewuste ziekenhuis!
En dan zijn de zes weken om, de dag dat ze terug moet komen bij de specialist die een bul heeft, dat nemen we dan maar aan want: de arm wordt uit de sling gehaald en alle richtingen opgedaan! Ze valt bij die aanval bijna flauw van de pijn! Zes weken niks doen, en deze specialist wil acrobatische toeren met de arm uithalen, ze huilde van de pijn! Het vreemde was echter dat: als je met een breuk bij de orthopeed komt, je een half uur van te voren aanwezig moet zijn, omdat er standaard een röntgenfoto gemaakt moet worden! Dit is niet gebeurd zo blijkt als ik er naar vraag!
Als de specialist ziet dat ze erg veel pijn heeft, merkt ze dat er iets niet klopt, bemerkt ook dat ze haar boekje te buiten is gegaan, door te sjorren aan een arm met een breuk! Ze laat me weten, dat de arts (nou daar heb ik bedenkingen bij) vond dat er een echo gemaakt moest worden, want ze vermoedt een ontsteking! Maar zegt ze: ik pik niks meer, (hoera) als ze me zeer doen laat ik ze voor wat ze zijn!
Ik zeg nog: wees slim en neem een pijnstiller in voor je weggaat en ze zegt: dat doe ik! Ze komt bij de echo-dame en die eist, dat ze in een speciale stand moet, maar intussen is er genoeg op haar ingesproken en ze zegt: dat kan ik niet! De echo-dame zegt: het moet, zij zegt: dan gebeurt er niks en ga ik weg!
En dan kan het ineens wel, op haar voorwaarden, wordt de echo gemaakt en is ze een uurtje later thuis! De uitslag volgende week, bij de specialist die schijnbaar een bul heeft, maar nog nooit wat gebroken heeft! Daar zouden we wat graag verandering in aanbrengen, oh nee, we hoeven haar niks aan te doen, maar haar wil hè? Haar wil, die zou gebroken moeten worden, want het is er duidelijk eentje die les moet hebben in: hoe ga ik met patiënten om!
En zij? Zij heeft een kammetje gekocht, waarvoor? Om de haren op d’r tanden te kammen, want die heeft ze inmiddels wel gekregen!
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Kammetje
83
Geef je reactie op deze inzending: