Drama en pijn!
Waar ik nou helemaal niks meer van begrijp is de tweedeling in de zorg, ofwel de wispelturigheid in de behandelingen. Waar draait het om, nou dat doe ik haarfijn uit de doeken! Wanneer je in een ziekenhuis “loopt” om welke reden dan ook, hoor je praktisch elke arts en verpleegkundige zeggen: men hoeft en moet niet met pijn rondlopen!
Na een operatie wordt er in de verkoeverkamer steevast gevraagd: welk cijfer geeft U de pijn? Afhankelijke van de hoogte krijg je, om de pijn in dammen, een heerlijk goedje ingespoten, pijn weg! Inmiddels leerden we dat dit dus gebeurde om de mensen zo snel mogelijk naar huis te kunnen sturen, scheelt weer een plek in het ziekenhuis!
Dat dit juist tot verslavingen lijdt, weten we inmiddels ook, immers liet het nieuws gisteren weten dat de gebruikers van een pijnstiller nare bijwerkingen hebben en eraan verslaafd raken! Dat krijg je als een bed te duur is, medicatie als snoepjes worden afgegeven en mensen niet meer weten wanneer te moeten stoppen, want: je wordt blij van die pillen, dus slik maar door, met alle gevolgen vandien!
Maar nu het er bij heel veel mensen om draait dat ze al maanden met een vreselijke pijn lopen, wordt het ineens een heel ander verhaal, de ene moet anderhalve maand wachten op een afspraak in het ziekenhuis, barstend van de pijn, na het krijgen van een spuit in de knie! Ze loopt nu met een stok, kan het been niet buigen, trap lopen een drama, dat moet op de billen!
Nummer twee, een gebroken ledemaat, heeft inmiddels zoveel assistenartsen gezien dat je er hopeloos van wordt, het enige voorstel wat komt is: ontstekingsremmende middelen en zwaardere pijnstillers! Jaja, die waar je van denkt dat de wereld roze is. Precies die!
Dat er wachtlijsten zijn, weet ik zelf ook wel, om maar even een persoonlijke noot toe te voegen, ik moest vorige week naar de pijnpoli, prima arts trouwens, maar ze verwijst me na de tweede keer toch door naar een internist! Ik loop al vanaf oktober met een paarse dikke knie! Niemand weet wat er aan de hand is en ik heb pijn!
De assistente probeert een afspraak te maken bij de internist en ik krijg te horen dat ik: eind juli aan de beurt ben, dan knapt er iets bij me, ik kijk haar aan en zeg: weet je wat? Laat maar, ik vertik het om tot juli te wachten, immers moet ik na vier weken bij de pijpoli arts terugkomen? Dat ik dat antwoord geef, hoort ook de dame die de assistente op dat moment aan de lijn heeft en ineens mag ik naar huis, wordt later op de dag gebeld met de mededeling dat: ik volgende week een ‘spoed’ afspraak heb!
Jawel, een spoedafspraak, dat is het dus, met als kanttekening dat er dan “ maar” tien dagen tussenzitten! Het barst van de artsen, oh ja en ook genoeg mensen die net als ik een afspraak moeten hebben! Maar snappen doe ik niks meer! De verslavingen rijzen de pan uit, maar worden juist in de hand gewerkt! Waarom, geen idee maar niemand is hier gelukkig mee, dat is zeker!
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Wachtlijsten
87
Geef je reactie op deze inzending:
Overduidelijk heb jij dat hier aangegeven, An!