Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Getemde passie

De verward geraakte schrijver Dirk Bottema vindt de schrijfkunst tegenwoordig hoogst zinloos en akelig tijdrovend. Vanwege zijn bestseller 'De laatste koe op Ameland' mocht hij vorig jaar naar het befaamde Boekenbal in Amsterdam, wat hij een vreselijke onderneming vond, zo met al die wanstaltig commerciële amateurschrijvertjes daar, die allemaal boeken mochten publiceren, omdat ze al via de televisie of andere mediabronnen bekend zijn geworden. En dat was nog voordat het hele gezin Chabot commercieel ging doen en in zondagse feestkledij braaf aan het handje van moeders naar het zogenaamd intellectuele boekenfestijn huppelde. Dirk deelt de stevige kritiek van de schrijver Eus op de Nederlandse schrijverselite, die elkaar alleen maar naäpen met oppervlakkig gezever, zonder nog authentiek te zijn. De uitgevers denken enkel nog commercieel en ze durven nauwelijks nog op een onbekend paard te wedden, want ze willen bij voorbaat zeker zijn van vrachtwagens vol euroflappen. Het is een circuspiste met ingestudeerde grappen en grollen, acrobatische hoogstandjes, maar niet heus, saai gejongleer en duf gedoe met gedrogeerde olifanten en tijgers. Het is een uitgeholde en uiterst slaapverwekkende traditie, waarin de aangenomen acteurs en actrices als automatische ja-knikkers met elkaar slijmen. Dirk prijst zichzelf zeer gelukkig, dat hij al geruime tijd niets meer met die oppervlakkige ijdeltuiten te maken heeft.

Al is hij dan danig in de war en loopt hij als een zombie over het terrein van het psychiatrische ziekenhuis, omdat ze hem zware medicijnen geven, denkend aan vroeger, toen hij nog een schrijver was, tovert hij soms zomaar een vette glimlach op zijn gelaat, terwijl niemand daar de reden van vermoed. Via de creatieve therapie kwam hij op de gedachte om kunstschilder te worden, want dat lijkt hem veel plezieriger dan dat eindeloze geworstel met woorden. Zijn collega-schrijfster van vroeger, Franca Treurwilg, dat lekkere, Zeeuwse mokkel, heeft hem vorige week een bezoek gebracht en ze zijn samen gaan wandelen. Ze wilde hem graag wat uit haar nieuwste werk voorlezen en dat vond hij prima, alleen om lekker dicht bij haar te kunnen zijn en om heel aandachtig Zenachtig naar haar zoete op en neer gaande zoenlippen te kunnen staren. En dat deed hij niet alleen, moet je weten, want hij keek ook als een onnozelaar naar de weelderige bollingen in haar bloes, die grote kijkgaten vertoonde. Hij voelde zichzelf weer even een schooljongen, die met schoolreisje in zo'n grote bus naar Amsterdam ging en die daar met enkele andere schooljongens naar de peepshows ging. Voor een gulden ging er dan een luikje omhoog en zag je één of twee gewaagde dames verveeld wellustige poses aannemen of hun borsten uitdagend op en neer bewegen. Echt heldere details van schaamdelen kan hij zich niet herinneren. Het was hoogstens een flinke wildgroei aan schaamhaar, die ze lieten zien.

Dirk is nu op weg naar de directrice, mevrouw Carla van Beveren, die hem om de zoveel tijd graag even wil spreken, gewoon over hoe het nou met hem gaat en of er misschien wat brandende kwesties zijn, waarover hij graag wil praten. Wat zijn vriendin Franca betreft, want dat is ze gelooft hij wel, een vriendin, die heeft hem zelfs bij het afscheid nemen op zijn mond gezoend, terwijl hij haar het liefste voor altijd mee wil nemen naar een stille plek in het bos, om daar voor eeuwig met haar de liefde te bedrijven. Dat droomt hij dan hé, want in het echt durft hij niet verder te gaan dan wat suf naar haar rondingen staren en slijm weg te slikken. Carla biedt hem een kopje thee met een koekje aan en ze stelt hem op zijn gemak. 'En hoe gaat het nu met jou?', vraagt ze met een bezorgd gezicht, terwijl hij verlegen naar het plafond staart. 'Prima, mademoiselle Carla, ik heb hier tenminste geen last van die akelige schrijffanaten en die stomme boeken van hen!', antwoordt Dirk. 'En hoe is het met jouw vriendin Franca? Vond je het fijn om haar weer te zien?' 'Tja, wat denk je zelf, jij bent de psychiater, niet ik, mooie jurk heb je aan, zit lekker strak rond je malse heupen, je hebt geen man hé, mooie borsten, dat wel, mag ik ze eens zien?' 'Daarvoor zijn we niet samen gekomen, Dirk, dat weet je wel, maar vertel eens, ben je verliefd op Franca?' 'Ja hoor en op jou en op alle vrouwen van de hele wereld, kan ik nu weer gaan?' 'Nee, we babbelen nog even wat, zodat we elkaar beter leren kennen en ik jou het beste kan helpen!', zegt Carla, terwijl er opeens een enorme woede in Dirk's ogen komt te staan.

Dirk springt naar voren en hij duikt op Carla, die van schrik verstijft. 'Doe de deur op slot!', eist Dirk, 'ik wil dat je dat nu meteen doet, want ik heb je gegijzeld en ik eis een losprijs van drie miljoen euro en een helicopter naar Ibiza!'. Carla draait de sleutel om en ze geeft de sleutel aan Dirk, die helemaal begint te glunderen. 'Vind je dit nu echt nodig, Dirk, je maakt het hier allemaal alleen maar erger mee, snap je dat?' 'Ik snap helemaal niets van jou en van niemand, dus doe precies wat ik zeg, want anders moet ik geweld gaan gebruiken en dat moet je niet willen, snol!' 'Snol? Maar Dirk toch, zo praat je toch niet tegen een dame?' 'Dame? amahoela, ga nu op het bureau staan en kleed je helemaal uit, helemaal en langzaam, niet te snel, want dat vind ik niet leuk!' 'En als ik dat weiger te doen?' 'Dan is er deze verrassing', bromt Dirk, terwijl hij een pistool laat zien. Carla begrijpt meteen de ernst van de zaak en ze staat al gauw op het bureau te strippen. 'Mooi zo', zegt Dirk, 'en dan bel ik nu de politie om te zeggen, dat ik jou gegijzeld heb en dat ik drie miljoen euro wil en een helicopter naar Ibiza!'. Hij doet dat inderdaad en Carla staat in haar blootje te poseren. 'Niet gek voor jouw leeftijd!', zegt Dirk, 'maar nu moet je gaan liggen, zodat ik jou overal kan kussen en strelen of wat ik maar wil doen!'. Ondertussen nadert er een politiewagen met enkele agenten. Terwijl Dirk Carla probeert te verkrachten, wordt de deur van Carla's spreekkamer ingebeukt en stormen er drie agenten met getrokken wapens naar binnen. 'Rustig aan met die blaffers!', schreeuwt Dirk, 'ik ben alleen maar lekker aan het los gaan en Carla geniet met volle teugen!'. 'Je handen omhoog en kom van die vrouw af!', schreeuwt een agent met een stoppelbaardje. 'Eerst die drie miljoen en die helicopter, zeiksnor, dat komt hier zomaar binnenstormen met al die ongein, wie denken jullie wel dat jullie zijn!', reageert Dirk hevig gepikeerd. Hij wordt desondanks in de boeien geslagen en afgevoerd. 'Wat een onbeschofte manieren zijn dit!', protesteert Dirk, 'is dit jullie beestachtige antwoord op een beetje gezonde passiebeleving?'. Carla trekt gauw haar kleren aan en ze overlegt met de agenten. Even later ligt Dirk op een bed in de isoleercel, volkomen platgespoten. Morgen zal hij naar een zwaardere afdeling worden overgeplaatst. Zijn dosis medicijnen worden flink verhoogd.

Schrijver: Joanan Rutgers, 6 maart 2020


Geplaatst in de categorie: emoties

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 44



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)