Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over overlijden

Het was genoeg

Ongekende pijn terroriseerde hem, ontoelaatbare, niet in te dammen pijn, de term: sterven van de pijn ging echter niet op, hij bleef leven elke dag een kwelling van ongekende omvang. Hij werd er niet vrolijker door, neen, hij werd in tegenstelling tot de vrolijke vrijbuiter die hij altijd was een norse dwarse kerel die zijn grieven botvierde op ‘wie er ook maar in zijn buurt kwam': iedereen moest het ontgelden. Natuurlijk begreep iedereen het, inclusief de huisarts die hem zulke zware pijnstillers voorschreef dat hij langzaam maar zeker wegteerde in het opgemaakte bed in de woonkamer. Wanneer hij ‘s avonds klaar was voor de nacht, voor de donkerte en zij zich boven terug kon trekken met de babyfoon bij zich - natuurlijk omdat als hij iets nodig had, ze naar beneden kon snellen - als ze boven in de stilte van hun slaapkamer was, kwam ze bij tot zichzelf, zeg maar.

De stilte omarmde haar, ze keek in de rondte en zuchtte eens, hoe lang nog? Hoe lang hou ik dit nog vol? Dan een schuchtere stem door de babyfoon, eh vrouw, wil je alsjeblieft even komen? Ze drukte op het knopje en zei: ik ben er zo, even naar het toilet dan ben ik beneden. Eenmaal bij hem aangekomen blikte ze in zijn gepijnigde ogen, die haar aankeken alsof er niets aan de hand was en hij zei: ik wil en kan dit niet meer, er moet een einde aan komen!
Ze schrok niet eens van die opmerking, had ze het zelf ook niet af en toe gehoopt maar niet gezegd? Toch, wanneer hij er zelf over begint, beseft ze dat dit een zwaar gesprek is en ze gaat bij hem zitten.

Ze neemt zijn hand en zegt alleen maar: weet je het zeker? Hij kijkt haar aan en zegt: 'zo wil en kan ik niet verder, de pijn beheerst mijn hele doen en laten, ik kan niks meer en ben doorgaans te duf van de pillen, weet ook dat ik onredelijk ben maar kan er niets aan doen!' Ze aait hem over zijn wang, die nat is van tranen, verlossende tranen want het besluit is genomen! Samen praten ze nog even en ze ziet dat ie moe wordt, zegt: ga nu een poosje slapen, ik ga morgen bellen!

Ze loopt lichtvoetiger de trap op dan de voorlaatste keer, neen, niet omdat hij er binnenkort niet meer is, maar dat hij verlost wordt van de helse pijnen die hem tarten. Door de babyfoon zegt ze nog: slaap lekker lieverd, een zucht klinkt terug. Ze stapt na uitgekleed te zijn in bed en valt in een vermoeide droomloze slaap. De wekker stoort haar maar ze is er in no-time uit, vliegt niet als gewoonlijk gelijk naar beneden maar besluit om op haar gemak een douche te nemen, de wasmachine aan te zetten en loopt dan naar de keuken.

De koffie loopt, de waterkoker staat aan, want hij wil allang geen koffie meer, dan loopt ze richting de woonkamer, opent de deur en stapt naar het bed: 'goedemorgen lieverd', ze krijgt geen antwoord, slaapt hij nog? Ze buigt zich over hem heen, schrikt niet van de aanblik, hij heeft het aan voelen komen, want het was zijn laatste geterroriseerde nacht, in haar slaap is hij heengegaan en zo vredig als hij er nu bij ligt, zo kalm heeft hij er lang niet uitgezien! Ondanks dat de dood hem kwam halen heeft ze er met tranen in haar ogen vrede mee!

... Hij was op ...

Schrijver: An Terlouw, 27 oktober 2020


Geplaatst in de categorie: overlijden

5.0 met 3 stemmen 290



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
30 oktober 2020
Han, ja inderdaad maar mensonterende pijnen zijn ontoelaatbaar, niet vol te houden ook, voor niemand! Gelukkig hoefde die laatste handeling niet! Dank voor je reactie.
Naam:
Han Messie
Datum:
29 oktober 2020
Email:
hmessielive.nl
An,woordeloos werd hier euthanasie overwogen...
Hoe verlossend en opluchtend dat diezelfde nacht het overlijden snel en zacht kwam.
Euthanasie blijft vanuit moreel of christelijk standpunt toch altijd een moeilijk en teer onderwerp.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)