De Bloemenfee

In mei kwamen ze beide langs, mijn kleinzoon en z’n zusje die nu ook oud genoeg was om uit logeren te gaan.
Ze was wel al een keertje geweest met haar moeder, maar nu dus met haar anderhalf jaar oudere grote broer.

Ik nam ze mee voor een kleine wandeling over mijn perceeltje weiland, waar aan de rechterkant een boer een groot stuk weiland heeft, dat hij alleen gebruikt om er gras en hooi van te oogsten. Z’n boerderij staat te ver weg om de koeien te laten oversteken. Hij houdt ze dus bij huis en brengt het gras bij hen.
Aan de achterkant van mijn weilandje, heb ik een hekje gemaakt en kunnen we links, om het naastliggende perceeltje bos lopen. Ik vertel ze ondertussen allerlei wetenswaardigheden over de planten en bloemen die we tegenkomen, voor we over het paadje door het bos weer op huis aan gaan. Ik merk aan hun vragen dat ze het heel leuk vinden. De kleine meid vindt het nog een heel avontuur. In huis zitten we even bij te komen. Met thee en een glas vruchtensap voor de kleintjes.

‘Vonden jullie het leuk?’ vraag ik. ‘Ja nou en of,’ zegt zij. Hij had het al eerder gezien. Maar toch merkt hij op:
‘Zeg opa, wat ik heel gek vind is dat in het ene weiland rechts helemaal geen enkel bloemetje staat en dat in dat links naast het bos staat het vol met bloemen.’ Met deze vraag alleen al, bewijst hij weer een natuurmensje te zijn.
‘Ja opa, ik zag het ook, wat gek,’ valt z’n zusje hem bij.
‘Willen jullie echt weten hoe dat komt?’ vraag ik. ‘Ja opa, vertel!’ roepen ze in koor, want ze hopen dat opa weer met een wonderbaarlijk verhaal op de proppen komt.
‘Nou dat zit zo, jullie kennen de bloemenfee wel toch?’
‘Nee, opa,’ roepen beiden door elkaar. ‘Vertel maar, opa,’ zegt het kleinzoontje, terwijl z’n zusje de duim al in de mond heeft en door te knikken z’n vraag ondersteunt.
‘Nou goed dan. De bloemenfee is een heel aardige lieve fee, die zoals je wel zult vermoeden gek is op bloemen en hun geuren en kleuren. En ze houdt ook van mensen die van de natuur houden. Dus daarom groeien er op opa z’n weilandje ook veel bloemen met hun geuren en kleuren. De boer rechts denkt dat z’n koeien geen kruiden en bloemen mogen hebben en om te voorkomen dat ze er per ongeluk ziek van kunnen worden, spuit hij spul op z’n land zodat er helemaal geen bloemen meer groeien.
De boer van het weiland naast het bos is een biologische boer en die laat het zoveel mogelijk groeien en de bloemenfee weet dat, die voelt dat en daarom groeien daar steeds meer mooie bloemen en lopen er blije koeien.

Ieder jaar stuurt zij haar bijenelfjes langs de bloemen, die kruipen in de bloemen en geven ze daar kusjes en zoemen tegen hen: ‘We houden van jullie.’ De bloemen vinden dat heel leuk en de elfjes gaan naar andere bloemen en vertellen dat de bloemetjes verderop hun hebben toegefluisterd dat ze van deze hier houden en hen de kusjes van die andere moeten over brengen. Zo worden de bloemetjes verliefd op elkaar. En zo komen er dus kleine nieuwe bloemetjes die ontstaan uit liefde, net als bij mensen. Net dus zoals jullie en ik zijn ontstaan.’

‘’Mooi toch opa, van die logische boer dat hij ook van bloemen houdt. Maar die andere boer, houdt die niet van bloemen?’ ‘Nou, dat weet ik niet, maar hij wil ze niet in z’n weiland, hij houdt misschien van iets anders.’ ‘Maar waarvan dan?’ vraagt hij door. ‘Nou misschien iets meer van dikke koeien die veel melk geven en centjes. Maar later als je groter bent, snap je dat vanzelf wel, hoe dat zit.’
‘Maar afgelopen kerstvakantie, waren er geen bloemetjes,’ weet de kleindochter nog. ‘Heel goed opgemerkt, slimme-rik. Weet je dan is het koud en bloemetjes houden niet van kou en dan plukken de bijenelfjes ze ‘s nachts. Niemand heeft het ooit gezien, maar het is toch zo. En op het laatst zie je ze helemaal niet meer en ook de bijenelfjes zelf niet meer. Die zijn allemaal bij de bloemenfee en daar blijven ze de hele winter.’
‘Goh,’ zegt hij, ‘Nooit geweten.’ ‘Ik ook niet,’ zegt zij. ‘Dat kan ook niet, want jij bent nog heel klein.’ ‘Nou niet zo echt klein meer hoor,’ werpt ze tegen.

Om een verdere woordenwisseling te voorkomen. Zeg ik:
‘maar jullie weten niet waarom die bijenelfjes dat doen.’
‘Nee, maar jij weet dat vast wel opa,’ zegt de kleinzoon.’
‘Ja vertel, opa,’ zegt de kleine meid.
‘Nou, bij de bloemenfee is het altijd mooi en warm weer en daar ontstaan de kleine nieuwe bloemetjes.
De bloemenfee verzorgt ze heel goed – een heel karwei en als ze moe is brengen de bijenelfjes ze in het voorjaar weer in de nacht bij ons en zijn ze er plotseling weer en heeft de bloemenfee een poos vakantie. Wij moeten dan lief voor ze zijn, samen met de bijenelfjes. Zo komen er steeds meer bloemetjes, waar we van mogen genieten.’

‘Wat een mooi verhaal, opa. Ik ben blij dat je ons dat hebt verteld,’ zegt hij en zij knikt bevestigend.
‘Wij gaan ook nog veel meer van de natuur houden zodat er steeds meer bloemetjes komen, toch zus!’
Ze knikt met de duim in de mond en slaperige oogjes.
’Doe dat vooral lieve kinderen, doe dat met heel je hart,’ wens ik hardop.
Daarna is het tijd voor een middagdutje, we zijn er aan toe.

bloemen natuur bijenelfjes kleinkinderen opa

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 89