Verhalen

Zelden zag ik zoveel ellende

Dat ieder huis het kruis heeft weten we wel, maar dat er in de grootte zoveel verschil zou zitten daar heeft volgens mij nog niet eerder iemand bij stil gestaan, het kruis is bij hen zo groot geworden dat het ‘t gehele huis zowat bedekt! Beiden zijn ze ziek, maar: zij verzorgt hem omdat ze dat nog steeds wil. Niet omdat ze het kan, maar omdat ze weet dat: hij het niet lang meer maakt. De grote vijand kanker zit door zijn hele lijf en toch: komt ie gewoon buiten, vertikt het om op bed te gaan liggen. Openspringende wonden moeten worden verzorgd, dat doet zij, verbinden, doet zij, hem wassen, doet zij, hem aankleden, doet zij. Voor zijn gemalen eten zorgen, doet zij.

Kortom ze doet alles, echt alles. Inmiddels heeft ze het vaccin gehaald, toen hij een afspraak wilde maken om een spuit te krijgen zei de arts: joh, die hoef jij niet meer, je gaat toch dood! Dit klinkt meedogenloos maar is zo allerminst bedoeld, want de arts weet dat hij een euthanasieverklaring heeft, dat alles geregeld is. Dat ligt er al een poosje want: deze kerel heeft niet eens een overeenkomst met een kat, die negen levens zou hebben, welnee, deze man heeft meer in een ziekenhuis gelegen dan dat ie sowieso thuis was. Bij vertrek zegt ie ook nooit meer: tot morgen, tot maandag of: tot ziens, want het kan die dag al voorbij zijn. Ik zie de wanhoop in haar ogen, de berusting zit ernaast! Ze draagt het kruis, maar dit is te zwaar, veel te zwaar en het zou niet moeten mogen! Ik wens je sterkte, heel veel sterkte.

Tot .....

... Het te zware grote kruis ...

Schrijver: An Terlouw, 2 mei 2021