Lukt Het Een Beetje

Mijn gepensioneerde buurvrouw, van oorsprong een Groningse boerendochter van het hoge kale platteland. Gehard en een flink verweerd gezicht, ontstaan door de genadeloze weersinvloeden in dat bijna boomloze gure mistroostige landschap ( meningen hierover zijn verdeeld), vertelde me gisteren dat ze er zo veel moeite mee heeft dat haar directe omgeving haar een hogere leeftijd van het gezicht meent af te kunnen lezen, dan de werkelijke; terwijl zij zich juist vele jaren jonger voelt.

Ze had bij de dierenwinkel een zak met vleesworsten voor de honden opgehaald. De stagiaire werd gevraagd even een zak voor haar op te halen.
Ze had ondertussen afgerekend en terwijl de jongeman haar de tien kilo zware zak overhandigde en de jongen keurig vroeg: ‘U kunt de zak beter maar met uw andere hand ondersteunen, hij is best zwaar.’ Op het hetzelfde ogenblik bedacht hij, dat hij de zak net zo goed even naar de auto had kunnen brengen en vroeg, om dit alsnog te corrigeren:
‘Lukt het een beetje mevrouw?’
Ze pakte de zak aan met één hand en liep naar de uitgang, en keek nog even achterom. De jongen keek verbaasd, zij glimlachte en hij ook, best wel een beetje opgelucht.

Bij de Poiesz kwam ze tot het inzicht dat ze haar bril was vergeten. Het net vernieuwde filiaal met enkele nieuwe bediendes die hun beste beentje nog voor zetten, maar de meeste klanten echter dus nog niet kennen. De oude garde kent haar wel degelijk. Ze stond bij een van de schappen met de neus dicht bij de producten om de houdbaarheidsdatum van het een of ander (wat sowieso soms een hele klus is) te lezen. Zegt een van de nieuwe vakkenvullers, die dat zag, heel plichtsgetrouw z’n instructies opvolgend:
‘Lukt het een beetje mevrouw? Kunt u het vinden?’
‘Ja hoor, het lukt prima!’
Ze pakt wat ze nodig heeft en ondertussen zit de jongeman weer op z’n hurken de onderste schappen bij te vullen. Ze draait zich naar hem toe en buigt zich half over hem heen, alsof het een kleuter betreft:
‘En lukt het een beetje, jongeman?’
‘Ja hoor,’ zegt de jongeman, ‘het lukt prima.’

Ze loopt een paar passen verder, kijkt nog even achterom en glimlacht naar de jongen, die hetzelfde gelijktijdig naar haar doet.
Even zo’n onbetaalbare blik van verstandhouding, zo’n blik die de lak heeft aan, wat voor generatiekloof, dan maar ook; ze gewoon even overstijgt.

winkelen lukken generatiekloof glimlach verstandhouding

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 88