De vergissing

Op en rond kasteel Oolde dwarrelen de dikke sneeuwvlokken minzaam naar beneden, terwijl Jeroen Klaverblad voor de vijfde keer op de bel drukt en daarna snel in zijn verkleumde handen blaast. 'Godallemachtig, zeg, dat mens zei dat ze er zou zijn en er brandt licht op de bovenste verdieping!', bromt hij getergd. Er schieten wat lampen aan en hij ziet een schim naderbij komen. De deur gaat langzaam open en de bewoonster, barones Hilda De Gijzelaar, roept hem snel naar binnen. 'Vergeef me, arme kerel, maar ik was in slaap gedommeld, kom gerust verder, ik verwachtte je natuurlijk wel, maar o, o, o, wat ben ik toch een verstrooid type!, kom maar meteen mee naar boven, want daar heb ik mijn atelier!', zegt Hilda met brede handgebaren. 'Ik zou nog met windkracht 12 naar u toegekomen zijn, mevrouw, want ik kan de beloning goed gebruiken!', zegt Jeroen doelbewust. 'Ik ga je eerst een glas whisky geven, zodat je wat kunt opwarmen en daarna gaan we aan de slag!' 'Hebben er al veel mannen gereageerd?' 'Een paar, maar jij bent de eerste waar ik een goed gevoel over heb en ook de eerste, die ik heb uitgenodigd!' 'Heeft u die anderen dan zonder te zien afgewezen?' 'Intuïtie, meneer Jeroen, meer heb ik niet nodig, gaat u hier maar even zitten!'. Hij ploft in een dure zetel en hij nipt van zijn whisky. 'Lekker spul, mevrouw de barones, duur zeker?', vraagt hij. 'Helemaal niet, want een oude vriend van mij, graaf Hendrik Draaisma, bezorgt me geregeld een aantal dozen uit zijn voorraden!' 'Woont u hier helemaal alleen?' 'Jazeker, maar alles is optimaal beveiligd en ik ben voor de duvel niet bang!' 'U heeft hier wel allemaal mooie spullen zeg, is dat een echte Van Gogh?' 'Als het een nepperd was, dan zou die daar niet hangen, Sherlock!'. 'Tjeempie, dit hier is een echte goudmijn!', denkt Jeroen, 'reken maar dat ik hier mijn slag ga slaan!'.

Na en derde glas whisky gaat hij met de barones mee naar boven. Op de muur langs de statige trap hangen zowaar een echte Piet Mondriaan en Karel Appel, niet dat hij dat kliederwerk mooi vindt, maar hij weet wel dat het wat waard is. 'Jaja, ik hou van alle meesters, zowel oude als nieuwe, heer Jeroen, als ik er maar wat bij voel!', betoogt zij met luide stem. Door het tredenverschil loopt hij met zijn gretige snufferd pal achter haar heen en weer schuddende billenpartij. Hij ziet haar groteske, geraffineerde, aanlokkelijke schaamlippen meebewegen. Hij kan zo toehappen en door de whisky zou hij dat nog bijna doen ook. Met zijn handen doet hij net alsof hij haar billen stevig vastpakt en masseert, maar het blijft bij luchtmassage. 'Woon je al lang in Laren?', vraagt zij ineens. 'Nee, ik kom niet uit Laren', antwoordt hij, 'ik kom uit Baarn en daar woon ik nog maar kort!'. Dat liegt hij, want in feite is hij zo dakloos als maar kan en slaapt hij sinds enkele weken in een ondergrondse schuilhut in de bossen rondom Baarn. Haar advertentie heeft hij toevallig in de openbare bibliotheek in Hilversum gelezen, toen hij daar met zijn dakloze vriend Dirk Ramenwasser wat ging opwarmen. Eigenlijks was het Dirk, die de advertentie het eerst las, maar die vertikt het om zijn naakte piemel aan een rijke trut te tonen, voor geen goud. 'Wieweet wat voor perverse, oude heks met martelpraktijken je daar tegenkomt!', had Dirk gezegd. Eenmaal knetterstoned bazelde Dirk nog: 'Ga-ga-ga nou niet ga-ga-gabber!'. 'Hij zou wel anders piepen, wanneer hij ook tegen zulke strakke billen aan mocht kijken!', denkt Jeroen, 'ik weet wel wat ik eerst ga doen, voordat ik er met de buit vandoor ga!'. 'Kijk, en dit is een Herman Brood, die hij in mijn bijzijn heeft gemaakt, ik wilde hem er 25.000 voor geven, maar hij weigerde dat, hij wilde liever één keertje met mij de nacht doorbrengen en dat is het geworden, man man, wat heeft die Herman mij weten te verwennen en ach, zo triest, je weet wel!', spreekt zij op plechtige toon en met een valgebaar. 'Denkt ze soms dat ik het ook met haar ga doen?', denkt hij bevreemd en vol aangename, erotische spanning. 'Leg je kleren maar op deze bank en ga dan tussen die pilaren staan!', zegt zij gebiedend.

Na twee uren schilderwerk ziet Jeroen het er niet van komen, dat ze hem gaat bespringen en hij zoekt naar een zwaar object, waarmee hij haar neer kan slaan. Zijn oog valt op een bronzen beeld van een naakte vrouw. Zodra zij zich weer eens omdraait om wat extra verf op haar palet te smeren, snelt hij naar het beeld, maar dan roept Hilda: 'Halt, duivelse gluiperd, laat dat beeld maar staan en ga op die stoel zitten!'. Hilda richt een pistool op hem en hij doet wat zij zegt. Even later heeft ze hem strak aan de stoel vastgebonden en verft ze zijn piemel in allerlei kleuren. 'Nou ben je bang hé en nou komt i niet omhoog!', mompelt ze, 'of kan ik daar nog wat verandering in aanbrengen?'. De hitsige barones zet het pianogepingel van Chopin wat luider en ze begint aan een uiterst langzame striptease, terwijl ze steeds even heel plagerig met een vergrootglas kijkt of er al de gewenste beweging komt. 'Nou, rare kerel, jij bent me er eentje, me wel willen neerslaan met een beeld, maar niet het lef hebben om mij terwille te zijn!', zegt ze venijnig, 'je dacht zeker, zo'n achterlijk en verwend baronesje in haar eentje in een kasteel, dat is een mooie prooi voor mij, dat is kat in het bakkie, een fluitje van een cent, maar nu kom je flink bedrogen uit hé, vuile landloper, smerige dief, impotente praatjesmaker!'. 'Ik snap niet waar u het over heeft!', sputtert hij tegen, 'ik wilde alleen maar even voelen hoe zwaar dat beeld is!'. 'Zwijg, aartsleugenaar!', krijst zij en ze begint keihard en krankzinnig te lachen. Ze loopt naar een geheime deur, die zij enkele geheime handelingen opent. 'Kijk dan, ellendeling!', krijst ze hysterisch. De adem stokt in zijn keel, wanneer hij door de opening allemaal onbeweeglijke lichamen van naakte mannen ziet liggen. 'Ik heb tegen je gelogen, huichelachtige rat, je bent zeker niet de eerste!', piept ze op hoge toon.

De volgende dag sneeuwt het nog steeds en wordt er 's avonds weer bij barones Hilda De Gijselaar aangebeld. 'Kom je vanwege de advertentie?', vraagt de barones meteen. 'Nou, nee, niet echt', zegt Dirk Ramenwasser, 'maar mijn vriend is gisteren wel bij u langs gegaan, Jeroen Draaisma, tenminste, hij is hier toch geweest?'. 'Een Jeroen zeg je, nee, dat kan niet kloppen, er was hier gisteren helemaal niemand, er is al een week niemand op bezoek gekomen, maar kom verder, je zult het wel koud hebben, ik heb net warme koffie gezet!' 'Maar hij zou bij u gaan poseren... eh, naakt en zo... dat is raar zeg!... hij zou me vandaag vertellen hoe het geweest was!' 'Ik verzeker je dat hier niemand is geweest en blijf daar nou toch niet zo staan, man, je vat nog kou!' 'Ma-maar ik ga-ga niet bij u uit de kle-kleren me-mevrouw!', mekkert hij, terwijl hij zich door de lange gang laat meevoeren. 'Kom maar, hier in de woonkamer is het lekker warm, ga daar maar lekker zitten!' 'Misschien kan ik toch beter mijn vriend gaan zoeken?' 'Nee, joh, die duikt vanzelf wel weer ergens op, hier, een scheut whisky in je koffie, dat kun je wel gebruiken!'. Dirk begon de tijd te vergeten en hij had het zowaar ontzettend gezellig bij de vriendelijke, gulle en behoorlijk aantrekkelijke barones. 'Parbleu, monsieur, wat heeft u toch een geweldig gelaat, wat zou ik dat graag eens schilderen!', zegt Hilda op een hoogst verleidelijke toon. Hij stribbelt nog wat tegen, maar wanneer Hilda hem 1000 euro belooft, gaat hij voor de bijl. Door de whiskyroes is hij zelfs bereid om uit de kleren te gaan. Even later loopt hij achter haar aan de trap naar boven op. De aanblik van haar sensueel schuddende billen doet zijn whiskyroes in een liefdesroes overgaan. Hij begint zelfs een beetje te grommen bij het zien van de slipranden. 'Dit belooft een hete nacht te worden!', denkt hij vol verwachting. 'En deze Herman Brood...', begint de sexy barones te vertellen.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
22 november 2021

Geplaatst in de categorie: literatuur