Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De straf, die enorme straf

Soms komen dingen van toen, bovendrijven zegt ze en ineens luister ik met aandacht naar het verhaal wat ze vertelt, een verhaal van lang geleden, meer dan een halve eeuw zelfs? Soms - zo zegt ze, denk ik terug aan : toen ik kind was met een paar broers en 1 zusje, een stel ouders waarvan de vader dusdanig streng was dat je er ( mits je de hand niet omdraaide voor straf dan ) niet over dacht om iets uit te halen wat niet kon- mocht of wat: beter achterwege kon blijven, immers de straffen logen er niet om! De meest heftige was toch wel dat soms een kind de kelder in moest om daar vervolgens een halve dag te moeten zitten….

Of het nou- met een goeie broek aan in een boom klimmen was, of als er een handje de koektrommel in ging, de grootte van het delict maakte weinig uit, vader strafte fors maar riep op die manier wel regels af en zorgde ervoor dat de kinderen beter konden luisteren, toch- zo sprak ze, vond ik het wel eens moeilijk….

Op een dag, ging ze te samen met een vriendinnetje naar de winkels, gewoon neuzen, het liep richting de feestdagen en de winkels waren toen ook al volop in de Kerstsfeer, beide meisjes slenterden door de immense zaak…bekeken nagellak, roken aan parfum flesjes en lieten hun handen langs de mooie stoffen gaan die gebruikt waren voor de mooiste kerst jurken….

Als ze met zijn tweetjes lang genoeg gekeken hebben, het buiten gaat schemeren besluiten ze op huis aan te gaan, langzaam richting de uitgang…daar slikt ze eventjes alsof de herinnering haar moeite kost….want bijna aangekomen bij de deuren staat daar ineens een enorme grote man die zijn hand op de schouders legt van de meisjes, ze kijkt naar beneden als ze mompelt, oh ik schrok zo….de man zegt- komen jullie maar met me mee jongedames want er zitten spullen in de jaszakken die niet zijn afgerekend geloof ik?

Oh ik schrok zo erg, ze kijkt me aan met tranen weer in haar ogen, want ik had helemaal niets gepakt, niets gekocht en niets meegenomen, eerlijk niet en het allereerste waar ik aan dacht was: oh me pa, die wordt woest, dat wordt een hele poos in de kelder maar ik heb niks gedaan! De man neemt beide kinderen mee naar een klein kantoortje en daar blijkt dan dat: mijn vriendinnetje, Elsa haar zakken vol spullen heeft zitten waar de kaartjes nog aanzaten!

Als ze me aankijkt zie ik verontwaardiging en boosheid elkaar afwisselen en ze zegt : het idee om te stelen is sowieso al erg, zeker ook als je iemand anders ermee schade berokkend…ze kijkt me aan en zegt, de tranen liepen over m’n wangen en ik zei tegen die meneer, oh ik heb helemaal niks, ik steel niet, oh me vader wordt woest, zo woest en ik deed niks….inmiddels is er een tweede man in het kantoortje bij gekomen en er wordt overlegd waarna de man zegt: rustig maar, inmiddels waren ook de zakken van Ria binnenstebuiten gekeerd en ze had niks, nee natuurlijk had ik niks want ik stal niet, dat had me pa me wel geleerd…

Ik ga je vader wel even bellen, en jij: tegen Elsa, die onverschrokken terugkeek blijft hier en gaat naar de politie. Weet je- tegen mij, ze keek niet op of om, een onvervalste dievegge gewoon. Ze slikt…dan zegt ze, ik kreeg wat te drinken terwijl vader gebeld werd en moest wachten, inmiddels werd het ‘ vriendinnetje ‘ opgehaald met een politiewagen en liep lachend voorbij….toen kwam m’n vader binnen en ik plaste bijna in m’n broek van angst…de man liep hem tegemoet en stond een poosje met hem te praten, waarna ze met zijn tweetjes naar me toeliepen.

Vader zei: toen ik in snikken uitbarstte , rustig nu maar er gebeurt niks we praten er thuis over….eenmaal in de auto sprak hij niet en ik snikte zachtjes, bang voor wat er gebeuren zou, immers had elke actie wel een gevolg zoveel wist ik al wel…Thuisgekomen vluchtte ik in moeders armen terwijl vader z’n jas ophing, hij kwam binnen en de deur ging dicht…de broertjes stonden bedremmeld in de gang en vader zei: droog je tranen, we gaan zo eerst eens naar je kamer! Ik vergat m’n tranen, keek hem aan en hij zei: we missen inmiddels al zoveel spullen, steeds als jij dat meisje mee bracht en ik denk dat we nu wel weten dat zij degene is die het meeneemt!

Mijn kamertje werd ondersteboven gekeerd, veel spullen waren verdwenen, een leesboek, een setje viltstiften, m’n oorbellen die ik van oma had gekregen, kortom er was veel weg en vader zei, trek je jas maar weer aan, we gaan even naar het huis van Elsa. Het was twee straten verder en pappa belde aan, de deur werd opengedaan door een vrouw die ik wel eens gezien had maar Elsa mocht nooit iemand mee naar huis nemen, dus erg goed kende ik haar niet. Vader legde haar uit dat Elsa op het bureau zat en dat we thuis veel spullen misten, dat hij het kamertje van haar wilde zien om…en weet je, daar: in de kamer van Elsa, in de kast verstopt lagen alle spullen die ze van ons had meegenomen, niet alleen van mij, ook een zilveren lepel die we kwijt waren, zelfs spullen van m’n broertje…die moeder was helemaal ondersteboven! We namen onze spullen mee terug naar huis en vader zei onderweg: je krijgt geen straf want ik denk dat je al genoeg gestraft bent maar ik wil 1 ding zeggen, dat kind komt er nooit meer in en ik wil dat je er geen vriendin meer mee bent!

Nou je snapt dat ik dat zelf ook al voorgenomen had hè, verder zei paps ook nog: stelen in zo ongeveer het ergste wat je doen kunt en bedenk: je kunt alles vragen, je zult nooit alles krijgen maar je dingen toe-eigenen die je niet zelf betalen kunt is vreselijk fout! Note: ik heb Elsa nooit meer gezien…,

... Een terugblik van haar- die nog steeds parten speelt ...

Schrijver: An Terlouw, 13 februari 2022


Geplaatst in de categorie: misdaad

5.0 met 1 stemmen 55



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
15 februari 2022
Han dank voor je reactie en in die tijd, was vaders wil wet, nog los van het feit dat Elsa uit de ouderlijke macht werd gezet en in een pleeggezin geplaatst, er bleek veel meer mis….inderdaad heeft Ria haar vertrouwen een dreun gekregen en ze zat met tranen op m’n bank….zo triest.
Naam:
Han Messie
Datum:
14 februari 2022
Email:
hmessielive.nl
An, de vrouw, die dit uit haar ver verleden vertelt, heeft er voor haar hele leven een trauma aan overgehouden: niet een, die haar voortdurend kwelt, maar toch een zeer pijnlijke herinnering, die nu en dan weer eens de kop opsteekt.
Elsa nooit meer gezien... Toch eigenlijk jammer dat zij haar stelende vriendin niet heeft mogen beïnvloeden om een betere levensweg op te gaan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)