De gestoorde pianoleraar van Turnhout

Op de vele muziekklanken na is het veelal muisstil in de Stedelijke Academie voor Muziek Woord & Dans op het Academieplein 17 in Turnhout. De meeste leraren en leerlingen praten heel rustig, gedempt en afgewogen met elkaar. Er hangt nu eenmaal een vreemd soort heilige sfeer rondom de artistieke vakken, die hier gegeven worden, en wieweet hoeveel toekomstige grootheden er tussen de ijverige leerlingen schuilen. Je kunt er zelfs in een woordauditorium leren vertellen. Of leren dansen op klassieke of jazz muziek. Dat leek Charlotte le Clément de Saint-Marcq ook allemaal wel leuk, maar haar moeder Mélissa vond dat te frivool en ordinair, waardoor zij voor de pianolessen moest gaan, ook omdat Mélissa zelf een niet onverdienstelijk pianiste is en er thuis een Pearl River vleugel staat. Het maakt Charlotte's vader Lambert niet uit wat Charlotte doet, zolang ze maar boven de massa blijft uitstijgen en volop bewondering afdwingt. Charlotte heeft natuurlijk een zeer gemotiveerde coach aan haar moeder en die volgt haar vorderingen dan ook op de voet. Als ze ook maar even uit de toon speelt, dan is haar moeder er als de kippen bij om dat recht te zetten. Er rust een zware last op de frêle schouders van Charlotte, die klaargestoomd wordt om haar moeder te evenaren en zelfs te overtreffen. En dat terwijl haar hart niet eens echt bij de pianomuziek ligt, maar veel meer bij hardrock muziek en post punk bands, maar daar moeten haar ouders niets van hebben en haar moeder heeft al een keer een CD van Siouxsie and the Banshees met een hamer kapot geslagen. 'Dat is verderfelijke rotzooi!', schreeuwde haar moeder toen, 'of denk je soms dat Lucas en Arthur Jussen ook naar die rommel luisteren?!'. 'Dat zou anders best eens goed zijn voor die twee aangepaste, stijve braverikken!', had Charlotte terug geschreeuwd. 'Je moet jezelf kapot schamen!', had haar moeder tenslotte gezegd. 'In wat voor gesticht groei ik hier toch op?', had Charlotte toen gedacht en ze zette meteen de koptelefoon op. 'Thunderstruck' van AC/DC.

'Wanneer je deze laatste toets iets minder hard aanslaat, dan krijg je het gewenste effect!', zegt Charlotte's pianoleraar Fausto du Mortier, terwijl hij stiekem iets dichter tegen haar aankruipt, wat Charlotte wel degelijk door heeft. 'Okay, ik begrijp het!', zegt ze met een beetje vrees in haar stem. 'Je hebt mooie, slanke, lange pianovingers, maar die moet je niet als mokerhamers gebruiken!', zegt Fausto extra belerend, 'het is de bedoeling dat jij de piano als jouw minnaar beschouwt en dat jij er zo teder mogelijk mee omspringt!'. Charlotte knikt bedeesd, maar zij wil het liefste hard gillend wegrennen. 'Speel het nog maar eens, maar denk aan die ene toets, want die moet heel langzaam en zorgvuldig ingedrukt worden!', gebiedt Fausto, die even heel sneaky in haar bol staande truitje loert. Instinctief trekt ze eerst even haar truitje wat omhoog en daarna begint ze automatisch te pingelen. Zodra ze de bewuste toets nadert, begint ze het heel erg benauwd te krijgen, ook omdat Fausto steeds opvallender tegen haar aan begint te drukken. Die toets lijkt wel haar ondergang of zege te kunnen bepalen. Met een lichtelijk bevende wijsvinger slaat ze de laatste toets heel voorzichtig aan. 'Bravo! Gefeliciteerd! Dat is precies hoe het moet zijn! Zie je wel dat je het heel goed kunt! Mijn complimenten, Charlotte Schumann!', zegt Fausto, terwijl hij Charlotte's handen vast pakt en naar zijn mond geleidt. Charlotte laat het toe, maar zij walgt enorm van zijn vluchtige gekus op haar handen. Het lesuur is nog maar op de helft en Fausto wordt steeds opdringender, want na die kusjes is het hek van de dam en denkt hij zichzelf nog veel meer te kunnen permitteren. Charlotte beweegt heel stilletjes van hem af, maar hij beweegt heel brutaal met haar mee. Nog even en zij valt van de pianozetel. Terwijl zij een deel uit een pianoconcert van Rachmaninoff speelt, denkt zij terug aan hoe zij Anna Fedorova in het Comncertgebouw in Amsterdam heeft horen spelen. 'Blijkbaar willen ze een soort Anna van mij maken!', denkt zij bedroefd, 'zodat ik continu volgens hun hoge eisen hun plezieren moet!'. 'Charlotte, niet wegdromen, gefocust blijven!', zegt Fausto, die nu zijn linkerhand op haar rechterbovenbeen legt en er even zacht in knijpt. 'Kút, ik had mijn jeans aan moeten doen!', denkt zij, 'nu heeft hij bijna vrij spel, die lomperik!'. Wat zij vreest, gebeurt. Zij valt inderdaad van de pianozetel en het lijkt erop, dat Fausto daar op aasde, want hij aarzelt geen moment om achter haar aan te duiken en op haar te springen. 'Ga van me af, lelijke smeerlap, dit is strafbaar, eikel!', schreeuwt Charlotte in haar hachelijke positie. Fausto kwijlt uit zijn openstaande mond en hij denkt met zijn stierenballen. Hij wil nog maar één ding en verder is hij het zicht op de realiteit compleet kwijtgeraakt. 'Laat mij nu maar eens zien wat jij onder die schattige kleren verbergt!', zegt hij met geobsedeerde zombie-ogen. 'Daar komt helemaal niets van in, idioot, laat mij gaan!', schreeuwt Charlotte, die al het mogelijke doet om uit zijn houdgreep te ontkomen. 'Dit hoort bij het lesmateriaal en tegenstribbelen heeft geen enkele zin!', gromt Fausto. 'Je bent volkomen getikt, walgelijke vent, je hoort in een gekkenhuis thuis, denk maar niet dat ik ooit nog pianoles bij jou neem!', schreeuwt Charlotte. 'Wat kan mij dat nou schelen, het enige wat ik wil, dat ben jij!', zegt Fausto op een luide toon. Hij rukt haar slip naar beneden en hij heeft zijn broek al op zijn knieën getrokken. Charlotte kijkt angstig naar onderen en zij ziet hoe hij zijn gevaarte uit zijn onderbroek haalt. 'O, mijn God!', denkt ze, 'dat grote monster wil ik echt niet in mijn lichaam hebben!'. Met een uiterste krachtsinspanning weet zij met haar linkerhand haar schoudertas te pakken en grabbelt zij daar wat in rond, totdat zij iets van ijzer voelt. Om Fausto niet te alarmeren, speelt zij een beetje met hem mee. 'En dan nu het moment waarop de hele pianowereld zit te wachten!', zegt Fausto triomfantelijk. Zodra Charlotte zijn eikel naar binnen voelt gaan, haalt zij de schaar tevoorschijn en steekt zij Fausto met de scherpe punt vliegensvlug in zijn beide ogen. Zijn doorboorde ogen beginnen volop te bloeden en hij ziet niets meer. Hij voelt alleen nog een onverdraaglijke pijn en als een verblinde reus mept hij razend om zich heen. Charlotte trekt gauw haar kleren weer aan en zij rent meteen naar de deur. Op de gang begint zij heel hard te gillen en wordt zij liefdevol opgevangen, terwijl enkele andere leraren Fausto overmeesteren en gevangen houden. Fausto wordt naar het ziekenhuis gebracht en Charlotte moet mee met de gendarmerie. Wanneer haar ouders op het bureau verschijnen, zijn zij helemaal ontzet over wat Charlotte heeft gedaan. 'Kind, wat heeft je toch bezield om die arme man zo toe te takelen?', zegt haar moeder, 'nu kun je een carrière als pianiste wel helemaal vergeten!'. 'Ben je soms gek geworden?', zegt haar vader, 'je hebt onze familie te schande gebracht!'. 'Rustig aan hé, luitjes!', zegt een agent, 'in tegenstelling tot de bloederige feiten is niet Charlotte, maar juist haar pianoleraar Fausto de dader!'.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
5 maart 2023

Geplaatst in de categorie: emoties