Zelfscannen

In ons dorp hebben we twee supermarkten. Mijn vrouw winkelt het liefste bij de ene, lekker klein, compact en overzichtelijk. Ik ga meestal naar de grootste, die een groter assortiment heeft.
Bij de kleine hoef je bijna nooit bij de kassa in de rij te staan; hooguit dat 1 of 2 personen je net voor zijn. Bij de grootste ligt dat even anders en zijn de rijen vaak veel langer, ondanks dat er dan een extra kassa in gebruik wordt genomen.
Ze hebben zelfs een zelfscankassa geïnstalleerd. Om eerlijk te wezen doorgrond ik het voordeel hiervan niet echt.
Wat ik wel snap is dat je dan zelf je gekochte producten moet scannen, voordat je ze in je karretje of mandje legt en dan bij de bewuste kassa afrekent – het voordeel voor de klant is dat je niet in de rij hoeft te staan. Het grote nadeel voor de winkel is dat er soms misbruik van wordt gemaakt.
Men vergeet soms zogenaamd ‘per ongeluk’ bepaalde producten te scannen. Het voordeel voor de winkel is, dat er kan worden bespaard op arbeidskrachten en – kosten; logisch allemaal.
Steekproefsgewijs wordt zo af en toe een karretje van een klant gecontroleerd.
Het is duidelijk dat, dit systeem in een dorp waar iedereen elkaar zo’n beetje kent, niet aanslaat. Stel dat je wordt gecontroleerd en dat het blijkt dat je ‘per ongeluk’ iets bent vergeten te scannen. Je bent dan gebrandmerkt in een klein dorp. Iedereen weet het binnen de kortste tijd, eerder dan met whatsapp en wantrouwt je vanaf dat moment; het beste is dan ook maar om dan te gaan verhuizen, ook al is het geheel onterecht.

Dus daarom gebruikt bijna niemand dat ding. Een enkele geïmporteerde dorpeling waagt zich eraan. Bij ons hooguit een stuk of vijftien.
Laatst zag ik een chique mevrouw uit de plaatselijke Goudkustbuurt het ook doen. Heel parmantig liep ze naar de kassa om af te rekenen. Zij keek een beetje meewarig naar onze lange rij.
De sinds kort nieuwe medewerker – een voormalig douaneambtenaar – bediende die dag de zelfscan kassa voor het eerst.
Hij vroeg haar met harde stem en op een autoritaire manier: ‘U heeft alles gescand mevrouw – niets vergeten?’
De vrouw, een beetje overdonderd door zijn autoritaire houding en harde stem, zei bescheiden met een iel stemmetje: ‘ik dacht het niet, meneer.’
‘Heeft u er bezwaar tegen dat ik het even controleer?’
‘Nee, hoor gaat uw gang’, zei ze duidelijk geïntimideerd. Op dat moment keek bijna iedereen uit onze rij naar de zelfscankassa naast de onze. Enkelen in de stille valse hoop dat juist die chique bontjas dragende mevrouw in de fout was gegaan.

En het zal toch niet waar zijn, onder de groente in haar karretje lag een flink stuk kaas, dat hij als eerste pakte, ter waarde van ik denk wel een eurootje of tien.
Hij bekeek het en zei: ‘Dit klopt niet helemaal mevrouw. ’De kaas die u gescand heeft kost vier euro en die in de kar ligt is negen euro – rara hoe kan dit?’
Het zweet brak de vrouw uit: ‘Huh? Even nadenken – o ja, ik had eerst een kleiner stuk kaas in de kar gelegd en gescand en toen wilde ik om toch een groter stuk te kopen voor de visite en heb ze geruild en het vergeten te herstellen’, zei ze met een trillend stem.
‘Tja,’ zei de man beslist, ‘die smoes kennen we onderhand wel. Maar goed ik geloof u. U lijkt me niet iemand die zo’n truc nodig heeft. Maar het voordeel van de zelfscan is hierbij verloren gegaan, ik moet me nu met u bezig houden. In uw geval haal ik de politie er niet bij, maar het lijkt me het beste dat u maar achter in de rij aansluit, stel dat er nog iets ‘per ongeluk’ is vergeten of zo.’
Met het schaamrood op de kaken sloot ze achter bij de lange rij aan.
Vooraan in de rij zag ik enkele dorpsgenoten al vol op in de roddelstand schieten: ‘Dat zo iemand dat nog nodig heeft, schande.’ En er werd door sommigen zelfs gegniffeld.
Tja, geen lekkerder vermaak dan leedvermaak.

‘Hoe wist u haar er uit te pikken?’, vroeg later die week een dorpsbewoonster hem.
‘Nou’, zei hij, bij de douane ontwikkel je dat gevoel. Je kijkt de mensen aan. En als je goed kijkt, dan pik je ze er zo tussenuit. Sommigen doen zo nonchalant mogelijk, maar hebben toch het angstzweet op hun voorhoofd. Dan kijk ik ze even iets langer aan en als ze dan nog meer gaan zweten, weet ik genoeg. De koffer wordt dan tot en met de bodem onderzocht en bij de gevallen die ik eruit pik, is het altijd raak. Sommige van die vrouwen lopen erbij alsof ze zwanger zijn, maar ze zijn het duidelijk niet en hebben een, niet nader te noemen lichaamsopening, volgepropt met meerdere cocaïnebolletjes – ik pik ze er feilloos uit.’ De drugshond wordt er dan bijgehaald en als die op een plek gaat snuffelen waar de meeste vrouwen het niet prettig vinden, dan weten wij genoeg – dan is het bingo.’
‘Maar waarom bent u er dan weggegaan?’
‘Nou, ik was te goed en werd op een bepaald moment bedreigd vanuit het criminele circuit en dat gaat me te ver; ik ben geen politicus. Als ik daar nog naar verdiende dan was het nog even wat anders.’

De week daarop was de nieuwe medewerker weer verdwenen. Het gerucht ging dat hij te goed was, maar vooral werd hem kwalijk genomen dat hij die chique mevrouw, onheus had bejegend.

In veel supermarkten is de zelfscanner al weer op z’n retour, omdat er te veel ‘per ongeluk’ foutjes mee werden gemaakt, waarvan blijkbaar de meeste ten nadele van die supermarkten.

O ja, mocht u in ons dorp nog een woning zoeken. Er staat er eentje te koop in de Goudkustbuurt.

zelfscannen steekproef douane bontjas

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 5 stemmen 143