De prijswinnaar

Willem van Geloven wilde eens een gokje wagen en hij belandde op een site, waar vakanties worden geveild. Het zag er allemaal even aantrekkelijk uit, maar hij besloot toch voor een 3-daagse vliegreis naar een vooralsnog onbekende hoofdstad in Europa. Er waren meerdere gegadigden en de prijs werd alsmaar opgevoerd. Om kans te maken moest hij het hoogste bod leveren en zorgen, dat hij als laatste zijn bod doorstuurde. Door de spanning verloor hij bijna de grip op zijn iPhone, maar het lukte hem om op tijd en met het hoogste bod te eindigen, waarna zijn beeldscherm een automatische felicitatie te pakken had. Voor 100 euro had hij mooi een korte, luxe vliegvakantie naar binnen gesleept. Hij schonk zichzelf nog maar eens een flinke borrel in om het heugelijke feit te vieren. over een week zou hij bericht krijgen over welke hoofdstad het is geworden. Hij verheugde zich op allerlei verre steden met gezellige hotels. Tijdens het weekje wachten moest de gewonnen prijs ineens wel financieel aangevuld worden. Om zichzelf ervan te verzekeren, dat hij vanaf Eindhoven zou vliegen, moest hij er 50 euro bij betalen. Om enkele hoofdsteden uit te sluiten, moest hij er per hoofdstad nog eens 50 euro bijbetalen. Omdat Willem goed van geloven was, wilde hij de dichts bij zijnde hoofdsteden uitsluiten, dus zorgde hij ervoor, dat hij niet naar Brussel, Parijs, Londen en Berlijn zou vliegen. Hij vond dat wel een duur grapje, maar hij betaalde toch 200 euro extra. Voor geschikte vertrektijden betaalde hij nog eens 100 euro erbij.

Na dit alles kwam het nog steeds niet bij Willem op, dat hij met gemene oplichters te maken had, die hem financieel aan het uitkleden waren. Die veilingreis kon wel eens helemaal niet in het echt bestaan, maar dat kon de inmiddels nog steeds dolgelukkige Willem zich al helemaal niet voorstellen, want hij geloofde alles wat er op zijn computerschermen gebeurt en wordt aangeboden. In feite zat Willem natuurlijk op een vreselijk obscure en onbetrouwbare website van het gewetenloze boevengilde te hannesen. Hij had al 450 euro betaald en daarmee kun je normaal gemakkelijk naar een verre hoofdstad vliegen en daar 3 dagen in een hotel zitten. Omdat Willem nog steeds hartstikke euforisch was over zijn gewonnen prijs, had hij dit gegeven niet eens door. Sterker nog, toen hem ook nog om 50 euro servicekosten werd gevraagd, betaalde hij dit meteen. Hij dacht, dat hij naar Lissabon of zo zou vliegen en daar in het allersjiekste hotel terecht zou komen. Dat moest wel haast met zoveel bijbetaling bij een prijs. Soms, heel soms, kreeg hij het een beetje Spaans benauwd en vertrouwde hij de boel niet helemaal, maar die gedachte wierp hij weer snel ver weg. Stel je toch voor zeg, in wat voor wereld zouden we anders leven, wanneer we elkaar niet meer kunnen vertrouwen! Dus dronk hij wat extra veel borrels om maar niet te gaan piekeren. Binnenkort kreeg hij te weten waar hij naartoe zou gaan en hij genoot van de aangename spanning, die dat bij hem teweeg bracht. Hij kon dit heerlijke Sinterklaasgevoel best nog een weekje volhouden, maar dat gebeurde niet, want in een kort en gebrekkig geschreven mailtje werd hem verteld, dat hij naar Warschau zou gaan en dat het retourticket hem binnenkort werd opgestuurd. 'Grutjes nog aan toe, ben ik helemaal vergeten om die plaats weg te kopen!', reageerde hij eerst, maar nadat het een beetje bezonken was, verheugde hij zich al op het duurste hotel van Warschau, waar hij het liefste continu verblijven wilde.

Pas in het gammele, krakkemikkige, afgebladderde vliegtuig naar Warschau kreeg hij via een sms-je te weten in welk hotel hij terecht kon. Wegens onvoorziene omstandigheden was het geplande hotel reeds volgeboekt, maar ze verzekerden hem, dat hij het vervangende hotel ook uitstekend zou vinden. Willem vond alles best, want hij genoot alvast van een Poolse borrel, die hij van een bloedmooie, Poolse, volop rondborstige stewardess had gekregen. Hij had vooral haar kuiten erg mooi gevonden. Verder staarde hij gelukzalig door het vliegtuigraampje naar de wolken en de snel voorbij schietende landschappen. Bij nader inzien bleek zijn retourticket een enkeltje Warschau te zijn, maar daar kwam hij pas in het armzalige hotel aan de Zabkowska Straat achter. De organisatie van de prijsuitreiking kreeg hij niet meer te pakken en leek inmiddels van de aardbodem verdwenen, hoewel ze natuurlijk gewoon met hun oplichterij doorgaan om nieuwe slachtoffers in hun valkuilen te lokken. Willem zat ondertussen in een waar horrorhotel gevangen, waar het ongedierte massaal aanwezig was. De hotelbaas Artur Putski is zo leip als een deurknop en hij lijkt sprekend op Frankenstein. Willem regelde direct een vliegticket voor de terugreis en hij maakte plannen om de misdadige diefstal van de criminelen achter de veilingreizen bekend te maken. Hij zou bij de politie en justitie gaan aankloppen. En hij zou de tv-programma's 'Radar' en 'Opgelicht' gaan inschakelen. Desnoods zou hij zelf een arrestatieteam gaan leiden. Maar hij was niet de eerste met zulke plannen, want er waren velen voor hem geweest en allemaal waren ze in Hotel Czarny aan de Zabkowska Straat geweest. Allemaal hadden ze de hotelbaas gekend, kort gekend. Even na middernacht werd er bij Willem aan de deur geklopt. Hotelbaas Artur wilde even iets dringends met hem bespreken. 'Why so late?', sputterde Willem nog wat tegen, maar voordat hij het goed en wel besefte, richtte Artur een pistool met een geluidsdemper op hem en werd alles zwart voor zijn ogen.

prijswinnaar vliegticket

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 61