Out op de kassa

Een essentieel onderdeel om te weten voor je dit verhaal leest. Ik heb sinds december 2020 al epilepsie. Dus is het niet dat ‘t ineens uit het niets kwam.
Ik zou maandag tot en met vrijdag werken, en vrijdag zou dan mijn laatste werkdag zijn.
Maar mijn brein vond het leuk om iets anders te doen, echter laten we rustig beginnen.
Ik ging dinsdag van 8u tot 15u werken en het ging ook lekker.

Ik had net pauze gehad en er werd aan mij gevraagd om naar kassa 2 te gaan, om daar klanten te helpen. Nou ik ben de beroerdste niet, dat doe ik natuurlijk wel gewoon. Dus ik gooi de kassa open. En ik heb een uurtje achter de kassa gezeten, tot er ineens een man met een tas vol spullen de winkel uit rende, en daarbij een collega omver duwde.

Nog geen 10 minuten later krijg ik een aanval, die begon eerst met mij die ging staren, en de klant die ik aan het helpen was die me aankeek van “wat doe jij nou, heb ik de loterij gewonnen ofzo?” vervolgens span ik al mijn spieren aan en heb ik mijn oortje van mijn hoofd af gegooid, toen heb ik ook een gil gegeven en is de collega, die omver geduwd was door die man, naar mij toe gerend en zij hield mij vast zodat ik niet met mijn hoofd op de kassa bleef slaan.

Uiteindelijk kwam ook de leidinggevende van Kassa naar me toe, die moest vanaf het kantoor achter komen want die ging naar achteren om de camerabeelden te bekijken van die diefstal. Maar op een gegeven moment ziet hij heel veel commotie bij de kassa waar ik zat, en hij hoorde via zijn oortje ook dat ik een aanval had, dus hij was er ook weer binnen 10 seconden.

Uiteindelijk hebben ze de ambulance gebeld, en toen ik weer iets meer bij was (ik kan me er niks meer van herinneren, dus in hoeverre ik bij was valt te bepalen) schijn ik gezegd te hebben: “nee, ik moet terug. Ik moet achter de kassa, ik moet klanten helpen. Jullie hebben me nodig achter de kassa, de klanten hebben me nodig”, waarop een collega gezegd heeft: “nee schat, je gaat helemaal nergens heen.

Je hebt net een aanval gehad, die klanten kunnen wel wachten. Die worden zo meteen wel overgenomen. Blijf jij nu maar gewoon liggen. Uiteindelijk ben ik blijkbaar half lopend naar de ambulance gegaan, ze hebben me daar nagekeken en ik was helemaal in orde. Dus ik heb m'n moeder gebeld en gezegd “hoi mam, met mij. Ze zeggen dat ik een aanval gehad heb op m’n werk”. En zij heeft me naar mijn opa en oma gebracht. Daar heb ik paracetamol ingenomen en ben ik naar bed gegaan. Nog geen kwartier later hoorde m'n oma de bekende schreeuw. Toen deed ze haar stoel naar beneden en viel ze bijna uit haar stoel.

Toen bleek inderdaad dat ik weer een epileptische aanval had. En zij belde meteen 112 en heeft mij mijn neusspray toegediend. Maar ik bleef met mijn linkerarm de muur slaan. Uiteindelijk na 17 minuten was de ambulance er. Naderhand bleek dat m’n oma mijn naam wel een stuk of 100 keer genoemd heeft, maar daar weet ik niks van want ik was oprecht gewoon out.

Toen het ambulancepersoneel er was, hebben ze een vingerprik en een hartfilmpje gedaan. En uiteindelijk hebben ze me meegenomen, omdat ze het wel raar vonden dat ik twee aanvallen had binnen 1,5 uur. Dus ik heb nog een tijdje op de EHBO gezeten. En uiteindelijk moest ik een nachtje in het ziekenhuis blijven, maar om be[aalde redenen kon ik niet op mijn eigen naam daar blijven, dus toen kwamen ze eerst met het idee om mij onder de naam ‘Sophie’ daar te leggen. Maar toen zei ik: “hey wat leuk, dat is mijn tweede naam”. Maar toen zeiden ze: “Oh, dan moeten we dat niet doen. Dan wordt je nieuwe naam nu "Lola".
Uiteindelijk ben ik een nachtje in het ziekenhuis gebleven. En mocht ik de volgende dag alweer naar huis.
En op dinsdag is het allemaal gebeurd, en op donderdag heb ik alweer gewerkt.

... Onze schrijfster in de dop, die al heel wat voor haar kiezen kreeg, wilde dit graag kwijt! Chapeau Jasmijn! ...

Schrijver: Jasmijn Valk-Terlouw
Inzender: An Terlouw, 11 april 2025

An.terlouwcasema.nl

Kind en val

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 10 stemmen 282