De vrouw met de snor

De protestantse gemeente van de Nederlands Hervormde Kerk op de Voorstraat 25 in Den Bommel was grotendeels in shock toen de melkboer Simon van Borsele op een zondagochtend een flinke metamorfose had ondergaan. Dat is ongeveer een jaar geleden. Simon kwam toen in een bloemetjesjurk en in damesschoenen met hoge hakken de kerkdienst bijwonen. Iedereen kende hem van zijn stoere praatjes over zijn vakanties in Benidorm, waar hij volgens eigen zeggen menige Spaanse schoonheid had versierd. Volgens zijn vriend, groenteboer Pieter Wibaut, lulde hij maar wat uit zijn nek, want fotografisch bewijs leverde hij nooit. 'Gunst, alweer mijn fototoestel vergeten!', zei Simon dan. 'En je smartphone dan?', vroeg Pieter dan. 'Kun je daar dan foto's mee maken?', antwoordde Simon herhaaldelijk, 'ik zou niet weten hoe dat moet!'. Pieter wist wel dat Simon leugens verspreidde, maar hij vond Simon toch een aardige peer. In hun stamkroeg Café de Bommelaer op Boven Oostdijk 3 hebben ze vaak tot sluitingstijd in een rap tempo biertjes gedronken en melig gezwamd. En er werd altijd volop geflirt met de rondborstige kroegbazin Rika Koekkoek. 'Ach toe, Rika, laat je dolfijntjes nog een keer zien!', zeiden ze vaak en dan trok Rika haar t-shirt genoeg naar beneden, zodat zij de getatoeëerde dolfijntje vlak boven haar tepelhoven konden zien.

Simon noemt zich nu al zo'n jaartje Simone van Borsele, maar hij of zij, iedereen is de kluts kwijt, heeft zijn of haar snor behouden. Die zwarte snor is wel een dingetje, want die snor is uitzonderlijk mooi gekruld en dat gaf zijn vroegere boerse look altijd een zweem van dandyisme. 'Hé, trut, je lijkt Marcel Proust wel!', zei Pieter vaak. Zodra Pieter ontdekte, dat Simon als vrouw voor de dag kwam, heeft hij zijn vriendschap opgezegd, want met zo'n rare snoeshaan wil hij niet geassociëerd worden. Simone mag dan een eenling zijn, inwendig is zij zielsgelukkig, omdat zij voor haar vrouwelijke inborst heeft gekozen. Zij hoeft haar vrouwelijke trekken niet meer te onderdrukken en zij geniet volop van het manifesteren van haar vrouwelijkheid. Zij koopt haar lingerie en jurken in chique dameszaken, zij laat haar nagels lakken en zij wiegt met haar heupen. De enige in Den Bommel, die haar echt trouw is gebleven, is de kroegbazin Rika. Rika is zelfs een dierbare vriendin geworden. Zo van vrouwen onder elkaar. Pieter heeft in Middelharnis een stamkroeg gevonden. Hij overbrugt die afstand liever, dan dat hij Simone tegenkomt. De oude vriendschap lijkt voorgoed verdwenen.

Tijdens de zondagse avondkerkdienst loeren de verstokte macho's Maurits Oudkerk en Frits Snoeck voortdurend naar de niets vermoedende Simone, die met een spiegeltje haar lippen met vuurrode lippenstift bewerkt. Even later schud ze haar lange haren wulps naar achteren en zingt ze de psalmen met een hoge stem. Maurits en Frits gruwelen ervan. Het voelt voor hen als castratie-angst. Zij vinden dat Simone de wetten van God overtreedt en dat zij moet worden aangepakt. 'Hij haalt de eer van onze gemeente naar beneden!', zei Maurits tegen Frits. 'Erger nog, hij is een godslasteraar!', reageerde Frits. 'We gaan de kleren van zijn lijf rukken!', zei Maurits. 'Weer een echte man van hem maken!', reageerde Frits. Na de dienst volgen ze Simone naar haar huis aan de Wilhelminastraat. Ze wachten totdat zij een avondwandeling met haar hondje Amor gaat doen. Bij het bronzen standbeeld van Olivier B. Bommel slaan zij toe. Zij trekken de hondenriem uit haar hand, zodat Amor hard blaffend wegrent. Maurits scheurt de kleren van haar lijf en hij smijt haar damesschoenen in de verte. Simone gebruikt haar pepperspray, waardoor Maurits op de grond ligt te janken. 'Dat zet ik je betaald, gestoorde klootzak!', roept Frits, die met een losse baksteen op het hoofd van Simone slaat. Simone zakt meteen in elkaar en het is echt totaal foute boel. 'Sta op, idioot, vecht als een kerel, slapjanus!', roept Frits, die tegen de stervende Simone aan trapt. Simone blijft onbeweeglijk liggen en Frits gaat er samen met de jankende Maurits vandoor.

Enkele minuten later arriveren Pieter en Amor bij de plek van het onheil. Amor begint het bloed van Simone's hoofd af te likken en hij begint als een wolf te janken. 'Stil maar, Amor, laat mij eens kijken hoe het nu met Simon is!', zegt Pieter op een bezorgde toon. Hij voelt in de nek en aan de pols van Simone of er een hartslag is. Hij kijkt naar zijn ogen en hij probeert naar zijn hart te luisteren. Er is geen hartslag meer, het leven is uit het lichaam van Simone verdwenen. 'Den Bommel, verdomme, een dame van stand is heengegaan!', schreeuwt Pieter, 'O Simone, het spijt me zo dat ik jou alleen heb gelaten!'.

Den Bommel Simon(e) van Borsele

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 3