Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mijn dag kan niet meer stuk…!

De griep heeft mij gevangen in een doos watten waarbinnen de temperatuur boven het gemiddelde uitstijgt. De meeste mensen noemen zoiets koorts.
Normaal gesproken dien je onder dergelijke omstandigheden het bed te houden maar drie honden protesteren hier luidruchtig tegen. Mijn geweten voert een heftige strijd. Ik ben niet naar mijn werk gegaan dus moet ik het bed houden.

Was ik wel gegaan dan hadden ze nauwelijks iets aan mij gehad onder deze omstandigheden. Dik ingepakt kan ik echter wel als een soort zombie de honden een half uurtje uitlaten denk ik maar kan ik dat wel maken…?

Eigenlijk ben ik nooit ziek, in vijftien jaar drie keer kort verzuimen moet kunnen. Ik ben echt wel ziek maar nou ook weer niet terminaal.
Terwijl ik dit bedenk sta ik al onder de douche waar de massagestraal de laatste twijfels wegspoelt. Even ben ik verkwikt en bedenk dat ik misschien toch… maar eenmaal in de kleren doet de doos watten weer van zich spreken en lijkt mijn eerdere besluit toch gerechtvaardigd.
Ik zie alles dubbel zonder gedronken te hebben en probeer zes honden in drie riempjes te wurmen. Het lukt en in slagorde gaan we op pad naar de plaats waar ze zich kunnen ontlasten en even achter een door mij weinig enthousiast weggegooide stok aan kunnen rennen.

Weer thuisgekomen zie ik een schaal vers schoongemaakte sperziebonen staan als ware het een uitnodiging om een maaltijd te verzorgen. Mijn eega heeft ‘zorg’ in zijn takenpakket en stimuleert mijn genezingsproces door mij aan te zetten tot arbeid. Maar ja met alleen sperziebonen stel je geen driegangen-menu samen…
Nu is de Albert Hein niet zo ver weg maar daartoe moet ik mijn ‘arbeidsethos’ nog verder oprekken dan tot nu al het geval is. Dit vraagt rijp beraad. Ik schakel de advocaat van de duivel in die mij adviseert ‘incognito’ te gaan: dan is er niets aan de hand. Het lijkt een mogelijkheid. Nu nog een vervoermiddel kiezen. De fiets is ongeschikt, mijn evenwicht lijkt niet geheel in orde en de wind is dit keer geen goede metgezel. De auto voorzien van vier wielen lijkt een betere optie.

Zweterig en zonder make-up moet ik voor de meeste bekenden op het eerste gezicht niet te herkennen zijn aangezien mijn hoofd normaliter op ‘ik ben volmaakt gelukkig’ staat.
Zonder dat iemand een glimp van herkenning toont arriveer ik in de Albert Hein. Het meisje van de vleeswaren weegt mijn bestelling af en reikt hem mij aan met de wens; “en een prettige dag verder”. De jongen van het fruit en de aardappels doet alles in een fleurige Albert Hein zak en zegt stralend; “nog veel plezier vandaag”, ondanks dat de uiterlijke kenmerken van griep niets aan de verbeelding overlaten. Bij de kassa zegt de caissière; “nou mevrouw u bent vrij, maak er wat van”!
Misschien ben ik helemaal niet ziek, misschien is het allemaal inbeelding, misschien zit het tussen mijn oren…
Bij thuiskomst lijken de honden zich enthousiast af te vragen waarom ik er nu al ben en niet zoals altijd veel later.

Ik barst van de koppijn, zweet me een ongeluk en snotter een pakhuis tempo-zakdoekjes vol. Maar mijn dag kan niet meer kapot, ik ben vrij, ik maak er wat van en heb een prettige dag verder, toch?

Schrijver: ans wijnstroot, 1 januari 2002


Geplaatst in de categorie: ziekte

1.9 met 35 stemmen 2.020



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Nadine
Datum:
2 januari 2002
Email:
nadine1988hotmail.com
Heel mooi.
(komt er misschien een beetje raar uit omdat je ziek bent)
Ik vind hem heel mooi geschreven en beterschap en een happy 2002!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)