De zwarte met het witte hart

De generaal-majoor hapte lucht om te protesteren, maar bedacht zich.
De kroonprinses streek Kwame over zijn wang en drukte onze handen.
'Maar zeg dan toch iets, jongens!' maande Verveer.
'Bevalt het hier, mes petits princes? Is Holland ook maar een beetje thuis? Kinder, arme kinder, kunt u een weinig aan ons wennen?'
Kwame en ik keken elkaar aan. Niet eerder was ons de vraag zo direct gesteld. Ik glimlachte een beetje in de hoop dat de zaak daarmee zou zijn afgedaan. Verveer sloeg met zijn vlakke hand op de stoelleuning.
'Maar spreek dan toch verdorie als je iets gevraagd wordt!'
Ik stond al op het punt te zeggen wat ik dacht dat ze wilden horen, toen Kwame het eruit flapte. 'Nee, mevrouw!' Hij klonk niet eens timide.
'Wat is dat nou voor antwoord?' beet Verveer hem toe.
'Een eerlijk antwoord, generaal.' Anna Paulowna kwam overeind. 'Geeft u soms de voorkeur aan een ander?'
'Welnee, natuurlijk niet.'
'Grijze lucht en platte polders, wind, water en spierpijn,' zei zij hartgrondig, 'zijn geen zaken die een mens de geneugten van zijn vaderland doet vergeten. Gelooft u mij!'
Op dit moment kwam prinses Sophie binnen. Zij was een jaar of veertien en droeg een glazen pot met een van de preparaten. Ze liep gehaast, maar voorzichtig omdat het klotste.
'Kijk dan, mama, hij heeft hiernaast een skelet en dingen achter een gordijn verstopt. En dit dan, hier zitten monsters in, maar kijk dan toch, mama, afschuwelijk, met haren en...'
Ze wilde de pot aan haar moeder tonen, maar op dat moment zag ze ons. Alles gebeurde zo snel dat ik niet kan zeggen of ze van ons schrok of van het deksel dat losschoot en op de grond kapotviel. Alcohol spatte over haar witte jurkje, waarop het kind van schrik achteruit sprong en alles losliet.
'Sophia!'
Glasscherven vlogen in het rond. Een tel lang was het stil, toen stond Raden Saleh op en zei droog:'Mijn anatomische objecten.'Hij veegde wat drab van zijn schoenen en schelde om bediening.
'Het spijt me,' zei het meisje. Haar blonde haar, dat het voorhoofd vrijliet, hing aan weerszijden van haar gezicht neer in fijne pijpenkrullen. Ze dansten terwijl zij haar hoofd schudde over haar eigen onhandigheid.
'Het is niets, hoogheid, heus. Wat ongedierte op sterk water. Ik zal onmiddellijk laten vegen.' Saleh schelde om bediening, maar Kwame viste het dode insect al van de vloer, waarop Sophie een gilletje slaakte.
'Mama, hij pakt die griezel met zijn blote handen.'
'Het is een spin,' zei ik.
Voorzichtig deed prinses Sophie een stap in onze richting.
'Zo'n dikke vlezige?' zei ze met een vies gezicht.
Kwame hield het beest voor haar neus en aaide de natte haren met zijn vinger. 'Hij is heel zacht. Voel maar.'
Sophie liet zich niet kennen, en al trok ze haar schouders van afschuw op en wendde ze haar hoofd af, toch voelde ze. We vertelden haar dat wij veel van spinnen wisten en ze bekeek ons met zoveel interesse dat wij er nog een schepje bovenop deden.
'Achter de kaak zitten klieren,' zei Kwame. 'Heel nuttig. Twee druppels op vijf slokken water geneest maagpijn.'
'Wat knap!' riep het kind. Hoort u dat mama?'
'En onder de poten zitten blaasjes,' voegde ik er snel aan toe en toonde ze.'Daar. Dat helpt tegen spierpijn.'
'Spierpijn?' zei haar moeder en gebaarde dat ze het insect van dichtbij wilde zien. Kwame kneep een van de blaasjes uit, zodat een hoopje kleurloze prut op zijn vinger spoot. Verveer wilde hem de vuiligheid uit handen nemen, maar Sophies moeder hield hem tegen.
'Wie weet,' zei ze. 'Baat het niet, dan schaadt het niet.' Ze trok haar linkerhandschoen uit en smeerde een likje over de gewrichten van haar vingers.