Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Niets durven zeggen

Ik weet het, ik weet het. Er zijn mensen die het veel naarder hebben dan ik.
Ik heb het zelfs goed. Ik ben nog kind, ziet u. Nederlands, en wel opgevoed. Mijn vader is een dierenarts, een brave man. Lief, en begrijpend. Tenminste, soms, net als mama.
Ze doen hun best, maar kleine dingetjes, kleine dingetjes, zoals vlinders in je buik, begrijpen ze niet. Als ik het aan mama waag te vragen: 'Wat vind je ervan dat K. verliefd is?', antwoordt zij: 'Daar is die nog te jong voor.'
En dan knik ik, stom als ik ben, begrijpend.

Ook de snoeplust die ik heb, verzwijg ik. O, ze weten het, hoor. Maar ze denken dat ik er overheen ben. Dat is niet zo. En dat E. mij ook nog eens uitmaakt voor vetrol, helpt ook niet echt.

Ruzies, discussies, tranen. Allemaal komen ze steeds vaker voor. Ik weet dat dit dramatisch klinkt, maar ik ben niet, wat ik wilde zijn.
Ik weet het, ik weet het.

P.S. Als je nog kind bent, help dit telnr (gratis): 0800-0432.
Probeer het maar eens. Je blijft anoniem, en je kunt je hart uitstorten!

Schrijver: E., 19 augustus 2002


Geplaatst in de categorie: emoties

1.1 met 7 stemmen 1.062



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
julia
Datum:
1 januari 2003
Email:
juliaatjekooymanhotmail.com
ik weet wat je meemaakte, zelf ook aardig wat jaartjes doorheen gelopen. Het is rot maar vanzelf gaat het over, klinkt niet erg troostend, maar je moet effe doorzetten.
Je komt er wel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)