Niets durven zeggen
Ik weet het, ik weet het. Er zijn mensen die het veel naarder hebben dan ik.
Ik heb het zelfs goed. Ik ben nog kind, ziet u. Nederlands, en wel opgevoed. Mijn vader is een dierenarts, een brave man. Lief, en begrijpend. Tenminste, soms, net als mama.
Ze doen hun best, maar kleine dingetjes, kleine dingetjes, zoals vlinders in je buik, begrijpen ze niet. Als ik het aan mama waag te vragen: 'Wat vind je ervan dat K. verliefd is?', antwoordt zij: 'Daar is die nog te jong voor.'
En dan knik ik, stom als ik ben, begrijpend.
Ook de snoeplust die ik heb, verzwijg ik. O, ze weten het, hoor. Maar ze denken dat ik er overheen ben. Dat is niet zo. En dat E. mij ook nog eens uitmaakt voor vetrol, helpt ook niet echt.
Ruzies, discussies, tranen. Allemaal komen ze steeds vaker voor. Ik weet dat dit dramatisch klinkt, maar ik ben niet, wat ik wilde zijn.
Ik weet het, ik weet het.
P.S. Als je nog kind bent, help dit telnr (gratis): 0800-0432.
Probeer het maar eens. Je blijft anoniem, en je kunt je hart uitstorten!
Geplaatst in de categorie: emoties
Je komt er wel.