Noach
Ik was alleen. De tijd stond stil. Mijn benen bewogen en de aarde begon te draaien, sneller en sneller.
Ik rende en rende, totdat ik het cirkelen van de aarde niet meer kon volgen, hield het niet langer vol.
Sprong er af, het diepe water van het heelal in en zwom.
Het water was lauw en smaakte naar liefde.
Ik was verbonden met het land door een navelstreng, waarin mijn gedachten zichtbaar waren.
Er dreven gekleurde bloemen voorbij waaruit muziek klonk.
Meisjes zongen een universele taal die ik niet kon verstaan, maar toch begreep.
Boven mij schenen twee zonnen.Verweg zag ik een eiland waar ik naar toe zwom.
Sprookjesachtige bergen staken boven hoge bomen uit, bedekt met sneeuw, wit en onberoerd.
Schitterend als diamanten in het gouden zonlicht.
Het strand op het eiland was schoon, het zand warm.
Uitgeput lag ik op mijn rug.
Ik was moe.
Een vogel vloog over met een twijgje in haar bek.
Ik beet de navelstreng door.
Gedachten verdwenen.
Ik was Noach.
Alles begon opnieuw.
Inzender: joop van santen, 7 november 2002
Geplaatst in de categorie: geboorte