De lifter

Het was een prachtige dag, ik weet het nog precies.
Het was begin mei, ik reed over de A4 terug naar de randstad en wonder boven wonder was het rustig op de weg. Ik was in een uitstekend humeur, we hadden een bijeenkomst van oud-Indiëgangers gehad die ochtend en alles was goed verlopen. Ik had mijn bejaarde kameraden de hand geschut, die ellendige sergeant Van Bergen was eindelijk overleden en mijn speech had veel bijval gevonden.
Een perfecte ochtend, afgesloten met een royale lunch en iets teveel alcohol. Mijn lever is niet zoveel meer gewend en het is eigenlijk tegen mijn principes meer dan twee glazen te drinken voor het middaguur, maar alla.
Mijn rijstijl heeft er nooit onder te lijden gehad, ik rijd al dertig jaar zonder serieuze schade en dat is iets dat niet veel mensen me na kunnen zeggen.

Of het de euforie of de drank was, of misschien het mooie weer, ik weet het niet meer precies, maar toen hij me aansprak bij de benzinepomp nam ik hem zonder te aarzelen in de auto.
Mijn eerste lifter sinds lange tijd. Hij keek me ernstig aan, zijn smalle, grauwe gezicht omringd door resten vlassig haar, de dunne lippen samengeknepen alsof hij wist dat ook deze automobilist hem zou laten staan. Beleefd vroeg hij me of hij mee mocht rijden naar het centrum van de stad, hij had een belangrijke afspraak en zijn auto had het begeven. Hij wees naar de parkeerplaats naast de benzinepomp waar een oud Renaultje 4 stond, enigszins scheef want het rechtervoorwiel had het begeven.
Hij stapte in, deed meteen zijn gordel om, zette een verschoten linnen tasje zorgvuldig voor zich neer en vouwde zijn handen in zijn schoot.
Toen rook ik het. De geur steeg op uit zijn linnen schoenen en vulde al snel de hele auto; de stank van ongewassen voeten in te lang niet gewassen sokken.
Ik probeerde de conversatie gaande te houden en de stank te negeren, maar mijn lifter was geen gezellige prater, bleek al gauw.
Zijn antwoorden waren beleefd en kort. Ik draaide het raampje verder open, maar het bood geen soelaas. Ik kreeg spijt dat ik hem meegenomen had. Toen we het centrum naderden deed hij voor het eerst uit zichzelf zijn mond open. Of ik hem af kon zetten bij station noord. Zijn stem trilde. Ik keek opzij en zag dat zijn voorhoofd nat was. Nog meer zweet, dacht ik. Ik was een beetje verbolgen dat hij nu wel ineens kon praten, maar ik wilde niet kinderachtig zijn, het was nauwelijks een omweg voor mij.
Toen we de Naarderweg opdraaiden gebeurde het. Een oud dametje met een grijze poedel kwam uit het mediapark en wilde de weg oversteken. Ze zag de auto aankomen en met de aarzeling ons bejaarden eigen twijfelde ze. Zal ik wel, of niet, of wel ... Tot ze zag dat het echt niet meer kon. Ze deed een stap achteruit, struikelde over de stoeprand en viel achterover. De poedel bleef stokstijf staan. Het arme beest had geen schijn van kans gehad als ik niet de beschikking had gehad over de reflexen van een oud soldaat. Ik trapte zo snel en hard als ik kon op de rem en piepend kwamen we tot stilstand, enkele meters voor het trillende juffershondje.
De lifter keek me aan: "Dat had ik niet van u verwacht, eerlijk gezegd."
In zijn stem klonk bewondering door. Het werd haast gezellig in de auto die laatste paar honderd meter, afgezien van de doordringende lichaamsgeur van mijn passagier. Gelukkig waren we snel op de plaats van bestemming en met beleefde afscheidszinnen gingen we uit elkaar.
Althans, dat was de bedoeling. Hij had nog niet de deur achter zich dicht gegooid of ik zag de linnen tas op de vloer liggen. Ik bukte me, draaide het raampje aan zijn kant open en riep: "He, je bent wat vergeten." Hij hoorde het niet. Ik toeterde en schreeuwde nog een keer. Hij draaide zich om en kwam met een drafje op me afgelopen, een blos op zijn wangen.
"Hartstikke bedankt, meneer!"
"Graag gedaan ... eh. Ik weet niet eens je naam."
Ik stak hem de tas toe.
Hij aarzelde een moment.
"Volkert, meneer. En nogmaals bedankt."

misdaad zweet volker zweet volkert

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 21 stemmen 3.324