Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het groot geluk

Er was eens een mens die altijd op zoek was, maar hij was onhebbelijk. Vriendschap sloeg hij af, vraag om hulp negeerde hij, want hij meende altijd dat hij het te druk had.
Op een dag had hij geluk en vond een koperen vat. Toen hij het vat opnam en erover wreef steeg een wensgeest op. Deze sprak: "Ik ben een wensgeest. U, die mij opgeropen hebt, zal ik dienen. U kunt mij alles vragen". De mens zei: "Ik heb maar één wens. Ik wil God zien".
"Goed", zei de geest en nam de mens op haar rug en bracht hem naar de hoogste berg. Toen de mens de hoogte zag, was hij overweldigd. De eeuwige sneeuw, de ijle lucht en het oorverdovende huilen van de wind ontroerden hem diep. De mens vroeg: "Geest, is dit dan God?". De geest antwoordde: "Nee, dit is de hoogste berg". "Maar Geest", zei de mens, "ik wilde God zien. Breng me daar naar toe". De geest knikte, nam de mens op haar rug en bracht hem bij de sterren. Toen de mens de sterren zag was hij overdonderd. De eeuwige langzame banen van de volmaakte hemelingen, de versteende koude en de beklemmende stilte ontroerden hem diep. De mens vroeg: "Geest is dit dan God?". De geest antwoordde: "Nee, mijn heer, dit zijn de sterren". "Maar Geest", zei de mens, "ik wilde God zien. Breng mij daarnaar toe". De geest zei: "Zoals u wenst", nam de mens op haar rug en bracht hem naar de Zon. Toen de mens de Zon zag was hij stomverbaasd: de zuiverheldere kracht, de allesverlichtende warmte, de adem van de schepping. De mens was eerst stil en vroeg toen zacht: "Geest, is dit dan God?". De geest schudde haar hoofd en zei: "Nee, dit is de Zon". De mens zuchtte en zei: "Maar, ik wilde God zien. Breng mij daar naar toe. Toen nam de geest de mens weer op haar rug en bracht hem naar de diepste zee, het verste punt, het mooiste juweel en naar duizend plaatsen meer. Maar telkens vroeg de mens: "Is dit dan God" en telkens zei de geest: "Nee" en de mens liet zich verder voeren.
Uiteindelijk speelde onhebbelijkheid in de mens op en hij sloeg de geest in haar gezicht. "Ik beveel het voor de laatste keer: breng mij naar God!". De geest antwoordde: "Als gij dat wenst, zal ik dat doen". Zij nam de mens op haar rug en bracht hem naar een zinderend vuur dat eeuwig brandt. Toen wierp zij hem daar in en hij verteerde onmiddellijk.

Schrijver: Paul M. Borggreve, 29 januari 2004


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 6 stemmen 1.005



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)