Legervlooien
“Eindelijk”, dacht Tinne, en inderdaad vandaag was het zover, na vandaag ging haar man eindelijk een andere weg inslaan. Zes lange jaren was Bert bij het Belgische leger geweest, en die jaren hadden hem, zonder overdrijven, helemaal veranderd. In niets kende zij de man nog terug, waarmee zij nu twaalf en half jaar geleden was getrouwd. Een echte hel kon zij het leven dat zij en haar gezin leidden niet echt noemen, maar merkwaardig was de invloed van “Den Armee Belge” op hun familieleven alleszins wel. In zowat alle dagdagelijkse beslommeringen, liet het beroepsleven van korporaal Bert zijn sporen na.
Als Tinne dacht aan haar twee zoontjes, dan riepen de koude rillingen meteen over haar rug. Niet dat Bert ontgoochelde als vader, bijlange niet zelfs. In zijn vrije tijd was hij er altijd voor Bjorn en Pedro, dat stond buiten kijf. Maar als hij haar beide oogappels in ware drillooppas begeleidde naar de schoolbus op het einde van de straat, konden de buren enig gegniffel nauwelijks verbergen.
Ook wat de eetgewoonten betrof, waren er wel enige veranderingen in hun dagelijkse leven geslopen. Een aanslepende echtelijke twist was er voor nodig geweest, om te voorkomen dat ook Tinne en de kinderen uit een “gamel” moesten eten. Zelf weigerde Bert vanaf toen om thuis nog voedsel tot zich te nemen, als het niet in zo’n rechthoekig aluminium bakje met opklapbaar handvat werd voorgezet. Het was de enige toegeving die Tinne van hem had kunnen bekomen. Al zijn andere eisen, waar het voeding betrof,werden vanaf toen ingewilligd. Frieten waren sindsdien geen echte frietjes meer, maar de in vier delen gesneden aardappelen werden voortaan zo in het gloeiende vet gekieperd. In de zomer was het hek helemaal van de dam, dan wou hij omzeggens alles koud en “in het zuur” voorgeschoteld krijgen. Van aardappelen in ’t zuur, naar tomaten, wortelen, boontjes, kropsla, ...te veel om op te noemen, en dat soms wekenlang. Gelukkig, bedacht Tinne, was hij af en toe eens een paar dagen van wacht, zodat zij voor de kinderen toch eens iets anders kon bereiden. Bjorn en Pedro begonnen er zo stilaan zelf zuur van te kijken.
Kleding konden de gezinsleden de laatste tijd ook niet echt meer naar eigen goeddunken uitzoeken. De jongens mochten alleen naar school, zomer én winter, gehuld in een parkajas in camouflagekleuren. Tinne zelf had ondertussen een uitgebreide garderobe aan kledij in Bert zijn favoriete en dus militaire kleuren. Voor haar dertigste verjaardag had hij voor haar een broche gekocht met bijpassende oorringen, natuurlijk helemaal passend bij haar garderobe. Tinne verafschuwde die prullaria, maar moest ze af en toe wel dragen, om hem terwille te zijn.
Zuchtend om haar eigen overpeinzingen, keek zij op naar de klok. Twee voor zes! Binnen twee minuten zou Bert thuis zijn. Dan zou zij eindelijk van hem horen wat hij voortaan zou gaan doen, want ondanks herhaaldelijk aandringen van haar kant, was hij daarover uiterst zwijgzaam gebleven. Maar hij had haar deze morgen toen hij vertrok voor zijn laatste werkdag, wel duidelijk beloofd, dat zij het vanavond zeker zou weten. Oh wat was Tinne nieuwsgierig naar zijn nieuwe baan. Hoewel, alles moest beter zijn dan de afgelopen jaren bij het leger. Dan hoorde zij de garagedeur open gaan, en tegelijk ook de stem van haar man: ”Tinne kom eens gauw kijken wat ik bij heb!” Zij haastte zich naar de garage, maar eens daar aangekomen, moest zij zich vastklampen aan de deur, om niet steil achterover te vallen. Voor de poort stond een enorme roestige legertank!
“Schat, deze kon ik voor een prikje kopen, tien liter verf om hem op te schilderen kreeg ik er zelfs gratis bij, hij zal er weer uitzien als nieuw.” Tinne snapte er niets van, merkte Bert alert op.
“Lieverd, ik ga op mijn eigen beginnen!!!”, schreeuwde hij uit…
Geplaatst in de categorie: humor
vlooien
1.754
Geef je reactie op deze inzending: