Zoals gewoonlijk
“Only you can make this world seem right,” galmt sentimenteel maar kneuterig door de luidsprekers. De toon werd gezet en een knipoog nodigt me uit naar de dansvloer. Ter plaatse trappelend zegt Hans, de voorzitter van de voetbalclub, dat hij er geen bal van snapt, elk jaar komt er meer volk naar het feest, elk jaar klinkt de muziek anders. En oeps daar gaan we weer! Hij hoort muziek, ik hoor praten; hij ziet een dansende menigte, ik zie meer maar hou wijselijk mijn mond. Het zal Hans worst wezen dat Ann, met benen from here to eternity, en de tien jaar oudere Ludo een eind verder ruzie maken. Het is immers bekend dat het goedboerende echtpaar, maar - wat denkt je - niet gelukkig, elkaar om de haverklap in de haren vliegt. Zoals gewoonlijk slaat zij galant vloeibare zottigheid achterover. Zoals gewoonlijk vermomt hij zich als een wolf in een schapenvacht, waarachter de berekening van de afrekening schuilt. Ik zie de bui al hangen.
Plots een housebombardement, een wervelwind van amusement vliegt door de lucht. Ik bedenk een choreografie en draai rond mijn as met verende passen en bijhorend armgezwaai. Zelfingenomen voegt Ann zich in de groep. Haar uitstraling is zaalvullend: smeltende ogen, volle lippen, kleine oortjes en lekkere lellen. De kalfsleren broek omlijnt perfect haar wiegende heupen waarmee ze doelbewust de bronst opwekt. Ze heeft leren pijpen en zoals gewoonlijk vangt ze bot. Een gespierde dertiger met getaande huid en een jongensachtige, verleidelijke spotgrimas, begeeft zich van de toog naar de dansarena. Hij swingt de voegen uit de vloer. Zijn gelaatstrekken verraden het hemelhoog prijzen van vrouwen om ze daarna de grond in te boren. De muziek zwelt aan. Met dierlijke pretoogjes loert hij naar haar ontdekte schouders, haar hittieten en lonkende navel, en wringt zich voetstoots in haar richting. Bingo! Er verschijnt een opgesmukte lachgrimas van oor tot oor die het tandglazuur doet springen. Als ik niet beter wist.
“Smoke gets in your eyes”. De meeslepende muziek leidt een eigen bestaan. De steroïdenmade-man slooft zich uit en vraagt Ann ten dans. Duidelijk in hun nopjes als twee zuignapjes worden ze na 30 seconden vreselijk vleselijk. Hij wil de grot van Ann bezoeken, hij wil er al in zijn. Het heeft er zelfs alle schijn van dat hij weet dat je na 1000 liefhebbende stoten een spirituele eenwording kan bereiken. En nu tellen maar.
Inmiddels ligt “Move slowly” op de draaitafel. Zoals gewoonlijk is Ann heet en gereed en Mac O’Tool doet gretig zijn werk. Als haar onderbuik een lei was, had hij met zijn griffel het grootste labyrint gekrast.
Ludo loenst nauwlettend naar de schaamteloos duwende dijen en dooft zijn nijdig leeggezogen sigaret. Hij weet het, Cupido is geen zwartwerker vannacht. Zij gaat nog maar eens met uiterste precisie tewerk, haar prooi speelt met het grijpbare on(be)grijpbare.
Ludo staart stilzwijgend voor zich uit, de knokkels wit om de tafelrand. Het benauwt me en ik lonk naar de dansvloer waar een invasie van opzwepende hitnummers op me afstormt. Het geluid van brekend glas trekt mijn aandacht. Ann staat pal voor Ludo en dreigt een tweede glas aan diggelen te slaan. Het hek is van de dam, er volgt een baldadige scheldkanonnade die nog dagen in mijn hoofd zal nazoemen.
“Nieuwe bezems vegen goed, zeker als er op den ouwen geen haar meer staat,” krijst Ann mallotig. Een overdrijving is vaak de achterkant van de waarheid. Datgene wat al enige tijd ondergronds aanwezig was, treedt nu in het daglicht.
“Voor veel mannen zijn er maar drie vervelende wezens: klagende kinderen, muggen en een teef als jij!” roept Ludo terug, waarna Ann vonkend van woede naar de bartoog stormt en een witte wijn bestelt.
“De Marie-Louise gaat op en neer,” zingt de diskjockey, “ze gaat dwars door de woeste orkaan.” Ludo snakt driftig naar adem en stapt naar haar toe. Zoals gewoonlijk vliegt ze gewillig rond zijn hals en sust hem met een langgerekte tongzoen, net of ze met schuldbekentenissen wappert. Met veel si en la doet ze haar zoetgevooisd zegje, waarna ze schouderschuddend de dansvloer opnieuw opgeilt. Discretie? Discretie hebben ze niet. Nooit van gehoord.
Ik hou mijn adem in, niet uit angst, maar omdat de afschuw zienderogen toeneemt. Met een kwaadaardige trek rond de mond taxeert Ludo de egotripper. Als die verre blik in zijn ogen verschijnt, dan kun je er donder op zeggen. Hij schuift zijn terughoudendheid aan de kant, sluipt naar de testosteronbom en kwakt hem brutaal tegen de muur.
“Befbaviaan,” gromt hij tussen zijn tanden, “je broek zit te strak, er stroomt geen bloed meer naar die lelijke kop van jou.“
“Stukske crapuul van ik-weet-niet-wat,” laat de egotripper zich ontvallen, “een wijf als zij is graag onder de mensen.” Een glimlach speelt om zijn lippen en hij klakt spottend met zijn tong. Het gekrakeel om Ann draagt voldoende opwinding in zich om de grootste onverschillige naar de rand van zijn stoel te doen opschuiven.
“Laat die vent met rust, schat,” lalt Ann en klampt zich balorig aan Ludo vast. Ze wentelt zich ontegensprekelijk in schijnernst en doet me denken aan afgekoelde lava. Zoals gewoonlijk grijnst Ludo en zegeviert. Hun geraffineerd spel van aantrekken en afstoten werd allesbehalve koket opgevoerd, maar zij genieten ervan. Hoe langer hoe meer sijpelt de vraag door: voerde het malafide paar hier een nummertje op dat verdacht veel lijkt op een sterk staaltje exhibitionisme? Tja, met Ann en Ludo weet je maar nooit.
pandora.beGeplaatst in de categorie: algemeen
dansvloer
1.041
Geef je reactie op deze inzending: