Afscheid van Corporal Dixon
Corporal Dixon, een van de chauffeurs van ons detachement, was beroepssoldaat.
Geboren uit een Indiase moeder en een Engelse vader in het toenmalige Brits-Indië had hij al op veel plaatsen het Britse Imperium gediend.
Een kalme, tengere en pezige man, die op alles raad wist en zich nooit uit het veld liet slaan. Hij had al voor heel wat hete vuren gestaan en kende het klappen van de militaire zweep beter dan wie ook in ons detachement.
Nooit heb ik me afgevraagd hoe oud Dixon was. Dat deed er ook niet toe. Corporal Dixon was Corporal Dixon, en daarmee uit.
Als Nederlandse sergeant-tolk heb ik veel steun aan hem gehad toen ik, eigenlijk nog een snotneus, in het vaak barre leven te velde verzeild was geraakt en aanvankelijk van toeten noch blazen wist.
Corporal Dixon -ik kende niet eens zijn voornaam- was vaak een soort vader of oudere broer voor me.
Maar dat ging zijnerzijds nooit met enig sentiment gepaard. In zijn lange soldatenbestaan had hij kennelijk geleerd dat gevoel een luxe was die hij zich niet kon permitteren. Omdat gevoeligheid extra-kwetsbaar maakt.
Ik heb hem ook nooit over familie horen praten en geloof niet dat hij ergens vrouw en/of kinderen had. Dixon was trouwens altijd karig met woorden en praatte nooit over zichzelf of over de vele avonturen die hij ongetwijfeld overal op aarde had beleefd.
Hij leerde me allerlei dingen waarmee ik mijn voordeel kon doen. Als ik bij een beschieting weleens liet merken dat ik bang was, hielp hij me met een kwinkslag of handgebaar een heel eind over die angst heen.
Vanaf begin januari 1945 in de Ardennen tot in juni van dat jaar, diep in Duitsland, heb ik hem een hele tijd van dichtbij meegemaakt. Altijd gelijkmoedig engoedgemutst, nooit klagend, zo heb ik hem leren kennen. Geen wonder dus dat ik aan hem gehecht raakte als aan een dierbare vriend.
Nooit zal ik vergeten hoe hij op een dag in juni terugkwam van een gesprek met onze commandant. Hij kwam zijn plunjezak ophalen. Ik keek hem vragend aan. Hij grijnsde even ondoorgrondelijk als altijd.
‘Ik ben overgeplaatst,‘ zei hij. ‘Cheers sarge!’
Corporal Dixon, mijn vader, mijn broer, mijn beste vriend stak zijn rechterduim op, sprong in een jeep en verdween voor altijd uit mijn leven.
chello.nlGeplaatst in de categorie: oorlog
Dixon
898
Geef je reactie op deze inzending: