Verhalen

Fans

Even laat ik zijn opmerking tot mij doordringen. “Dat kan ik mij best voorstellen”, antwoord ik vertederd, “mij laat het ook niet helemaal koud”.

Zeven jaar is m’n neefje. Op grote felgekleurde kussens zitten we samen pal voor de TV. We kijken naar de DVD van zijn grote held.. De nummers kent hij stuk voor stuk uit zijn hoofd. Serieus en vol overtuiging zingt hij mee; “waaij-doone-brééé-gkup, ders-saffing-leffe-see”. Zijn stem wordt nog luider bij het alom bekende “en-wenna-sex-tup...”
Van een afstandje sla ik hem gade. Ik geniet, omdat hij geniet. Hij gaat er helemaal in op. Hij spoelt vooruit, laat trots zien, iets vergeten, even in reverse. De scene met het meisje dat uit het publiek het podium wordt opgetrokken laat ons niet onberoerd. “Kijk, ze wordt echt op haar mond gekust!” informeert hij ten overvloede. Ik voel haar opwinding. Mijn neefje kijkt geïntrigeerd.
Bijna zijn we aangekomen waar het eigenlijk om ging; “Hierna komt dat goede liedje, tante Daan”. Dat heet een nummer wil ik hem verbeteren, maar ik hou me in. Het is zijn ding. Dat ik hem al kende uit een boysband tien jaar geleden en m’n neefje toen nog niet eens geboren was, doet niet ter zake. Hij leest mij de les. Hij maakt mij deel uit van zijn enthousiasme.
Steeds onrustiger schuift hij over zijn kussen heen en weer. Toch nog een beetje vooruit spoelen. Het duurt te lang. Eindelijk heeft hij het juiste punt gevonden. Hij bedaart mij luidruchtig tot stilte. Op het moment supreme zijn we allebei stil. Hij houdt zijn adem in. Een groep meiden davert het podium op. Schaars gekleed. Sexy dansend. Volop hun rondingen showend. Terwijl Robbie Williams inzet, openbaart mijn kleine neefje teder en zonder gêne: “Hier krijg ik altijd zo’n stijve piemel van”.

Schrijver: Danielle Zielhuis, 24 juni 2004