Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

't Verdriet van de Hongerige Wolf

Gesloten boek op een schone, maar rommelige tafel. Op de achtergrond 't geruis van motoren, dichtslaande deuren en pratende mensen. Muziek die laat weten dat de dag nog niet voorbij is en 't leven dat laat zien te beschikken over kwaliteiten, onvoorzien en recht uit 't hart.

Berouw heb ik in mijn leven tot nu, niet zo vaak hoeven tonen. Logisch, als je de regels en wetten, die niet voor niets zijn op- en samengesteld, niet te pas en te onpas aan je laars lapt. De braafste was ook ík in mijn jonge jaren niet. Inmiddels wel ruim de helft van mijn leven tot nu, terug. Er vanuit gaan dat jij mij hiervoor zult belonen, zou naïef zijn. Natuurlijk, ik zat fout. En zeker, 't laat mij niet koud. Op een of andere manier werd ik in de houdgreep genomen en gehouden. 'k Zat vast in de greep van 'overspel-demonen'. 't Liefdesleven is net als het dagelijks leven niet vrij van gevaren. Dat weet je en dat ervaar je, daar moet je rekening mee houden, maar niet bewust zodanig dat angst jouw leven beheerst.

Observeer, beredeneer en realiseer.

Komt tijd, komt raad; eerlijkheid duurt altijd 't langst. In onze relatie heerste een onnoemelijke angst. Niet direct zichtbaar, maar wel degelijk aanwezig. Achter de bank, onder de tafel, tussen de boeken. Onuitgesproken woorden op papier vastgelegd. Terwijl liefde in principe alles overwint, waren we bang voor de toekomst. Terechte angst voor de ziekte, naïef geworden door het verleden. Een gelukkig leven waarvan de schoonheid in een oogwenk werd vervangen door een inktzwarte nacht. In een blinde woede heb ik Het Geloof gekielhaald. Bezint, eer gij begint, maar toen was het al te laat. De advocaat van de duivel had zijn betoog al klaar liggen en begon te spreken. Hij hield pas op toen hij tot de ontdekking kwam dat er niemand meer luisterde, daar de zaal inmiddels tot-en-met de laatste stoel onbezet was.

Ontsnapt uit de houdgreep, wil ik mijzelf bevrijden; 'k heb bezonnen en ben begonnen. In het begin was ik het bangst. Daar angst een slechte raadgever is, heb ik die overwonnen.

Na ruim twee liefdevolle jaren heb jij mijn liefde tot bedaren gebracht. Mij blijven sturen, 't ontbreekt jou aan zin. Over en weer, van beide kanten door verschillende beperkingen, moet liefde helaas worden geparkeerd. We dachten, en dat is heel normaal in de meeste gevallen, aan Eeuwige Liefde. Niet rekening houdend met het feit dat ook het liefdesleven niet vrij van gevaren is. Zeker als spieren en geheugen beperken en daardoor een ongeoorloofd zware wissel trekken op dagelijks doen, níet doen en niet mógen doen.

Ongeoorloofd of niet, 't is gebeurd.

Onze vriendschap blijft bestaan, de liefde laten we varen. Niet omdat we dat willen, maar slechts omdat dit moet. Gedwongen door een duivelse advocaat die de liefde voor zijn vak laat prevaleren boven gerechtigheid. 'k Zal voor altijd op zoek, naar de horizon blijven staren. De zin ontgaat mij, die zal er dus ook niet zijn. Jouw besluit staat vast, maar ooit, wie weet, blij verrast. Waarom gaat een leven zoals het gaat? Waarom blokkeert het roer net als je van koers wilt veranderen? Waarom dansen mensen op je graf, terwijl ze weten dat je er niet in ligt? Waarom zijn mensen hard voor elkaar als daarvoor geen enkele reden is en kruipen ze in hun schulp als gestreden moet worden?

Zonder reden, zonder werk is net als een leven zonder bestaan. Je bent er wel, maar verstoten. De duivel heeft je met zijn staart van de rand gezwiept, houd je nog even vast terwijl je schreeuwt; niet onterecht. Laat je éven vliegen, láng vallen en hárd neerkomen. Bijeengeraapt ben je er weer, slechts half- en níet aanwezig. 't Besef van weerstand is er, die voel je. Wat zou 'k zelf doen? Opnemen en een kans geven. Die kans komt, wordt gezegd, maar wie grijpt deze?

Zodra die er is, ben ik de juiste man!

We gingen er voor en streden met verzamelde moed. Zegeningen werden niet afgewogen, slechts geteld. Vriendschap alleen vind ik karig, maar is toch nog iets. Al zit er hetzelfde gapende gat, net als tussen Kunst en Kitsch!

Schrijver: Annejan Kuperus, 28 september 2004


Geplaatst in de categorie: emoties

1.8 met 5 stemmen 2.146



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)