Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Morgenstond

Ik werk bij de thuiszorg en ga op mijn fiets naar de cliënten. Of het nou regent, hagelt of sneeuwt, het kan me niets schelen ik kleed me er gewoon op.
De adressen van de cliënten waar ik wekelijks naar toe ga, ontvang ik vrijdags na de wekelijkse planning op donderdag. Ik heb daar weinig invloed op. Momenteel ben ik overal in mijn stad inzetbaar omdat ik geen vaste cliënten heb, op zich is dat niet zo erg dan ga je ook niet klitten. Ik woon in de binnenstad dus, bedrijvigheid alom. Wat mij het meest opvalt onderweg is het gejaagde gedrag van mensen, daarna het zwerfvuil, de zwerffietsen, de geknakte rozen en de 'eeuwenoude' kuilen in straten die vol plassen staan na een fikse regenbui. Ik mopper, droom en lach veel onderweg.
Ik ken de plekken waar de dak en thuislozen schuilen. En waar de drugs en drankverslaafden zich ’s ochtends tussen acht en negen uur ophouden: bij een dan nog gesloten CAD (centrum voor alcohol en drugsverslaving)in mijn wijk. Ik ben, als ik er langs fiets en dat is vrij regelmatig, alert op rondvliegende flessen en gesneuvelde exemplaren die er zo dikwijls het wegdek bekleden, want als ik niet uitkijk heb ik een probleem. Die gasten werken dan wel niet, ze houden wel de fietsenmaker van de straat - voor wat hoort wat - en mij ook, want het laten plakken van een fietsband is niet gratis.
En dan al die uitgelaten figuren die bijna stoned van geluk - althans zo lijkt het - naar hun werk gaan. Zo kom ik altijd op dezelfde route even voorbij het CAD een man tegen - niet te paard maar wel in draf – breed lachend, druk met zijn armen zwaaiend inclusief zijn aktetas, dat ik mij afvraag: wat zou die vent doen voor de kost? Dat zou ik best willen weten, ik zou er wel spontaan achteraan willen fietsen maar, er wordt op mij gewacht; er een vrije ochtend aan spenderen gaat me te ver.
Zo om mij heen kijkend elke morgen weer en daarbij regelmatig op een haar na een stoeprand missend, kom ik vaak doodmoe aan bij de cliënt. Dan gaat mijn mond al voor het goedemorgen zeggen zo ver open dat de uitspraak 'ben je nu al aan het gapen’, mij doet kleuren.
Terecht, maar ja, ik gaap nou eenmaal graag.

Schrijver: Christien Damman, 8 januari 2005


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.2 met 12 stemmen 1.209



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)