impliciet geïnd, jolijt bij geduld&vlijt
Haastig fiets ik zaterdag in de namiddag naar de bibliotheek. Mijn tas in het kluisje. Voor het muntje van 50 eurocent in de gleuf glijdt, zijn er al twee vlugge vingers die mistasten. Opkijkend hoor ik ‘sorry’ en een wegrennende jonge vrouw. Wablief, de wereld was zeer nabij. Het is 16.43 uur.
Nog 17 minuten om de dvd Forrest Gump te retourneren. Wauw, de tafeltennisbeelden van die film. Betoverend. De runner ook, maar te dom.
De lift in, op knopje 4 gedrukt. Achter mij twee Amerikanen ingestapt. Knopje 1. De ene zegt ‘we could have walked this’. Drie zielen een gedachte. Potjandrie. De lift gaat weer terug naar b.g. Wat hebben die Amerikanen uitgespookt?
Grijze vrouw stapt in, drukt ook op 4. Na mij eerst uitgenodigd te hebben uit te stappen. De deur alsmaar openhoudend, ik moet eruit. Dat doet maar. Mijn verklaring is niet overtuigend.
Ze luistert volgens mij niet eens, kijkt mij maar heel even aan. Gekromde tenen, zweet, ik ben de freak. Luisterlui onverstaanbaar luizenrijk en van het opvanghuis. Waarom doe ik dit?
Ha, er klopt inderdaad iets niet, dure dame. Hij passeert de 4e. Ha, ontsteltenis bij de vrouw. Ja, stel je voor, met mij zaterdagmiddag 12 minuten vóór sluiting opgesloten in de lift van de bibliotheek.
De deur opent als vanzelf op de 5e.
Lopend terug naar de vierde. Eindeloze rij bij het loket. Er was toch een terugbrengloket? Ja oh ja daar. Er zit een man te bellen. Eindeloos. Wat een knurft, wie zit er nou te bellen 9 minuten voor sluitingstijd?
Hoi, hij hangt op. De man loopt zonder naar het publiek, naar mij dus, ook maar een moment gekeken te hebben nonchalant weg. Krotemetoten. .
Eeuwen verlopen, een vrouw komt achter de balie. Zij zegt heel koel en beslist dat ik beneden moet wezen, bij de automaten. Alles niet-boek retour was toch hier? De bibliothecaresse reageert daar niet op, ik ben een onwetende lastpost. Kreukebreuteklaretaal. Ik tel vandaag. Niet mee.
Niet meer in de lift. Dalend nu op trappen. Op de tweede R. gegroet. Zij zegt met haar grote lach: ‘Weet je het al ik ga naar Brazilië.’ Snel dat gesprek. Moet zo nodig zeggen dat August Willemsen zo’n prachtig mooi voetbalboek geschreven heeft. Zij beaamt, uiteraard heeft zij het gelezen. Hort lieve vrouw, ik ben rusteloos, ik wil nog snel een bundel lenen.
Op de eerste etage. Jellema-verzamel is er. Ik kom als laatste binnen en toef als enige bezoeker op deze verdieping.
De bibliothecaresse kijkt mij bevreemd aan, zegt ”het is bijna 17.00 uur mijnheer.” Zal ik niet weten. Zeg bij vertrek heel nadrukkelijk “prettig weekend”. Kweltoestand, ik ben normaal, ze zal het weten. Geen slaper voor tussen de boeken. Hier nu althans.
Hurryhort die trap weer af. Nog drie minuten.
De automaat. Gleuf voor de biebkaart. Automaat neemt de dvd. Aha. Maar boete opgelopen tot 5.20 euro. Dwarseikelmenetekel!. Wil C.O.Jellema lenen. Lenen kan niet meer. Geen response. Stomme apparaten. Tijd voor frontale aanval. Ik kruip, ik sla me door de gleuf in die masjien!
Toch maar niet. Weer biebkaart, maar die blijft weigeren. Computermasjien gaat nu zelfs rinkelen. Computers zijn slechte mensen, of nog slechter – daar ben ik nog niet uit.
Iedereen kijkt naar mij en niet naar het apparaat van de rinkel. Stelletje primitieven! Ik loop rood aan. Het moet simpel blijven, moeilijk is te moeilijk voor mij. Bewezen! Dan ineens een ratel, er komt een papiertje uit. Ik lees: “5.20 impliciet geïnd”.
Weer de ratel. Uitdraai grijp ik meteen. “BOETESALDO 5.20, teruginning ”. Probleem: boetesaldo > 5.00, je moet eerst dokken anders geen uitleen. Gelezen op uitdraai.
Geen geld bij me. Pinnen kan niet. Twee kleine Engelstalige bundels(?) die sjiek tonen, liggen zo maar op de grond bij de automaat. Die wil ik mee. Te mooi. Ze moeten beschermd
(Het zijn toch geen te hete kroketten. Boekmishandeling. Vorige week nog de buurvrouw. Leende bundel ‘Beroemde Dichters’. Bundel valt uit elkaar direct na thuiskomst. Ik ben het nagegaan: allemaal losse gedichten. De uitgever moet voor het gerecht.)
Naar de Klantenservicebalie. Misschien mag ik deel van boete betalen, dan kan ik toch nog lenen, Sjacheraar. Voor mij heer die zegt hebben gereserveerd. Zwetspraat, Klantenservicemeneer zegt heel vriendelijk ‘u staat niet in het Systeem.’ Wat een hufter, om 16.59 uur zaterdag quasi gereserveerd lopen doen, wegwezen.
De klok tikt. Om 17.59 en 56 seconden kom ik aan de beurt. Ik vertel van de impliciete inning, het dwaalspoor, leg mijn verzoek voor. Hij zegt ‘Ach zo “impliciete Inning” dan heeft u familie op ons Netwerk of vrienden. Beter gezegd misschien en misschien ook niet. Het is teruggedraaid.’
Ik mag twee euro dokken en lenen. Om 17.04 uur stap ik met de boeken weg.
Zit R. daar pontificaal breeduit. Heel erg geel. Ze zegt: ‘ Je bent hier toch vaak genoeg om op tijd te zijn.’
Ik zeg dat de Goddelijke Kanarie van August Willemsen groengeel is. “Je klopt niet” zeg ik. Ha die zit. Ik ga. Dagdag.
Op straat de twee boekjes. ‘An Atlas of the Difficult World – Adrienne Rich.’
Dat belooft wat. Niet nu.
‘Adrian Henri – the best of henri.’ Kijk het in, en daar staat het hoor, blz. 23:
Ph’nglui mgw’nafh Cthulhu R’lyeh wegah’nagel fhttagn’
Ik vat het meteen. Die kelten, daar heb ik voeling mee:
‘Vandaag de tijd spreiden over bomen honden bloemen stenen vogels mieren wortels groeiend gras. Tot de slaap de tijd vanzelf rekt en trekt in mijne sponde.’
planet.nlGeplaatst in de categorie: tijd
ontmenselijking v/d
1.029
Geef je reactie op deze inzending: