De Eenzaat....Zijn jachtterrein.
Het vele drinken begint dan toch méér en méér van zijn verkommerd gestel te eisen. In zijn ‘heldere momenten’, die steeds minder vaak opduiken, weet hij zich amper te herinneren wat er de voorbije uren aan hem is voorbijgegaan.
Hij denkt dat er voortdurend telefoon voor hem is, maar het kan evengoed zijn, dat zijn benevelde geest hem parten speelt. Toch wijkt de gsm niet meer van zijn zijde, het mocht maar eens zijn.
Zijn laatste stop in de dagelijkse zoektocht naar troost, ligt zoals gewoonlijk in zijn favoriete kroeg. Diep verscholen in de achterbuurt van ‘zijn’ bruisende stad en ver verwijdert van de wereld die hij zo verafschuwt. De wereld en hijzelf hebben er vrede mee, de waard van ‘Het Pikante Kruid’ ziet er geen graten in en profiteert ten volle van zijn onnavolgbare verslaving om er de nodige winst uit te slaan.
Het weinig vrouwelijk schoon dat aanwezig is in het donkerste etablissement van de hele buurt, gunt hem geen blik. Ze mijden hem als de pest, omdat eerdere confrontaties hun nog te vers in het geheugen liggen.
In zijn hoekje bij het raam ontgaat hem niets. Elk nieuw gezicht die de kroeg binnenkomt, laat hem heel even opkijken. Net lang genoeg om in zich op te nemen, of het geen vrouw is die uiteindelijk een van zijn volgende prooien zou kunnen zijn.
Geduldig wacht hij af, hij heeft immers al vele ‘slachtoffers’ weten strikken via de internetwereld. De plaats waar hij de werkelijkheid naar zijn wensen weet aan te passen, waar een griezelige oude man zich kan voordoen als jong verleidelijke knaap.
Keer op keer laten er zich vangen omdat hij weet hoe het spel te spelen. Want vergis je niet, achter dit miezerige uiterlijk gaat een personage schuil die weet wat de wereld te bieden heeft, maar beseft dat op de gewone manier er geen kruimeltje voor hem te rapen valt.
Sluwheid is zijn wapen, om het nodige aandachtsgevoel bij gewillige prooien aan te wakkeren. Het zielig zijn gebruikt hij dan weer om meelijwekkend hun charme te winnen en voor even het genoegen van
gezelschap te smaken.
Dat het nooit een lang leven beschoren is, zal hem worst wezen. Enkel het idee dat hij er één weet te strikken is voldoende. Even de aandacht die hem ten dele valt, weet zijn ego zo te strelen dat hij eventjes het drinken vergeten kan. Tot ze hem doorhebben natuurlijk.
Het rookgordijn trekt langzaam op. Zijn ware, verachtelijke aard neemt het over en wakkert al vlug het wantrouwen van de al dan niet toevallig gekozen prooi aan. Zij weet zich bedrogen, hij geniet.
De scheldtirades die er meestal op volgen neemt, hij voor lief. Die maken voor hem gewoon deel uit van het hele spel.
Soms vallen er klappen, maar ook dat kan hem niet deren. Hij incasseert en kruipt nog wat dieper in zijn duistere wereld, geniet na van zijn kortstondige overwinning tot langzaam maar zeker zijn zelfmedelijden weer de bovenhand krijgt en het aantal lege glazen zienderogen stijgt.
Niemand die er nog enige aanstoot aan nemen wil, zelfs de waard niet. Hij heeft hem nooit anders gekend, en had het einde van weer eens een confrontatie, zo kunnen voorspellen. Hij weet dat er nauwelijks kwaad in Tuurke schuilt, en tolereert dan ook heel veel van hem.
Ja, hij is één van de weinige die zijn ware naam mocht weten, want in zijn stad gaat hij door het leven als ‘Trouble’. Dat is zijn roepnaam en verschaft hem een identiteit.
Hij voelt als geen ander wanneer hij ingrijpen moet en ziet aan al zijn bewegingen hoeveel drank hij nog geven mag. Weet als enige waar hij woont en brengt hem al eens huiswaarts als hij merkt dat Tuurke het besef van zijn aards bestaan, aan het verliezen is.
Hij heeft er ooit nog aan gedacht om hulp in te roepen, zodat Tuurke weer vrede met zichzelf en de omgeving kon krijgen. Héél even maar, in het besef wat een gewin hij zou mislopen mocht één en ander weer een normale wending nemen.
Zolang hij spendeert, is hij welkom. Dat is de harde realiteit die zijn stad hem dagelijks aanbiedt. Niemand maakt zich zorgen of kijkt naar hem om, in de hoop dat hij ooit uit zichzelf verdwijnen zal. Met dit verdwijnen zou het niet rustiger worden, maar het gemis zou groter zijn dan zijn dagelijkse aanwezigheid.
Plots staat Tuurke op en waggelt langzaam, het hoofd diep in zijn kraag, de kroeg uit en het duister in. Het verhaal van zijn leven, dus. De avond zit erop, en ook de kroeg kan dicht. Hij was de laatste klant, en niet van de minste.
Tot morgen, Tuurke, roept de waard hem nog na, en even later gaan ook daar de lichten uit.
De eerste straatvegers zijn al in de weer als Tuurke verwoedde pogingen onderneemt om de deur van zijn bouwvallig krot te openen. Het even later opgeeft, en neerzijgt in het portaaltje om zijn roes uit te slapen. Een verdwaalde hond komt nog even snuffelen, kruipt warm tegen hem aan en neemt de geluiden van een ontwakende stad in zich op. Even maar, en daarna is het stil. Beiden hebben de nacht doorgedaan, de nodige aandacht gekregen en zijn zich van geen kwaad bewust. Op naar de volgende…….Wie weet!
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: moraal
drinken
791
Geef je reactie op deze inzending: