Dromen en Opa
Muziek is er soms al als je wakker wordt.
Je droomde van een platenvoordrachtsavond die uitdraaide op je eigen DJ-set, alleen omdat je een verzoeknummer indiende bij de bureaucratisch geklede loopslaaf van de organisatie. Gebrekkig aan eigen invulling dacht hij na over de titel die je hem voor had gelegd. Jouw speciale plaat kende hij duidelijk niet. Hij twijfelde, en nam je mee naar het mainframe. Drukte daar op vele knoppen. Wanhopig keek hij om zich heen, wachtend op hulp van hogerop. Ledjes sprongen aan en uit en creëerden een warmrood knipperend lichtspektakel. Je kon niks anders doen dan inhaken op het moment en de naald grijpen. Honderden ogen waren op je gericht. Digitaal toerenaantal. De naald gleed als een tram in de groeven. Je plaat deed de rest. Je bevond je bovenop een composthoop van jackplugs, vergane Amiga's en Commodore '86-spelcomputers. Er was een vuilig geel neonlicht in de hoek van de ruimte. Je zag het spektakel van alle kanten. Omdat het jóuw droom was. Publiek dat als een stollende zwarte massa tegen het neon achter de DJ-heuvel contrasteerde. Iedereen was je naam vergeten omdat de muziek iedere menselijke impuls had bezet. Eén grote symbiotische groove had zich meester gemaakt van duizenden stampende voeten en evenzovele slingerende armen.
Invalshoeken gingen hun eigen leven leiden in jouw droom. Dimmers lichtten op in het duister. Het meisje dat altijd een vriendje had keek je dromerig aan. Close-up: wat een drugs-pupillen. Twee studentikoze types zaten op twee WC-potten met hun broek op hun enkels. Besmeurd jasje, cordiaaldas losjes met de knoop op borsthoogte. Intussen gingen ze simultaan op in het knippen van hun schaamhaar. Sigarenrook die je niet kon ruiken. Fellini met voltallige filmploeg, struikelend en lachend terwijl de belichting als een wierookvat gierend door de ruimte slingerde. En alle pelgrims van je droom swingden op hun kaakwave mee met de botafumeiro van weleer.
Waarom stopt het dan? Het is zo'n onlogische overgang. De zon die er altijd al was, een heerlijke vrouw die snurkend naast je ligt. Ze kijkt verward op en sluit kirrend haar ogen als je door haar lokken strijkt. Het simpelweg groene geruis van bomen langs de weg en wolken die op eindeloos blauw flaneren in het ochtendlicht. Je rookt. Gaat weer normaal denken. Hoe leuk is dat.
Je hebt van die dromen. Je wuift ze weg door op te staan, haalt ze nauwelijks terug.
Je zet je muziek aan.
Het klinkt anders.
Ze glimlacht.
Ze is zó ontzettend jazz.
Soms is ze er niet.
Dan is het zoeken naar Zen, naar Aum en whatever kind of enlightment een kleurloze tocht van zelfbevestiging. Hoe klaar ben je vandaag voor de wereld? Waar liggen de lijstjes met opdrachten waar je gisteren aan dacht? Heb je al gesolliciteerd, en die rijlessen; heb je Ron al gebeld voor een nieuwe afspraak? Dromenland verstopt zich in de onzichtbare vezels van het kussen in je hoofd. Als je kon tijdreizen, doe dan alsjeblieft die 5 minuten geleden op die onbestemde plek waar alles gewoon gebeurde. Waar jij koning was, onderhevig aan je onbewuste zelfsturing en waar iedereen zich aanpaste aan jouw beleving van een wereld die pas echt onlogisch werd toen je wakker werd.
We schrijven helaas 5 minuten later. Het is vandaag een mooie dag met hier en daar een wolkenveld. Je vindt 4 soorten drinkyoghurt in de koelkast en krijgt spontaan zin in karnemelk. Brood ziet er uit als krokodillen die al miljoenen jaren aan het zonnebaden zijn. Brood loopt hier al wat langer rond dan jij. Sigaretten smaken minder beladen en nemen de honger weg. Muziek doet de rest. Beetje Anita Baker maakt je melig en zoetsappig zinnend op de ochtend. Je geeft de planten water en bedenkt je dat je vetplantjes te lang in het licht hebben gestaan. Je voelt je enorm Marjolein Bastin. Gelukkig is er een spiegel waarin je versleten mombakkes iets heel anders tegen je zegt.
Je schrijft jezelf autobio. Er is meer. Er is een buitenwereld die dit leest. Die jou auto of bio niet kent. Zich daarvoor misschien interesseert als je dood bent of zoveel AKO's en Booker's hebt verworven dat je bio automatisch gelezen dient te worden.Proza. Muzes. Prozac. Successen. Je bent zo veelbelovend dat de tantes ieder jaar hetzelfde tegen je zeggen: "doe er nou 's wat mee" of ''ik begrijp het niet maar ik vind het erg mooi, eeh.. stylistisch enzo".
Je opa is droger. Die vraagt gewoon wanneer je gaat publiceren. Of je dat wilt maakt hem niet zoveel uit, aangezien hij het nut vooral ziet in publicaties. Terzijdes en PS'en die hij netjes bijhoudt en in oude geopende enveloppen bewaart voor zijn familieleden, voorzien van onderschrift en fluor highlights wanneer het raakvlakken heeft met het werk van mijn vader of mijn sector, de Zorg. Stapels ervan liggen te wachten op ieder bezoek.
Als je bij hem langs gaat maak je je geen Zorgen. Je luistert gewoon. Mensen zouden meer kunnen glimlachen naar mopperende oudjes. Ze hebben het inmiddels wel verdiend om hun mening uit te spreken. Er zijn zoveel meningen. Een gemotoriseerde driewieler is een compensatie, geen voertuig. Je kunt ze niet degenereren omdat ze niet meer alles kunnen of willen bijhouden. Je krijgt tranen in je ogen als mijn opa zijn lievelingsgedichten voordraagt. Uit zijn hoofd. Wanneer hij zijn ziel laat spreken. Met zijn hart.
gmail.comGeplaatst in de categorie: filosofie
dromen
1.197
Geef je reactie op deze inzending:
En ja, je moet publiceren!