de stichting M.I.D.A.
Zoals u wel door zult hebben denk ik zeer diep over de dingen na.
Dit gaat zelfs zover dat ik echt aan handelen niet meer toekom.
Het verbaast mijzelf dan ook, dat ik hier en nu nog tijd heb om dit
met u te de delen,
Het is dus een tijdrovend en vermoeiend proces en daar gaan we
al de mist in. Het is een proces en u weet, op allerlei gebieden
kunnen processen lang duren. Rechtbank, ziektes enz enz.
Soms lopen procedures uit in processen en dan wordt het echt
een litanie van alle heiligen.
Zo buig ik mij heden over de tegenhanger van de stichting VIDO(vrouwen in de overgang) namelijk de stichting MIDA(mannen in de achteruitgang).
Ik behoor tot die mannen die beseffen dat slechts de achteruitgang het toekomstig proces is. Ja ik kom er eerlijk voor uit, ik ga achter uit.
Met een aantal gelijkgestemden komen wij om de maand te samen in ons(nog niet gesubsidieerde)verenigingsgebouw.
We bespreken onze gevoelens. Althans dat proberen wij, we weten er geen raad mee, want wat zijn gevoelens?
Onze gespreksleider Karel legt uit dat een teleurstelling na een verlies van Ajax een gevoel is..
Gretig springen de meeste mannen nu in de nabeschouwing van de laatste wedstrijd van Ajax.
We praten over tactiek en de gemiste kansen. We hadden een aanknopingspunt gevonden en de emoties lopen erg op.
Karel raakt de grip kwijt. Hij is Feyenoordfan en kan niet meer neutraal het gesprek leiden.
Alle achterstallige en ingehouden agressie vliegt over tafel.
De conciërge moet ons allen uit elkaar halen.
Toen de rust was teruggekeerd stelde Karel voor om de beleving, het ervaren van de achteruitgang maar eens in de praktijk te brengen en zou voor de volgende keer een touringcar huren.
Aldus geschiedde. Wij allen werden verzocht zodanig plaats te nemen dat we tegen de rijrichting in zouden gaan zitten,
Zo konden we a) de achteruitgang echt voelen en b) als we naar buiten keken lieten we alles achter ons.
Dit maakte diepe indruk. Immers de mooie vrouwen kwamen niet meer op ons af maar we konden slechts de ruggen waarnemen van fietsters en wandelaarsters.
Het werd stil in de bus... Zelfs Karel, een doorgewinterde 50 plusser, wist er geen raad mee.
Tijdens de lunch konden wij het broodje kroket niet weZoals u wel door zult hebben denk ik zeer diep over de dingen na.
Dit gaat zelfs zover dat ik echt aan handelen niet meer toekom.
Het verbaast mijzelf dan ook, dat ik hier en nu nog tijd heb om dit
met u te de delen,
Het is dus een tijdrovend en vermoeiend proces en daar gaan we
al de mist in. Het is een proces en u weet, op allerlei gebieden
kunnen processen lang duren. Rechtbank, ziektes enz enz.
Soms lopen procedures uit in processen en dan wordt het echt
een litanie van alle heiligen.
Zo buig ik mij heden over de tegenhanger van de stichting VIDO(vrouwen in de overgang) namelijk de stichting MIDA(mannen in de achteruitgang).
Ik behoor tot die mannen die beseffen dat slechts de achteruitgang het toekomstig proces is. Ja ik kom er eerlijk voor uit, ik ga achter uit.
Met een aantal gelijkgestemden komen wij om de maand te samen in ons(nog niet gesubsidieerde)verenigingsgebouw.
We bespreken onze gevoelens. Althans dat proberen wij, we weten er geen raad mee, want wat zijn gevoelens?
Onze gespreksleider Karel legt uit dat een teleurstelling na een verlies van Ajax een gevoel is..
Gretig springen de meeste mannen nu in de nabeschouwing van de laatste wedstijd van Ajax.
We praten over taktiek en de gemiste kansen. We hadden een aanknopingspunt gevonden en de emoties lopen erg op.
Karel raakt de grip kwijt. Hij is Feyenoordfan en kan niet meer neutraal het gesprek leiden.
Alle achterstallige en ingehouden agressie vliegt over tafel.
De concierge moet ons allen uit elkaar halen.
Toen de rust was teruggekeerd stelde karel voor om de beleving, het ervaren van de achteruitgang maar eens in de praktijk te brengen en zou voor de volgende keer een touringcar huren.
Aldus geschiedde. Wij allen werden verzocht zodanig plaats te nemen dat we tegen de rijrichting in zouden gaan zitten,
Zo konden we a) de achteruitgang echt voelen en b) als we naar buiten keken lieten we alles achter ons.
Dit maakte diepe indruk. Immers de mooie vrouwen kwamen niet meer op ons af maar we konden slechts de ruggen waarnemen van fietsters en wandelaarsters.
Het werd stil in de bus... Zelfs Karel, een doorgewinterde 50 plusser, wist er geen raad mee.
Tijdens de lunch konden wij het broodje kroket niet wegkrijgen.
De buschauffeur was niet te beroerd om even langs de roze lampjes te rijden om te zien of de stemming er weer in kon komen.
Het mocht niet baten, we waren afgeknapt.
In stilte gingen we allen naar huis en schoven stilletjes aan tafel bij moeder de vrouw voor het avond eten.
Kop op Piet, "je laat het er toch niet bij "hangen', ik kan nog jaren van je houden ", zei mijn vrouw.
Ja makkelijk praten dacht ik, zij gaat over en wij gaan achteruit.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
achteruitgang
828
Geef je reactie op deze inzending: