Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De verbouwing...

Mijn neef is nicht geworden. Alhoewel, dat was hij al... en dit gegeven behoeft enige uitleg:
hij was al een jaar of tien uit de kast en fulltime 'nicht', d.w.z. homoseksueel, maar dit bracht hem uiteindelijk toch niet helemaal wat hij ervan verwacht had. Karel voelde zich vrouw en opgesloten in het verkeerde lichaam. Tja, een klein miskleuntje van Onze Overwerkte Lieve Heer, want die had waarschijnlijk ff niet op zitten letten.

De arme jongen werd dan ook met de dag ongelukkiger.
Hij kreeg al presuïcidale neigingen en zijn vriend Bruno, die duidelijk zeer betrokken was bij het probleem, wendde zich in uiterste nood tot een paar geliefde leden van de familie en tevens tot een hulpverlenende instantie. Waarna deze laatste, na diverse consulten, op hun beurt zorgden dat Karel in contact kwam met een medisch team dat zich bezighield met transseksualiteit.

Na een intakegesprek en een heftige vervolgsessie, werd Karel op de kandidatenlijst geplaatst van om te bouwen personen en er volgde een aaneenschakeling van onderzoeken, gesprekken en informatiedagen.
Uiteindelijk werd Karel verteld dat hij zich om te beginnen naar de buitenwereld toe moest presenteren als vrouw.
Dat viel niet mee in het begin. Voor hem niet en voor mij niet, want erover praten, à la bonne heure, maar dat stevige mannenlijf in vrouwenkleren gehuld zien...

Maar goed, je bent familie of je bent het niet, dus togen Karel en ik op een mooie dag in september richting Amsterdam om te gaan shoppen, teneinde de metamorfose van Karel te doen slagen. Bruno kon vanwege eerder gemaakte afspraken niet met ons mee, maar zou om een uur of vijf in een, niet nader te noemen, restaurant op ons wachten.

Onze eerste gang was naar een nogal dure, 'sjieke' lingeriezaak, waar we bijzonder goed slaagden. De buit bestaande uit diverse slips, een kanten string, bijpassende bh’s en een heuse, zeer sexy body met een niemandallig negligé werd triomfantelijk door ons meegevoerd naar een door de verkoopster gerecommandeerde damesmodezaak.
Toen we daar arriveerden bleek de bedrijfsleidster al te zijn geïnformeerd door voornoemde verkoopster en we werden meegevoerd naar de supersize-hoek. Daar kregen wij, onder het genot van koffie en cake, door twee stevige verkoopsters/mannequins een werkelijk fantastisch privé-modeshowtje opgediend.

Karel vond het allemaal even prachtig en na een twee uur durende passessie showde hij zijn uiteindelijke keuze onder luid applaus van alle zeer belangstellende verkoopsters en clientèle van het desbetreffende modehuis. Twee jurken, een overgooier, een driedelig pakje, vier rokken, hetzelfde aantal truitjes rijker en twee maandsalarissen armer vervolgden wij onze kruistocht, uitgewuifd door het voltallige personeel.

Na links en rechts nog wat kleine, noodzakelijk inkopen gedaan te hebben kwamen wij bij de schoenenzaak die ons door het modehuis was aanbevolen, zij zouden daar naar alle waarschijnlijkheid de grote dames(poot)maten in voorraad hebben. Nu, dat klopte als een bus. Karel schafte vijf paar schoenen aan: twee paar pumps, een paar laarzen, een paar wandelschoenen en een vreselijke paar in glittergoud.
We waren ondertussen bepakt en bezakt, er kon niets meer bij en van de financiële middelen kon niets meer af om de doodeenvoudige reden dat het schoon op was.

Om halfzes arriveerden we in het restaurant waar Bruno al op ons zat te wachten. En daar begonnen de problemen.

Karel, door al het welwillende en meelevende publiek in de diverse winkels overmoedig geworden, wilde en zou het negligé en de glitterschoenen aan Bruno showen. Een opgefokte klant, voorzien van de (on)nodige alcoholische versnaperingen baande zich een weg door het pand onder het slaken van niet nader te noemen obscene kreten. Voordat Karel ook maar enigszins in de gaten had wat er aan de hand was, kreeg hij een dreun en belandde in een plantenbak die vervolgens onder luid gekraak de geest gaf. De hel brak los, nog meer hersenloze, verhitte macho's gooiden zich in het feestgedruis en op Karel.

Bruno en ik vonden dat wij niet achter konden blijven. Lichamen, kleding, schoeisel en meubilair vlogen alle kanten op. Het leek wel een slapstick.
Een goed uur later zaten wij op het politiebureau en werd ons verteld dat de schade die het restaurant had geleden op ons zou worden verhaald, of we maar even wilden tekenen?!

Het is naderhand toch nog goed afgelopen.
De eigenaar van het bewuste etablissement begreep dat wij buiten onze schuld in de problemen waren geraakt en stelde ons vrij van betaling.
Echter, Karel stond na dit gebeuren weer even wankel op de geestelijke benen.
En de grote beproeving moest nog komen. Hij moest zich in vrouwenkledij gehuld aan de buitenwereld gaan tonen, zich een nieuwe naam aanmeten en de resterende paar maanden die vooraf gingen aan zijn operatie, vierentwintig uur per dag voordoen als vrouw, ook op zijn werk.

De dag brak aan waarop dit voor de eerste maal zou gaan plaatsvinden en 'bravo' voor alle collegae van Karel (die nu overigens Carolien heet), want het ging 'uit de kunst'.
Opgelucht haalde ik adem, dit had ze maar weer gehad.

Het was nog een lange geestelijk en lichamelijk heel zware weg die Carolien af moest leggen voordat zij zich 100% vrouw mocht voelen.
Ze is nu twee jaar verder en het gaat. En maar heel af en toe stuit ze op totaal onbegrip en afwijzing. Maar soms gebeurt er dan ook weer een klein opbeurend wondertje. Zoals het volgende: Opa van 93 was nog niet op de hoogte gesteld van de gedaanteverwisseling van Karel. Men wist schijnbaar niet goed hoè-het-hem-te-vertellen. Dit probleem loste zich echter als vanzelf op toen Carolien onverwacht op een familiereünie verscheen.

Opa vroeg ‘wie zij dan wel was’ en Carolien antwoordde: 'ik was Karel opa en ik ben nu Carolien.'
Waarop opa de onsterfelijke woorden sprak:
'Nou Karel, dan ben je een verdomd mooie meid geworden!'

Schrijver: joke schilling, 19 oktober 2005


Geplaatst in de categorie: lichaam

4.4 met 31 stemmen 1.466



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Rudolf
Datum:
30 oktober 2005
Email:
Een lust (10) voor het oog.
Naam:
Willy Vittali
Datum:
22 oktober 2005
Email:
emilewilhetnet.nl
Een prachtig verhaal dat goed weergeeft wat iemand die een geslachtsverandering ondergaat moet doormaken. Met plezier gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)