Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De witte hond

Wat moet je als alleenstaand mens allemaal niet doen om je zelf bezig te houden.
Best moeilijk, dat kan ik u verzekeren.
Toch weet ik dat als ik er niet op uitga, ik echt wel eens depri ben.
Mijn probleem is echter dat ik eigenlijk geen zin heb om alleen er op uit te gaan.
Hoe ik dit ooit zal moeten oplossen is maar de vraag.
Natuurlijk doe ik dat wel eens, er alleen op uitgaan dan.
Ik ben zelfs eens een poosje alleen gaan zwemmen en ben ik inmiddels op een gidsenreis mee geweest.
Maar toch…!
In elk geval kijk ik niet te ver vooruit en probeer ik per dag te leven.
Op zich werkt dat heel aardig.
Ooit heb ik gedacht dat als ik alleen zou komen te staan, ik niet zou koken voor mijzelf.
Niets is minder waar!
Ik zorg heel goed voor mijzelf.
Een tekst die ik las hielp mij daar goed bij.
”Als men zich eenzaam voelt als je alleen bent, verkeer je in slecht gezelschap”.
Nu wil ik dus beslist geen slecht gezelschap zijn, dus probeer ik elke dag goed en lekker eten te maken voor mezelf.
Het oog wil ook wat, dus de versiering bestaat meestal uit rode en groene kleuren.
Ik houd van tomaat, paprika en sla, dat had u vast al begrepen.
Mijn jongste zoon is sinds 5 maanden de deur uit en nu heb ik alle tijd voor mezelf.
Hij had zo zijn voorkeuren en aangezien ik een aardige moeder ben, kookte ik meestal iets waarvan ik dacht dat hij het lekker zou vinden.
Nu hoeft dat niet meer, nu eet ik weer andijvie met spekjes en zo.
Dit doe ik allemaal erg goed, dat voor mijzelf zorgen.
Maar ja, het alleenzijn breekt me soms wel even op.
Ik praat al hardop in mijzelf en ben verschrikkelijk bezorgd dat ik nu al een mummelend oudje word.
Het is heerlijk dat er af en toe visite komt, dat maakt een mens weer alert.
Ik sloof me dan uit om gastvrij te zijn en geniet er ook nog van.
Op deze momenten voel ik me het kind dat ik altijd geweest ben.
Het iedereen naar de zin proberen te maken, was op mijn lijf geschreven.
Inmiddels heb ik mijn vriendenkring ietwat uitgebreid en kan dus altijd een praatje maken als het me allemaal iets teveel wordt.

Toch moet een mens het ook van de onverwachte dingen hebben.
Zoals vanmorgen, ik ging naar mijn wekelijkse Tai Chi ochtendje.
Bij het binnenkomen van het wijkgebouw kwam mij een lichte, tegen wit aan gekleurde hond tegemoet.
Ze kwam vriendelijk, haast een beetje onderdanig, op mij toegelopen.
Het leek alsof ze wist dat ik geen hondenmens was, maar me toch wilde begroeten.
Dit was een ervaring op zich, het was een heel bijzondere hond met een haast op een potloodlijn lijkende omranding rond de ogen.
Nog nooit heb ik een voor mij zo onbekende hond zo vriendelijk toegesproken.
Ik vertelde haar dat zij vermoedelijk een zeer vriendelijke baas moest hebben en dat ik haar heel mooi vond.
Het deed me bijna pijn de hond weer alleen te moeten laten, maar er zaten een paar bekende vrouwen aan de koffie en die hadden mij begroet.
Wel vertelde ik hen direct hoe vriendelijk de hond bij bejegend had, zonder dat ze opdringerig was.
In totaal waren er maar 5 vrouwen, de helft minder dan gewoonlijk.
Vermoedelijk omdat het hier herfstvakantie is.
Mensen blijven dan voor de kinderen of familie thuis vermoed ik.
We hadden een heel fijn ploegje met de docente mee, bestaande uit 6 mensen.
Het was heerlijk om naast de Tai Chi ook over andere interessante onderwerpen te praten.
Het viel me op dat we zo vriendelijk waren voor elkaar en dat we allemaal moeite hadden om weer naar huis te gaan.
We waren in plaats van 1 uur, 2 uur verder, ongemerkt was de tijd omgevlogen.
Waarom zou ik me eigenlijk zorgen maken, bedacht ik me.
Het leven is goed en er zijn veel aardige mensen.

Toen ik 2 uur later dan de hal inliep om weer op huis aan te gaan stond daar de ”witte” hond.
Ik vroeg aan de receptioniste van wie deze hond was. Zij vertelde me dat de hond op haar baasje wachtte.
De hond keek me aan en ik vertelde hem dat de baas gauw weer terug zou zijn en dat ze geen reden had om bezorgd te zijn.
Het leek alsof de hond naar me lachte, en heel voldaan ging ik na deze voor mij bijzondere ontmoeting naar huis.

Schrijver: Eva Mensch, 21 oktober 2005


Geplaatst in de categorie: dieren

2.2 met 13 stemmen 1.072



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)